Ο Μιχάλης Γεροθόδωρος αναπολεί μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Και φυσικά δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στους μύθους Μίμη Δομάζο, Τάκη Οικονομόπουλο και Νίκο Σαργκάνη που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή. Μέσω συνέντευξής του στην «Espresso», ο ίδιος θυμάται παλιά γεγονότα, άλλα γνωστά, άλλα ίσως όχι. Με τον δικό του τρόπο, χωρίς να κρύβεται, κάνει μία σύνδεση του τότε με το τώρα.
- Από τον Θοδωρή Λινάρδο
Το πρόωρο τέλος καριέρας, τα φερμουάρ, ο Σαραβάκος, ο «στρατηγός» και ο Γκμοχ… Ο Παναθηναϊκός, ο Βαρδινογιάννης, ο Φωστήρας, η Κόρινθος, το «Φάντομ», το «πουλί», ο «μουστάκιας», ο Βαμβακούλας και ο Εθνικάρας. Ο 67χρονος βετεράνος δυναμικός μέσος, σημειωτέον, υπήρξε εκλεκτό μέλος της ομάδας του Παναθηναϊκού που κατέκτησε δύο νταμπλ τη δεκαετία του ’80 (1984, 1986) αλλά και στην εκπληκτική πορεία μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1984/85).
Η απώλεια του Δομάζου ήταν ένα μεγάλο σοκ, Μιχάλη;
Πενθεί όλη Ελλάδα για τον «στρατηγό». Μεγάλη βαρύτητα το όνομά του. Ημασταν πολύ κοντά. Ηταν ένας καλός άνθρωπος, τίμιος, καθαρός. Ορφάνεψε το ποδόσφαιρο χωρίς αυτόν. Το άλφα και το ωμέγα στο άθλημα στη χώρα μας. Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Ηταν ηγέτης σε όλα του. Πρώτος σε όλα του. Γεννημένος για την μπάλα. Ο έρωτάς του. Και η μπάλα τον αγάπησε επίσης. Ηταν αρχηγός, στρατηγός. Στο φιλικό με την Μπόκα ήταν να τον αντικαταστήσω, αλλά δεν έβγαινε. Λογικό! Μεγάλος άσος.
Και λίγο μετά «πέταξε» και το «πουλί»!
Είχα την τύχη να συνεργαστούμε με τον μεγάλο Τάκη Οικονομόπουλο και σε ένα γυμναστήριο. Πραγματικός τζέντλεμαν εντός κι εκτός γηπέδων. Ούτε τσακωνόταν ούτε προκαλούσε ποτέ κανέναν. Και στο ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι σκληρός για να αντέξεις. Εκείνος όχι μόνο άντεξε, αλλά ξεχώρισε κι ας μην κάκιωσε με κανέναν. Πολύ μεγάλος. Κορυφαίος. Αφησε εποχή. Τον θαυμάζαμε όλοι, που τον βλέπαμε πιτσιρικάδες.
Από τον Σαργκάνη τι θυμάσαι;
Το «Φάντομ» ήταν ένας ωραίος άνθρωπος. Κάναμε πολλή παρέα. Μεγάλος παίκτης και σπουδαίος άνθρωπος. Συμπαίκτης και αντίπαλος. Τρομερός. Προσωπικότητα σπουδαία. Θυμάμαι στην Αίγινα τις βόλτες μας, ψαρεύαμε μαζί και με τον Καρούλια, τα πηγαδάκια μας, κι από κοντά ο φίλος μας Θράσος Κοτσάνος. Συζητάγαμε μέχρι και πριν από λίγο καιρό, παίζοντας και σε ματς παλαιμάχων, όσα ζήσαμε στα γήπεδα. Είχαμε συμπαίκτες κι αντιπάλους τεράστιους. Οσο θόρυβο έκανε στα γήπεδα, άλλο τόσο ήρεμος άνθρωπος ήταν, μια δυνατή ψυχή που προκάλεσε μεγάλο θόρυβο όταν μας άφησε. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Πήραμε μεγάλη στενοχώρια όλοι. Τον αγαπούσε όλος ο κόσμος. Τον σέβονταν όλοι. Δεν έδωσε δικαιώματα κι ας έπαιξε και στους δύο «αιωνίους». Ηταν κύριος. Και αθλητής κορυφαίος. Οικογενειάρχης. Στην παρέα ο καλύτερος. Και οι τρεις που χάσαμε πρόσφατα είναι μύθοι, θρύλοι. Από τα ματς παλαιμάχων όπου μαζευόμασταν κάναμε τον χαβαλέ μας, αυτοί οι άνθρωποι όλο και κάτι είχαν να σου πουν. Μάθαινες δίπλα τους.
Με τον «αλενατόρε» Αναστόπουλο φάγατε τα μουστάκια σας;
Εγώ παθιαζόμουν στα ντέρμπι και ειδικά με τον Ολυμπιακό, όπου είχα την τύχη να τα παίξω όλα όσο ήμουν στον Παναθηναϊκό. Ο Νίκος, εκτός από μεγάλος σκόρερ που έχει μείνει στην ιστορία, ήταν και εξαιρετικός τύπος. Ηταν παθιασμένος με τον Ολυμπιακό, αλλά φυσικά το ίδιο ήμουν κι εγώ με τον Παναθηναϊκό. Ε, δεν ήθελε και πολύ. Είχαμε κοκορομαχίες. Σ’ εκείνο το ματς, λοιπόν, εγώ είχα τον Ράμπο τον Μητρόπουλο και ο Μαυρίδης τον «μουστάκια». Σε κάποια στιγμή όμως κάτι έγινε και με έβρισε. Τότε γυρνάω σε ένα κόρνερ και λέω του Μαυρίδη: «Κώστα, πάρε εσύ τον ψηλό (σ.σ.: Μητρόπουλο), να πάρω εγώ τον κοντό. Τότε άρχισε το… ξύλο. Κάτι του είπα εγώ, κάτι εκείνος, με αποτέλεσμα να φτάσω να κάνω την κίνηση που έκανα. Και λήγει εκεί το σκηνικό αυτό.
Ποιες στιγμές ξεχωρίζεις από το ξεκίνημά σου;
Γεννήθηκα στον Ταύρο, στα Σφαγεία. Ξεκίνησα την καριέρα μου από τον ιστορικό Φωστήρα. Ξεκίνησα να παίζω το 1975 στους μικρούς της ομάδας, ήμουν ντριμπλαδόρος, χαφ δυναμικό και προωθήθηκα στην πρώτη ομάδα, ήταν τότε στο τιμ και ο Παπαεμμανουήλ και προωθήθηκα. Τότε οι άνθρωποι που ασχολούνταν με την ομάδα ασχολούνταν ανιδιοτελώς. Προπονητής ήταν ο Αλεξέι Πέτροβιτς, ο οποίος με είδε που παίζαμε με τους φίλους μου στο βοηθητικό. Με πλησίασε και μου είπε να γραφτώ στην ομάδα. ετσι ξεκίνησα. Τότε ευτύχησα να είμαι στην καλή ομάδα του Φωστήρα, στην καλή γενιά. Ο Φωστήρας είναι ιστορική ομάδα και όλοι θυμούνται ακόμα το περίφημο «Φονέας των γιγάντων». Πιστεύω ότι κάποιες ομάδες δεν θα έπρεπε να πέφτουν κατηγορία. Ο Φωστήρας, η Καλαμάτα, η Δόξα Δράμας, ο Ηρακλής και φυσικά ο Πανιώνιος, η Παναχαϊκή πρέπει με κάποιοΝ τρόπο να είναι ψηλά. Θυμάμαι το ’79, είχαμε πέσει κατηγορία και σε μία απεργία δεν κατεβήκαμε, ο Ατρόμητος κατέβηκε και, αφού κέρδισε τον αγώνα του, ανέβηκε εκείνος στην Α΄ Εθνική. Παναθηναϊκοί γίναμε πολλοί στον Φωστήρα λόγω του σπουδαίου Ελευθεράκη που συνδέθηκε με τις δύο ομάδες. Από το 1976 έπαιζα στην πρώτη ομάδα και το 1980 πήγα στην Κόρινθο. Είχε ανέβει η ομάδα στην Α΄ Εθνική. Με τέρμα τον Στέφα. Μία Κόρινθος με 15.000 κόσμο στο γήπεδο. Η «Μπάρτσα» για όσους γνωρίζουν. Τότε όλες οι ομάδες είχαν παικταράδες μέσα. Ο Βαρδινογιάννης λόγω των διυλιστηρίων είχε επαφές με την Κόρινθο και παρακολουθούσε την ομάδα. Με πρότεινε και ο Δομάζος στον Παναθηναϊκό, που τότε ήταν σαν τεχνικός διευθυντής, αλλά και ο Γκμοχ που με είχε δει. Τους αναφέρω γιατί πραγματικά με βοήθησαν, τους χρωστάω πολλά. Πήγα στον Παναθηναϊκό το 1982-83 που άρχισε να χτίζει την ομάδα. Τότε μαζί με εμένα ήρθαν ο Κάβουρας και ο Καραβίδας, τα λεγόμενα «θαλασσινά» (γέλια). Ξένοι ήταν ο Λαλίνγκ -παικταράς που ήρθε από τον Αγιαξ-, ήταν ο Ρότσα και ήρθε και ο τεράστιος Ζάετς. Ολοι έλεγαν τότε: «Πού πάει ο Παναθηναϊκός με τα… θαλασσινά, τον Γεροθόδωρο, τον Γκαβασιάδη, τον Τσίμπο, τον Βασιλείου». Ο Γκμοχ όμως μας «πέθανε» στην προπόνηση, η οποία μάλιστα κάποια στιγμή δεν… έβγαινε. Ημασταν ομαδάρα. Λιβαθηνός, Καψής, Ταράσης, Καρούλιας, Κυράστας, Σαραβάκος, Βλάχος, Αντωνίου, Γαλάκος. Εκανε πάντρεμα των νέων με τους έμπειρους. Θυμάμαι και τον Γκόρσκι, τον Ιβιτς, τον Δανιήλ.
Τι άλλο θυμάσαι από τότε;
Εκοψα την μπάλα ούτε 30 χρονών. Επαθα χιαστό στο Καυτανζόγλειο το 1988 και δεν μπόρεσα να επανέλθω. Εζησα εποχές με μεγάλα θηρία στα γήπεδα. Τότε περιμέναμε να βγούμε στο γήπεδο για να παίξουμε. Δεν ήμασταν κορεσμένοι, διψούσαμε, και ήμασταν φιλόδοξοι. Απολαμβάναμε τα ντέρμπι. Για παράδειγμα, εγώ έχω κάνει ένα γκολ σε ματς με τον Ολυμπιακό, όπου συνδυάστηκαν Ρότσα, Ζάετς και ήρθε η μπάλα σ’ εμένα και σκόραρα κόντρα στον Σαργκάνη. Συνδυάστηκαν δύο παικταράδες και ήρθε σ’ εμένα η μπάλα που δεν ήμουν παικταράς για να κάνω γκολ στον μεγάλο Σαργκάνη. Αυτά είναι ονόματα που δεν θα σβήσουν ποτέ από τον χάρτη. Το 1983-84 ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κάνει το νταμπλ. Καμαρώνω γιατί έτυχε να κάνω εγώ ποδαρικό στη Λεωφόρο. Είδαμε στα γήπεδα παικταράδες. Τον Δεληκάρη. Τον Χατζηπαναγή. Ο Βάσια σε εξέθετε στο χορτάρι. Τρέχαμε να δούμε «Αθλητική Κυριακή» για κανένα νέο κόλπο του «Νουρέγιεφ»! Μια φορά, μου λέει σε παιχνίδι με τον Ηρακλή ο Γκμοχ: «Θα πάρεις τον Χατζηπαναγή». Εγώ του είπα: «Εντάξει, μίστερ, αλλά θα με ρεζιλέψει». Επαιξα λίγο στο φινάλε μου προσπαθώντας να βρω ρυθμό πριν αποχωρήσω, στον Εθνικό. Ο Εθνικάρας ήταν από τότε μία γνωστή μορφή στα γήπεδα. Ενας αγνός οπαδός, ένας φίλαθλος που τον σέβονταν όλοι. Δυστυχώς, μας άφησε πριν από λίγα χρόνια.
Μεγάλες εποχές στην Ευρώπη έζησε ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα δυσκολεύεται τα τελευταία χρόνια. Γιατί;
Τότε όλες οι ομάδες είχαν παικταράδες. Για παράδειγμα, η Γιουβέντους είχε ξένους τον Μπόνιεκ και τον Πλατινί και κάποια στιγμή ήθελε και τον Σαραβάκο. Στη Φέγενορντ έπαιζε ο Γκούλιτ. Εμείς κινδυνέψαμε στη Λίνφιλντ, αλλά με ενορχηστρωτή τον Ζάετς και από κοντά και τον Ρότσα, καταφέραμε να προκριθούμε. Επιτυχία βέβαια της οικογένειας Βαρδινογιάννη που είχε καταφέρει να φέρει στην Ελλάδα τον Ζάετς. Εγώ συμφέρον δεν έχω και τα λέω με το όνομά τους. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης που ήταν μπροστά πρόσφερε πολλά. Ο Αλαφούζος χρόνια τώρα προσπαθεί ο άνθρωπος, αλλά υπάρχουν εσωτερικά ζητήματα. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να φτάσει ψηλά πάλι, υπάρχει εσωστρέφεια, μακάρι με το γήπεδο κάτι να αλλάξει, αλλά κι αυτό αργεί. Οσο κι αν μας πονάει που θα χάσουμε τη Λεωφόρο. Δεν μπορεί χωρίς πρωτάθλημα όμως τόσα χρόνια ένας οργανισμός σαν τον Παναθηναϊκό.
Θα μας πεις παρασκήνια από τα παλιά;
Με την Γκέτεμποργκ θυμάμαι περιμέναμε να ξημερώσει, αλλά δεν ξημέρωνε ποτέ. Είχαμε πέσει στην εποχή που είχε νύχτα στη Σουηδία. Στη ρεβάνς βέβαια είχαμε 80.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ. Τρελάθηκε και με την πρόκριση ο Βαρδινογιάννης και είχαμε πάρει ένα πολύ μεγάλο πριμ για την εποχή, περίπου 600.000 δραχμές. Ολοι περίμεναν στην τηλεόραση να μας δουν. Πήγαμε στο Λίβερπουλ και είχα την τύχη να παίξω. Προηγηθήκαμε με γκολ του Ρότσα, αλλά έβγαλαν οφσάιντ εμένα που δεν ήμουν στη φάση. Η Λίβερπουλ εκείνη την εποχή δεν παιζόταν. Τα έχανες στο Ανφιλντ. Τρομερή ατμόσφαιρα. Κάποια στιγμή έχει γίνει το σκορ 4-0. Λέω λοιπόν σε κάποια στιγμή σε αντίπαλο: «Στοπ. Είμαστε μεγάλη ομάδα και δεν πρέπει να φάμε άλλα». Τότε μας πόναγε το κάθε αποτέλεσμα. Λέγαμε μέσα μας «πώς θα γυρίσουμε στην Ελλάδα;». Γυρνάει λοιπόν ο Λι (σ.σ.: παίκτης της Λίβερπουλ) και μου λέει: «Νο». «Πω, ρε τον π@#$%^» λέω. Λέω του Καρούλια: «Νίκο, θα τον μαζέψω». Μου λέει ο Καρούλιας: «Μην κάνεις κάνα λάθος και βγεις έξω. Εδώ είμαστε 11 και τρώμε 4. αμα μείνουμε 10, θα φάμε 14».
Ο Βαμβακούλας; Μεγάλο πειραχτήρι;
Θυμάμαι ένα ντέρμπι, πριν έρθει ο «μαλλιάς» στον Παναθηναϊκό, τι ξύλο είχαμε παίξει. Πήγαινε η μπουνιά σύννεφο. Αλλά τότε είχαμε όλοι πάθος για τη φανέλα που φορούσαμε και μας πείραζε κάθε ήττα. Σε ένα άλλο παιχνίδι με την Τορίνο διαιτητής ήταν ο Βοτρό. Ο Νίκος μάλιστα πήγαινε και του έλεγε: «Parlez vous français, μακαρόνια φρικασέ». Σε εκείνο το ματς ο Πιλέτζι μού είχε ρίξει μπουνιά. Ενώ τον είδε ο Βοτρό, δεν τον έβγαλε. Στο τέλος προσπαθούσα να τον κυνηγήσω. Ο Βαμβακούλας έκανε επικές πλάκες. Ή όταν σφύριζε. Το είχε κάνει μια φορά με τον ΟΦΗ. Μέχρι να πάρει είδηση τι έγινε ο αντίπαλος, πήραμε την μπάλα. Γυρνάει και λέει ο αντίπαλος στον Βαμβακούλα: «Είσαι μαλ@#$%^». Και του λέει ο Νίκος: «Εγώ ή εσύ που σταμάτησες;»
Για τον Σαραβάκο τι μπορείς να μας πεις;
Τι να πω εγώ γι’ αυτόν τον τεράστιο παίκτη. Με τον Δημήτρη, πέρα από συμπαίκτες, μας συνέδεσε, έστω και έμμεσα, το γεγονός ότι παντρεύτηκε την ξαδέρφη μου. Δεν είχα καμία ανάμειξη εγώ, όπως πολλοί θεώρησαν. Ο Δημήτρης ήταν πάντα σοβαρός, μεγάλη προσωπικότητα, μετρημένος. Μπορεί να γινόταν κάνα πείραγμα, αλλά ως εκεί. Είχαμε πάντα όρια σε ό,τι κάναμε. Ο Δημήτρης είναι μύθος για το ποδόσφαιρο.
Η Εθνική ήταν κάτι σαν απωθημένο σου;
Επαιξα σε ένα φιλικό στην Εθνική του Παναγούλια, πέρα από τις μικρές Εθνικές. Ναι, δεν είχα την τύχη ή την ευκαιρία και σε άλλες συγκυρίες. Ποιος δεν θα ήθελε να παίζει με το εθνόσημο. Αλλες εποχές τότε. Θυμάμαι τα χρόνια μου όμως και την γυμναστική ακαδημία (με ειδικότητα ποδόσφαιρο) και στον αθλητικό τομέα στην Αστυνομία, όπως και άλλοι τότε πολλοί. Ο Λεμονής, ο Καρούλιας. Ομαδάρα η Εθνική Ενόπλων. Μητρόπουλος, Αρδίζογλου, Στυλιανόπουλος, Πήττας, Σ. Αναστασιάδης. Ηταν κι αυτό ένα παράσημο.
Είχες κάνει τα κουμάντα σου για το αύριο όμως, σωστά;
Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι το αύριο ενώ έπαιζα ακόμη. Δεν θα ήμουν στον χώρο, το ήξερα, ήμουν συνειδητοποιημένος. Μου αρκούσε απλά να βλέπω όπως μέχρι σήμερα τα ματς σαν θεατής και δη του Παναθηναϊκού. Να είμαι στις εκδηλώσεις που γίνονται πάντα παρών, πάντα κοντά, αλλά διακριτικά και ποτέ δεν προκάλεσα, δεν παρακάλεσα. Συνεργάστηκα λοιπόν με τον βιομήχανο Ζάμα στα φερμουάρ σε κάποια στιγμή πριν από χρόνια και ανέλαβα εγώ την επιχείρηση οικογενειακά μετά. Και την τρέχουμε βέβαια, είμαστε στο κέντρο της Αθήνας, η δουλειά είναι ευχάριστο πράγμα. Το ποδόσφαιρο είναι καψούρα μεγάλη, αυτό δεν αλλάζει.
Πηγή: Espresso
