Το ότι η πολιτική παραπέμπει σε ζούγκλα, το γνωρίζουμε. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις στην πυραμίδα της εξουσίας, τόσο πιο επικίνδυνα γίνονται τα θηρία που σε περιβάλλουν.
Αυτός ο άγραφος νόμος όμως δεν ισχύει για το Μέγαρο Μαξίμου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ηγέτης μας αν μη τι άλλο θα μείνει στην ιστορία ως ο μοναδικός αυτοκράτορας που έχει καταφέρει να εξολοθρεύσει όλους τους πολιτικούς κινδύνους, τουλάχιστον από το στενό του περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο ότι οι απειλές στην παντοδυναμία του ηγέτη μας, σε αντίθεση με τους ιστορικούς μονάρχες του παρελθόντος, δεν προέρχονται από την αυλή του, αλλά από τα γύρω υπουργεία.
Ο τίτλος λοιπόν που χρησιμοποίησα, είναι κυριολεκτικός και αναφέρεται σε μια ιστορία που λίγοι Έλληνες γνωρίζουν, άσχετα εάν όλοι την έχουμε πληρώσει.
Πριν από τρία χρόνια λοιπόν, η περιφέρεια Αττικής επί Γιώργου Πατούλη, διαπίστωσε έναν ασύλληπτο κίνδυνο ο οποίος θα μπορούσε να επιφέρει καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρο το έθνος. Στο Μαξίμου υπήρχαν φίδια! Όχι φίδια της πολιτικής που έλεγε και ο τεράστιος Βασίλης Λεβέντης, αλλά κανονικά φίδια. Τα οποία μάλιστα ήταν άκρως επικίνδυνα.
Δεν μιλάμε για δενδρογαλιές αλλά για κόμπρες, μάμπες, κροταλίες, πύθωνες και βόες.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι η Περιφέρεια Αττικής δαπάνησε τότε 3,5 εκατομμύρια ευρώ για την εκδίωξη τους;
Αναλογιζόμενοι λοιπόν την δαπάνη, η οποία είναι μεγαλύτερη και από την αντίστοιχη της Ινδονησίας όπου οι βασιλικές κόμπρες είναι πιο πολλές και από τις απευθείας αναθέσεις της κυβέρνησης, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του κινδύνου που απεσόβησε ο θρυλικός περιφερειάρχης…
Πιστεύω πως τα φίδια στο Μαξίμου είναι οφέλειμα, διατηρούν την ισορροπία στο φυσικό περιβάλλον του υπογείου, τρώγοντας τα τρωκτικά που είναι στρατιές ολόκληρες, η μείωση τους ενδεχομένως να αυξήσει τον πληθυσμό των ποντικών, με κίνδυνο να βγουν στην Ηρώδου Αττικού, όπως οι κουράδες στη παραλιακή.