Η μεταλλική κιβωτός του μύθου

«Η εποχή μας είναι αντιηρωική» λένε με σαρδόνια ευχαρίστηση οι υπηρέτες του μηδενός. Ο κόσμος «απομαγεύτηκε» οριστικά. Eτσι νομίζουν. Το νόημα του βίου πρέπει να τσακιστεί στις συμπληγάδες πέτρες του υλισμού, του εγωισμού και της απελπισίας.

Η συστημική τέχνη, που είθισται να παρουσιάζεται μπογιατισμένη με «αντισυμβατικά» χρώματα, δοξολογεί την πτώση, εγκωμιάζει το έγκλημα, εξυμνεί την υποδούλωση σε τυραννικά πάθη∙ κι είναι απόλυτα αδειανή από το κοίταγμα προς τα άνω, από μνείες για τον Θεό, για την Ιστορία, το έθνος, τους θρύλους της φυλής μας αλλά και άλλων εθνών, που συνθέτουν τη συγκινητική εικόνα του ανθρώπινου είδους, που προσπαθεί εναγωνίως να συνδεθεί με το αιώνιο.

Είναι τόσες πολλές οι επαναλήψεις των ρυπογόνων δημιουργημάτων των κηρύκων του μηδενός ώστε πείθουν και μέχρι πρότινος δύσπιστους. Δεν θέλουν απλώς να «προσγειώσουν» τους ρομαντικούς. Στοχεύουν να συντρίψουν τον ίδιο τον ρομαντισμό, να εξολοθρεύσουν συλλογικά όνειρα και μύχιους πόθους, οι οποίοι παραδίδονται σαν ιερά κειμήλια από γενιά σε γενιά και αντηχούν στις χιλιετίες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μηδενιστικής και υλιστικής προπαγάνδας, η οποία λανσάρεται σαν τέχνη είναι ο συνδυασμός μονότονων ήχων και υβριστικής στιχοπλοκής, που ακούει στο όνομα «τραπ» μουσική. Είναι τόσο χαμηλές οι συχνότητες και τόσο έντονη η αποφορά που εκπέμπει αυτό το κατασκεύασμα ώστε δεν αξίζει καν τον κόπο μια απόπειρα ερμηνείας του περιεχομένου τούτης της «μουσικής». Μόνο οι στόχοι της χρήζουν αναλύσεως∙ και στόχος είναι οι νέοι, που προσπαθούν να βρουν το στίγμα τους στον κόσμο και να χαράξουν μια πορεία εκτός ενός πλαισίου «πεζού», «συμβιβασμένου», το οποίο τους φαντάζει ασφυκτικό. Και σε αυτή τη δύσκολη πορεία, ό,τι αποκαλούμε «σύστημα» ρίχνει στον δρόμο των νέων τον απόλυτο συμβιβασμό με τη σήψη του θανάτου, την οποία παρουσιάζει σαν επαναστατικό δρόμο που οδηγεί στην αληθινή ζωή. Κι είναι στ’ αλήθεια πνευματικός θάνατος ο εκθειασμός του οργανωμένου εγκλήματος, της πορνείας, του εμπορίου ναρκωτικών, των άσκοπων τσαμπουκάδων και η εμβύθιση στον κοπρώνα της παραβατικότητας.

Εναλλακτικές λύσεις φυσικά και υπάρχουν, αλλά δεν βρίσκουν τη θέση που τους πρέπει στους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας. Η παραδοσιακή μουσική, το λαϊκό τραγούδι, η όπερα, η κλασική μουσική και άλλα είδη έχουν μεν στη συνείδηση των κοινωνιών το κύρος που τους προσέδωσε η ίδια η Ιστορία αλλά δεν προβάλλονται ανάλογα με τον θετικό ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν στην εκπαίδευση των νέων και την καλλιέργεια των μεγαλυτέρων ηλικιών.

Επιπλέον, υπάρχει κι ένα μουσικό είδος με απήχηση στις νεαρές ηλικίες, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις λειτουργεί σαν μεταλλική κιβωτός του μύθου σε παγκόσμιο επίπεδο: το heavy metal. Η θεματολογία του, ειδικά στα υποείδη, τα οποία χαρακτηρίζονται «επικό» ή power metal επικεντρώνεται στον θρύλο, στον μύθο, στις παραδόσεις των λαών, στα ηρωικά πρότυπα, στην πολεμική αρετή, στη διαλεκτική σχέση του ορατού και του αόρατου κόσμου. Επιπλέον, διαθέτει και ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν αρέσει στους παραγωγούς μαζικών εντυπώσεων: ανδροπρέπεια, κάτι που από τους οπαδούς της πολιτικής ορθότητας θεωρείται ασυγχώρητο… παράπτωμα και πνευματική εκτροπή, κινούμενη πέραν των ορίων της άγραφης αλλά και, ενίοτε, της γραπτής νομοθεσίας.

Στην Ελλάδα υπάρχουν συγκροτήματα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας, με αξιοζήλευτες δημιουργίες, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν και παγκόσμια αναγνώριση, αν υπήρχαν στοιχειώδεις επιχειρηματικές και επικοινωνιακές υποδομές, και είχε αναπτυχθεί η εσωτερική αγορά χωρίς τις γνωστές -και στους άλλους, εκτός μουσικής κλάδους- στρεβλώσεις. Στην πλειονότητά τους εμπνέονται από την Ιστορία του έθνους μας, από τις νίκες, τις ήττες, τις θυσίες, τα δυσπρόσιτα ύψη στα οποία έφτασε ο πολιτισμός μας. Το 1821 και ο Αλέξανδρος, η Βασιλεύουσα και ο ομηρικός κύκλος πρωταγωνιστούν στο ελληνικό επικό/power metal.

Ενδεικτικά αναφέρονται δέκα άλμπουμ ελληνικών συγκροτημάτων, παλαιότερων και νεότερων που αξίζει τον κόπο να ακούσουν οι οπαδοί του είδους. Εννοείται ότι η λίστα είναι ελλιπής και πως θα έπρεπε να αναφερθούν δεκάδες δημιουργίες και συγκροτήματα που έχουν φτάσει ψηλά στις συνειδήσεις των οπαδών του είδους. Ωστόσο, στην ψηφιακή εποχή μας αρκεί μια αναζήτηση στο διαδίκτυο για να φέρει το ένα το άλλο και να ενημερωθούν οι φίλοι αυτής της μουσικής για ό,τι αξιόλογο υπάρχει στην ελληνική σκηνή.

1. Marauder «1821»

2. Achelous «Macedon»