Έβλεπα στην τηλεόραση το χάος που επικρατεί στη Συρία μετά την «απελευθέρωσή» της από τις δυνάμεις που θα επιτρέψουν τη διαφορετικότητα και την ελευθερία έκφρασης κ.λπ. Παραβλέποντας τις σκηνές άπειρου κάλλους, που έδειχναν το άγριο πλιάτσικο ολούθε, εν ονόματι πάντοτε της ∆ικαιοσύνης, της ισότητας και της κλιματικής αλλαγής (αυτή κολλάει παντού, ακόμα και στην τιμή της φέτας), έρχομαι στις ηρωικές αποκαθηλώσεις οιουδήποτε θύμιζε τον αιμοσταγή (μέχρι χθες «ηγέτη») Άσαντ.
Φωτογραφίες εις την πυράν, αγάλματα στη βαριοπούλα και ηλεκτρονικά είδη στις τσέπες των αντιστασιακών. Παρόμοιες σκηνές είχαμε δει και κατά την αποχιτλεροποίηση, την αποσταλινοποίηση και την αποτσαουσεσκοποίηση. Αλλά και εδώ με την αποχουντοποίηση, όταν φανατικοί αντιχουντικοί (και καλά…) γκρέμιζαν με μίσος τον Φοίνικα της 21ης Απριλίου. Φήμες ότι μερικοί από αυτούς είχαν εισηγηθεί την τοποθέτησή του δεν έχουν ακόμη επιβεβαιωθεί, αλλά, πού θα πάει, θα τους βρούμε. Όλες αυτές οι γεμάτες ηρωισμό και, προ παντός, εκ του ασφαλούς πράξεις μού θύμισαν το ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη με τίτλο «Φοβάμαι». Αναζητήστε το στο διαδίκτυο, διαβάστε το και θα με δικαιώσετε. Ένα μικρό δείγμα: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας “∆ώστε τη χούντα στον λαό”…». Με τις υγείες μας.
Διαβάστε ακόμα:
