Δεν είναι μόνο μια θρυλική μορφή του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά και ο μεγαλύτερος πλακατζής των γηπέδων, με τα αστεία του να τον «συνοδεύουν» μέχρι σήμερα! Απόδειξη; Η πλάκα που μας έκανε λίγη ώρα πριν από τη συνάντησή μας στην Κουτσή Κατσίκα στη Γλυφάδα, που είναι η επιτομή του ποιοτικού street food, και το νέο επιχειρηματικό βήμα του γιου του!
- Από τη Σπυριδούλα Τριάντου
Ο «δαιμόνιος» Τότης Φυλακούρης τηλεφωνεί και ζητά συγγνώμη που θα αργήσει στο ραντεβού μας μια… ολόκληρη ώρα, παρακαλώ, αφού έπεσε -όπως λέει- σε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα. Τη στιγμή που προσπαθούμε με τον γιο του Πέτρο να βρούμε μια λύση, καθώς αλλάζει όλο το πρόγραμμα της συνέντευξης, εκείνος εμφανίζεται φαντής μπαστούνι και λέει γελώντας: «Αχ! Σας την έσκασα!» Αυτός είναι ο Τότης Φυλακούρης, ένας μεγάλος πλακατζής, που παίρνει ζωή από τα αστεία του. Σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση, ο θρυλικός Τότης του Γουέμπλεϊ κάνει αναδρομή στα πρώτα χρόνια του στον Παναθηναϊκό, ενώ θυμάται τον μεγαλύτερο «αδερφό» του, τον Μίμη Δομάζο, που τον μύησε στο ποδόσφαιρο! Αλλοτε δακρύζει από την πρόσφατη απώλεια του «στρατηγού» και άλλοτε χαμογελά νιώθοντας ευλογημένος που τον είχε στη ζωή του.
Τι σήμαινε για εσάς ο Μίμης Δομάζος;
Αδερφός! Γνωριστήκαμε όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών! Με είδε να παίζω στα τσικό του Παναθηναϊκού και πήρε την πρωτοβουλία να με βοηθήσει και να με πάει αυτός στον προπονητή να με προσέξει. Ηταν δική του προτροπή μάλιστα να με βάλουν σε ένα εστιατόριο να τρώω λόγω του ότι ήμουν αδύνατος και ερχόμουν από τη Γλυφάδα με τα πόδια στη Λεωφόρο για την προπόνηση. Ετσι άρχισε να με παρακολουθεί. Ηταν ο «αδερφός» μου γιατί είχα χάσει και τον αδερφό μου και με πήρε κοντά του.
Και τον δικαιώσατε όμως…
Ναι, γιατί κι εγώ το εκτίμησα που με πρόσεχε τόσο. Πήγαινα από νωρίς στην προπόνηση, από τη μία το μεσημέρι κι έφευγα στις επτά το απόγευμα, γιατί καθόμουν και έβλεπα την προπόνηση της πρώτης ομάδας για να κερδίσω μια θέση. Εβλεπα πώς παίζουν οι παίκτες, ο Δομάζος και οι άλλοι μεγάλοι, και όταν πρωτόπαιξα το πρώτο φιλικό με την πρώτη ομάδα, έγραφαν οι εφημερίδες πως «ο μικρός άφησε καλές εντυπώσεις και πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως». Από τότε δεν ξανάπαιξα στα τσικό και έκανα προπόνηση με την πρώτη ομάδα. Ημουν δεκαέξι ετών στον πρώτο αγώνα που έπαιξα! Οταν η ομάδα πήγε στο ξενοδοχείο, κοιμήθηκα το πρώτο βράδυ με τον Δομάζο!
Πώς ήταν ως αθλητής ο Δομάζος;
Ο Μίμης μέσα στο παιχνίδι ήταν αδίστακτος! Ηταν ένας άνθρωπος που ήθελε να κερδίζει! Αν δεν έκανες αυτά που έπρεπε να κάνεις με την ομάδα, αν δεν άκουγες αυτά που έλεγε ο προπονητής, έπαιρνε πρωτοβουλίες και έλεγε: «Αν δεν παίξεις καλά, θα σηκωθείς να φύγεις απ’ τον Παναθηναϊκό». Γι’ αυτό είχε παρεξηγηθεί ο χαρακτήρας του αρκετά από πολλούς παίκτες που ερχονταν με μεταγραφή από άλλες ομάδες, για παράδειγμα από τη Β΄ Εθνική. Ο Δομάζος ήταν αυστηρός και ήθελε πάντα να νικά. Ελεγε «εδώ είμαστε μια οικογένεια». Πριν μπούμε στο γήπεδο δεν καταλάβαινε τίποτα, δεν φοβόταν τον αντίπαλο. Παίζαμε ακόμα και με τη Ρεάλ και, πριν βγούμε στο γήπεδο, είχε το σύνθημα ότι θα μπούμε να κερδίσουμε. Ο Δομάζος είχε μεγάλη καρδιά μέσα και έξω από το γήπεδο. Ακόμα και στα παιχνίδια των σωματείων που οργάνωνε για φιλανθρωπικούς σκοπούς ήταν στις επάλξεις πρώτος. Μας έπαιρνε τηλέφωνο και μας έλεγε «πάμε να παίξουμε στη Χαλκίδα», «πάμε να παίξουμε στην Αρτα». Ηθελε πάντα να βοηθά.
Πώς μάθατε πως είναι στο νοσοκομείο; Γνωρίζατε αν είχε προβλήματα υγείας;
Ο Μίμης δεν είχε ποτέ πρόβλημα υγείας! Ηταν σιδερένιος. Αυτό που ξέρω είναι πως ήταν 150% τοις 100% καλά. Κάναμε προπόνηση στα παιδάκια, μας έλεγε να συναντιόμαστε για να παίξουμε, ήταν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού με το χαμόγελο πάντα. Ο Μίμης δεν φόραγε παλτό ποτέ, ένα σακάκι μόνο κι ένα πουκαμισάκι, είτε έβρεχε είτε χιόνιζε αυτός φορούσε αυτά, ήταν δυνατός, πολύ δυνατός. Γι’ αυτό στενοχωρήθηκαμε πάρα πολύ όταν μάθαμε για τον θάνατό του. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές κλαίγαμε, ακόμα και τώρα τρέμω που το σκέφτομαι… «Εφυγε» τελείως ξαφνικά. Χτύπησε το τηλέφωνο, με πήρε η Πόπη και μου είπε πως είναι στο νοσοκομείο κι εγώ αμέσως έτρεξα, μίλησα με τους γιατρούς και έμαθα τότε ότι ήταν δύσκολη κατάσταση. Ο Μίμης υπάρχει και θα υπάρχει πάντα μέσα μου, όπως υπάρχει και θα υπάρχει πάντα ο Παναθηναϊκός.
Είχατε πει στο παρελθόν πως κανείς δεν σας θυμάται στη γιορτή σας! Πώς βγήκε το όνομα «Τότης»;
Ναι, αλήθεια είναι αυτό! Παίζαμε με τον ΠΑΟΚ, θυμάμαι, και μου έλεγαν οι δημοσιογράφοι «δεν μπορούμε να σε γράψουμε Παναγιώτη, έχεις μεγάλο όνομα, πρέπει να σου βρούμε κάποιο όνομα όπως ο Μίμης, για παράδειγμα». Και μου λένε «θα σε βάλουμε Νότη», αλλά εμένα δεν μ’ άρεσε το «Νότης». Και κάποια στιγμή ενώ ήμασταν στο ξενοδοχείο, το «Μακεδονία Παλλάς, κοιτάει ο Δομάζος ένα ζαχαροπλαστείο απέναντι που λεγόταν «Τότης» και λέει «έτσι θα σε φωνάζουμε»! Το είπε και στους παίκτες και συμφώνησαν κι εκείνοι. Και με βάφτισε Τότη. Κανείς τώρα δεν με ξέρει ως Παναγιώτη, μόνο η οικογένειά μου. Δεν μου λένε «χρόνια πολλά»! Ολος ο κόσμος ψάχνει να βρει πώς με λένε! Δεν ξέρουν ότι με λένε Παναγιώτη.
Ο «αεροπειρατής» του γουεμπλεϊ!
Οσο κουβεντιάζουμε για τον Παναθηναϊκό και για τον Μίμη Δομάζο τόσο περισσότερο μπαίνουμε με τον Τότη Φυλακούρη στα άδυτα των αποδυτηρίων μιας άλλης εποχής, που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του «Τριφυλλιού»! Οσο συζητάμε μαζί του, μαθαίνουμε πράγματα εκτός των τεσσάρων γραμμών της Λεωφόρου, που τα περισσότερα είναι άγνωστα στο φίλαθλο κοινό!
Αρκετοί δεν ξέρουν πως είστε τρομερός πλακατζής! Πώς αρχίσατε να κάνετε πλάκες;
Από μικρός θαύμαζα τους μεγάλους μας κωμικούς με τις έξυπνες ατάκες, τον Νίκο Σταυρίδη, τον Κώστα Βουτσά, τον Θανάση Βέγγο. Εβλεπα σκηνές τους και τις μελετούσα! Μάθαινα τις ατάκες τους και τα αστεία τους κι έτσι άρχισα να κάνω πλάκα! Οι μεγάλοι μού λέγανε «συνέχισε το χιούμορ και θα σου βγει σε καλό, αλλά να μη διακωμωδείς ανθρώπους». Αυτό έκανα. Με μάθανε ότι έκανα καλαμπούρια και με αγάπησαν πρώτα οι συμπαίκτες μου. Εκανα και μέσα στο γήπεδο πλάκες. Μια φορά θυμάμαι παίζαμε με τη Ραντνίτσκι και με είχαν περικυκλώσει τέσσερις παίκτες. Μου λέει ο προπονητής να πασάρω κι εγώ τότε λέω στα αγγλικά πως υπάρχει πρόβλημα με τον διαιτητή. Εκείνοι κοιτούν τον διαιτητή κι εγώ τους ξεφεύγω, δίνω πάσα στον Αντωνιάδη και βάζει γκολ
Ποια είναι η πιο μεγάλη πλάκα που θυμάστε να έχετε κάνει;
Αξέχαστη θα μου μείνει η «αεροπειρατεία». Πηγαίναμε με την ομάδα στο Μοντεβιδέο για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εκεί ήταν οι Τουπαμάρος, οργάνωση αντάρτικου πόλης. Στο αεροδρόμιο, εγώ, για να κάνω πλάκα, πήρα ένα ψεύτικο όπλο που ήταν του γιου του Κωνσταντίνου, όμως με πιάσανε γιατί το πέρασαν για αληθινό. Με χτύπησαν, μου έσκισαν τα ρούχα! Κάποια στιγμή ο Φέρεντς Πούσκας μάς μετράει στο αεροπλάνο και βλέπει ότι λείπει ένας. Του λένε πως είμαι κάτω και τρώω ξύλο και ήρθε και εξήγησε τι συνέβη. Μόλις μπήκα τελικά στο αεροπλάνο, μου είχε μείνει το όπλο και λέω «θα κάνω τώρα μια μεγάλη πλάκα». Ετσι όπως ήμουν με γένια και αίματα, πήγα σε δυο κυρίες και τις τρόμαξα με το όπλο. Η μια λιποθύμησε, η αεροσυνοδός το λέει στον πιλότο κι εκείνος δεν προσγειώνει το αεροπλάνο. Εκανε γύρους. Εφτασαν 100, περιπολικά στο αεροδρόμιο! Μετά κατάλαβαν ότι ήταν πλάκα.
Τι συνέβη με τον περιβόητο πετεινό;
Οταν έπαιζε η Τότεναμ με τον Ολυμπιακό, ο Γλέζος και ο Δεληκάρης έλεγαν στους δημοσιογράφους «εμείς θα πάμε στην Αγγλία και θα μαδήσουμε το έμβλημα της Τότεναμ (πετεινός)». Εγώ έλεγα ότι ο Ολυμπιακός θα περάσει δύσκολα, γιατί θυμόμουν το παιχνίδι μας με την Εβερτον, που ήρθε 1-1, αντί για 10-1. Τελικά, ο Ολυμπιακός έχασε 4-0 κι εμείς δίναμε την άλλη μέρα τη ρεβάνς με ΤΣΚΚΑ και τότε πέταξα έναν κόκορα μέσα στη Λεωφόρο.
Ζήτησα συγγνώμη από το πανελλήνιο κι έφαγα τέσσερις αγωνιστικές και 50.000 δραχμές πρόστιμο. Εγώ τους αγαπώ όλους και όλες τις ομάδες και σήμερα είμαι πάνω απ’ όλα φίλαθλος και έχω πολλούς φίλους και από την ΑΕΚ και από τον Ολυμπιακό, που με λατρεύουν.
Είναι αλήθεια πώς… διασκεδάζατε τους παίκτες στον κινηματογράφο;
Ναι! Μας έλεγε τότε ο προπονητής πως, αν κοιμηθούμε το μεσημέρι του Σαββάτου, θα είμαστε σαν ναρκωμένοι την Κυριακή στο παιχνίδι. Ετσι μας έστελνε στον κινηματογράφο μετά την προπόνηση. Εκεί, στο διάλειμμα της ταινίας, ανέβαινα εγώ πάνω σε μια σκηνή που υπήρχε και τους έκανα αστεία και τους διασκέδαζα και μίλαγα ακόμα και με τους θεατές που φώναζαν να μη σβήσουν τα φώτα αφού ήθελαν να βλέπουν εμένα και όχι το έργο.
Και τώρα όμως ανεβαίνετε στη σκηνή. Σας έχουμε δει πολλές φορές στο Δελφινάριο…
Μόνο στον Σεφερλή ανεβαίνω. Είναι ο καλύτερος, τεράστιο ταλέντο ο άνθρωπος. Πάντα όταν με βλέπει με καλεί πάνω στη σκηνή και δέκα λεπτά αυτοσχεδιάζουμε μαζί, με τον κόσμο να μας αποθεώνει. Κάθε φορά πριν από την πρεμιέρα μού λέει «αν δεν έρθεις, δεν μπορώ να βγω». Το κοινό το απολαμβάνει και υπάρχουν άτομα από όλες τις ομάδες που εκείνη τη στιγμή μάς χειροκροτούν και φωνάζουν το όνομά μου.
Με τη σύζυγό σας τη Ρένα πώς γνωριστήκατε;
Ηταν την περίοδο που αγωνιζόμουν στον Εθνικό. Γνωριστήκαμε και μέσα σε έξι μήνες παντρευτήκαμε. Αμέσως κατάλαβα πως ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Αποκτήσαμε τον Πέτρο, που είναι σήμερα 45 ετών, και έχουμε και μια εγγονή, τη Νεκταρία Ειρήνη. Με τη Ρένα είμαστε μαζί 45 χρόνια.
Ερχόταν στο γήπεδο να σας δει;
Σπάνια. Η Ρένα ασχολείται ακόμα και τώρα με το πινγκ πονγκ, είναι από τις καλύτερες παίκτριες στην Ελλάδα, και πολλές φορές είχε αγώνα όταν έπαιζα εγώ.
Ο γιος σας ασχολείται με τις επιχειρήσεις. Τις σας λέει ο κόσμος που έρχεται στην Κουτσή Κατσίκα; (Μας διακόπτουν συχνά για να φωτογραφηθούν με τον Τότη Φυλακούρη.)
Τον στηρίζω τον γιο μου και είμαστε εδώ μαζί. Οποτε μπορώ, έρχομαι κι εγώ, έρχονται φίλαθλοι και μας ενισχύουν και τρώνε εδώ. Απ’ όλες τις ομάδες. Με τον γιο μου είχαμε ακαδημίες, μετά αναλάβαμε τον Ποσειδώνα Γλυφάδας, όπου ήταν προπονητής ο Πέτρος για τέσσερα χρόνια περίπου, όμως πρόσφατα λόγω της Κουτσής Κατσίκας δεν έχει πολύ χρόνο.
Είστε πιστός οπαδός του Παναθηναϊκού, τον ακολουθείτε παντού. Σας λείπει που δεν αποτελείτε πια ενεργό μέλος της ομάδας;
Ναι! Φέτος έκλεισαν πολύ γρήγορα οι πόρτες των μεγάλων ομάδων. Θα μπορούσα να πάω σε ένα καλό σωματείο ως γενικός αρχηγός ή διοικητικός παράγοντας, οτιδήποτε, αλλά όχι προπονητής, γιατί δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να ακολουθήσω τόσο βαρύ πρόγραμμα. Είχα τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, ανέλαβα την πρώτη ομάδα το 2005 με πραγματικά εξαιρετικά αποτελέσματα, ώσπου να έρθει και να αναλάβει την ομάδα ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι, που δεν με ήθελε. Μετά ανέλαβα την Παναχαΐκή και έπειτα ξαναγύρισα στον Παναθηναϊκό όχι σαν ενεργό μέλος αλλά σαν φίλαθλος. Δεν χάνω παιχνίδι ούτε στο μπάσκετ ούτε στο ποδόσφαιρο. Εάν μου βρουν μία θέση, ευχαρίστως να την υπηρετήσω.
Διακρίνω μια πικρία, ένα παράπονο…
Η πικρία είναι ότι η σημερινή διοίκηση θα μπορούσε να μου δώσει κάτι… Δεν βλέπω όμως ενδιαφέρον, πρέπει να γονατίσουμε και να παρακαλέσουμε για να πάμε κάπου. Δεν ξέρω… εγώ είμαι Παναθηναϊκός και δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Είμαι υπέρ της διοίκησης, υπέρ του προέδρου, υπέρ του προπονητή, υπέρ των φιλάθλων και δεν θα ρίξω χολή, στενοχωριέμαι και το κρατάω μέσα μου. Αυτός είμαι εγώ.
Τι εύχεστε για το μέλλον; Τι θα θέλατε να σας συμβεί;
Θα ήθελα στα τελευταία μου χρονιά, τέσσερα πέντε, όσα χρόνια έχω ακόμα δυνάμεις, να ήμουνα κοντά στην ομάδα του Παναθηναϊκού από οποιοδήποτε πόστο. Είναι το μεράκι μου, είναι η στενοχώρια μου, είναι η αγάπη μου. Σκέφτομαι σαν μικρό παιδί, τον αγαπώ πολύ τον Παναθηναϊκό και θέλω να τελειώσω τη ζωή μου δίπλα του.
Πηγή: Espresso
