Σε έναν μήνα, στις 28 Φεβρουαρίου 2025, συμπληρώνονται δύο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών. ∆εν ήταν δυστύχημα, ήταν έγκλημα κι αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Την Κυριακή θαρρώ πως ακόμα και άνθρωποι με ευφυΐα μανιταριού, ακόμα και χείριστοι προπαγανδιστές, ακόμα και αλυσοδεμένοι οικονομικής εξάρτησης στο κυβερνητικό άρμα κατάλαβαν ότι η λαϊκή οργή αντί να μειώνεται (όπως ήλπιζαν), φουντώνει διαρκώς.
Το ποτάμι οργής για τις 57 ψυχές που ζητούν δικαίωση φούσκωσε σε ολόκληρη τη χώρα, βγήκε έξω από αυτή, πλημμύρισε τους δρόμους και τις πλατείες, έστειλε τεράστιο μήνυμα ότι η μνήμη θα νικάει πάντα την αισχρή προσπάθεια λήθης. Η εικόνα των χιλιάδων ανθρώπων είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης εκείνων που από την πρώτη στιγμή του εγκλήματος παλεύουν για τη συγκάλυψή του. Εκείνων που «μπάζωσαν» τα στοιχεία, εκείνων που προχώρησαν στην «κοπτοραπτική» των συνομιλιών, εκείνων που καθυστερούν με κάθε τρόπο την απόδοση της δικαιοσύνης επιδιώκοντας να μην υπάρξει τιμωρία των πραγματικών ενόχων.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εδώ και δύο χρόνια διαρκώς εκτίθεται. Από την πρώτη στιγμή, όταν ο πρωθυπουργός επέλεξε να συμπεριλάβει στις λίστες της Νέας ∆ημοκρατίας ως υποψήφιο βουλευτή τον «υπουργό Μεταφορών των Τεμπών» Κώστα Καραμανλή, μέχρι σήμερα, όλες οι πράξεις της είναι εντελώς αντίθετες με το κοινό περί δικαίου αίσθημα που απαιτεί το αυτονόητο: τιμωρία των ενόχων.
Έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα οι κυβερνώντες με πράξεις, δηλώσεις, «απουσίες», συμπεριφορές. Άπαντες μιλούν για την επιχείρηση συγκάλυψης όχι επειδή έχουν… προηγούμενα μαζί τους, αλλά γιατί καθημερινά εκείνοι φροντίζουν με τον τρόπο τους να το επιβεβαιώνουν.
Αυτό που προφανώς δεν καταλαβαίνουν είναι ότι το έγκλημα των Τεμπών θα κυνηγάει όλους όσοι, άμεσα ή έμμεσα, έβαλαν ή βάζουν την υπογραφή τους σε αυτό, μέχρι και την επόμενη ζωή τους. Πόσο μάλλον εάν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη.
Ο λαός δεν ξεχνά, δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ. Κι επειδή κάποιοι έχουν μπαζώσει ακόμη και τη συνείδησή τους, η οργισμένη λαϊκή φωνή είναι οι σύγχρονες Ερινύες. Αυτές θα έρχονται κάθε μέρα, κάθε βράδυ στον ύπνο τους και θα τον μετατρέπουν σε εφιάλτη.
Το οξυγόνο δικαίωσης που παρέχει ο ελληνικός λαός στη μνήμη των παιδιών μας είναι ουσιαστική ελπίδα ότι η κοινωνία διαθέτει ακόμα ενεργές τις ευαισθησίες της. Ποντάρουν στη λήθη, ποντάρουν στην κόπωσή της, ποντάρουν στην ισχύ που τους παρέχει η καρέκλα της εξουσίας, αλλά ξεχνάνε το βασικό: Η πραγματική δύναμη ανήκει στο ∆ΙΚΑΙΟ. Κι αυτό υπερασπίστηκαν οι χιλιάδες άνθρωποι που πλημμύρισαν την Κυριακή τους δρόμους. Αυτό θα υπερασπίζονται μέχρι να έρθει η δικαίωση. Μέχρι την επόμενη ζωή, αν χρειαστεί!
ΥΓ.: Σε κάθε μεγαλειώδη στιγμή κοινωνικής έκφρασης προφανώς κρίνονται και τα μέσα. Ο τρόπος που κάθε ΜΜΕ επιλέγει να προβάλει το αυτονόητο ή, αν προτιμάτε, ο τρόπος που επιλέγει να το «κατεβάσει» φανερώνει ακόμα μία πτυχή του περιβάλλοντος. Κι εκεί που υπάρχει λάσπη γίνεται ένα με τα μούτρα τους!
Διαβάστε ακόμα:
