Η Τάνια Τρύπη εμφανίζεται στα γυρίσματα του «Κόκκινου ποταμιού» σ’ ένα αρχοντικό στην Πλάκα και, πριν μακιγιαριστεί ελάχιστα -μόνο μια πούδρα-, μιλά στο περιοδικό «Enjoy» και στην Μαρία Ανδρέου, για τη σειρά-σταθμό της ελληνικής τηλεόρασης:
«Με τον Μανούσο Μανουσάκη έχουμε παρελθόν, γιατί μου έκανε το πρώτο κινηματογραφικό δοκιμαστικό σε ηλικία 14 ετών. Έκτοτε έχουμε συνεργαστεί σε πολλές σειρές του και η σχέση μας στηρίζεται σε βαθιά αγάπη και σεβασμό. Οπότε, όταν με πήρε τηλέφωνο και μου είπε για τη σειρά, του είπα “ναι, θα έρθω”, χωρίς να ρωτήσω καν τον ρόλο. Και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε όλους.
Φωτίστηκε ένα σκοτεινό κομμάτι της Ιστορίας, το οποίο δεν είχαμε δει ούτε στην τηλεόραση ούτε στον κινηματογράφο, και μάλιστα σε μια εποχή που η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τον πόλεμο στη Συρία».
Και συνεχίζει:
«Η οικογένεια Νικολαΐδη υποφέρει, θα μαρτυρήσει ακόμη περισσότερο μέχρι να έρθει το τραγικό τέλος της». Όταν της ζητάμε να μας πει ποια ήταν η πιο δύσκολη σκηνή που έχει γυρίσει έως σήμερα, απαντά με λόγια του σκηνοθέτη της: «Δεν υπάρχουν δύσκολες σκηνές αλλά προκλητικές. Όταν βλέπεις στον ποταμό Νέστο να πέφτει ο Μανούσος Μανουσάκης στο νερό, για να μας δείξει πώς πρέπει με μανία να πίνουμε το νερό γιατί διψάμε από τις κακουχίες, τότε συγκλονίζεσαι. Αν η κεφαλή πέφτει στο νερό, εσύ με τι ζήλο πρέπει να παίξεις;»
Κυρία Τρύπη, περιμένατε αυτή την τεράστια αποδοχή του τηλεοπτικού κοινού; Το «Κόκκινο ποτάμι» δεν είναι απλώς μια ιστορία εποχής, είναι η αναβίωση της Ιστορίας μας, της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού…
Στο σχολείο δεν μάθαμε ποτέ γι’ αυτήν την ιστορία ή, αν μάθαμε, ήταν πολύ ελάχιστα πράγματα, γι’ αυτό και την περίμενα αυτή την επιτυχία. Το μάθημα της Ιστορίας είναι υπέροχο, αλλά στο σχολείο το μαθαίνουμε παπαγαλία. Λοιπόν, μέσα μου πίστευα ότι, όταν δώσεις στον κόσμο πνευματική τροφή, όταν κάνεις έρευνα και αναφορά στις ρίζες του και στην Ιστορία του, και όταν διατυπώσεις την αλήθεια ενός λαού, οι τηλεθεατές θα αγκαλιάσουν την καλλιτεχνική προσπάθεια. Γιατί μέσα από αυτήν θα βγουν στο φως τα πραγματικά γεγονότα και θα δικαιωθούν οι παππούδες μας και ολόκληρες γενιές που εξοντώθηκαν από τις πορείες θανάτου, τους βιασμούς,τις κακουχίες και τον πόλεμο. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το έργο και κλαίνε με λυγμούς γιατί σε αυτές τις πορείες θανάτου ήταν οι γιαγιάδες τους και οι συγγενείς τους. Έχουν υποφέρει, έχουν καεί, έχουν εξοντωθεί δικοί τους άνθρωποι. Είναι άδικο να μη λέγονται αλήθειες. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης λοιπόν πήρε το υπέροχο βιβλίο του Χάρη Τσιρκινίδη, που αφορά τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, και μοίρασε από τον πιο μικρό ρόλο μέχρι τον μεγαλύτερο σε αξιόλογους ηθοποιούς και το ίδιο έκανε και στη φωτογραφία της σειράς, στα σκηνικά, στη μουσική. Τόσο έχει αγαπηθεί η σειρά από τον κόσμο, που με ρωτάνε στο θέατρο γιατί παίζει μόνο Κυριακή και δεν το βλέπουν σε καθημερινή βάση. Γιατί πολύ απλά είναι μια παραγωγή που γυρίζεται με κινηματογραφικές προδιαγραφές και αυτό είναι πρακτικά αδύνατον.
Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε με τον ρόλο σας;
Όπως λέει και ο Μανούσος, δεν υπάρχει δυσκολία, υπάρχει πρόκληση. Και ο ρόλος μου είναι τόσο ζωντανός, που τη στιγμή που γυρίζεται η σκηνή μάς πάει ο ίδιος και όχι το σενάριο. Ο Μανούσος δίνει χώρο στους ηθοποιούς του να αυτοσχεδιάσουν, γι’ αυτό λέω ότι θα ήθελα, αν ήταν δυνατόν, να δουλεύω μόνο με τον Μανούσο Μανουσάκη στην τηλεόραση. Το έχω ανάγκη. Είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης.
Τι σας αρέσει στη Σοφία, την ηρωίδα σας, την αρχοντική γυναίκα του γιατρού Νικολαΐδη;
Ότι έχει διαίσθηση. Η Σοφία από την αρχή ψυχανεμίστηκε ότι η ιστορία με το κίνημα των Νεοτούρκων στον Πόντο και στην Πόλη δεν θα έχει καλή έκβαση. Πείτε το μητρικό ένστικτο, έντονο γυναικείο ένστικτο, η Σοφία έβλεπε ότι η γη τρέμει κάτω από τα πόδια τους, ότι είναι σαθρή και η αλαζονεία αυτών που θέλουν να πάρουν την εξουσία από τον σουλτάνο θα δημιουργήσει άλλες ισορροπίες με τους Ελληνες, τους Αρμενίους. Η Σοφία είναι έξυπνη και δυναμική γυναίκα, αλλά κάνει πίσω για χάρη του άνδρα της, που τον θεωρεί την κεφαλή του σπιτιού τους. Ωστόσο μέσα της κάτι της λέει ότι πρέπει να προστατεύσει τα παιδιά της, ότι έρχονται δύσκολες ημέρες. Αλλά ο άνδρας της, ένας ήπιος, καλοπροαίρετος άνθρωπος, που βασίζεται πάνω στις επιστημονικές του γνώσεις, συνέχεια την καθησυχάζει γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ότι θα τολμήσουν να τους πειράξουν, αφού τον έχουν πάντα ανάγκη… Είναι γιατρός.
Για μένα, η Σοφία είναι μια «μάνα που δίνει κουράγιο»… Πόσο ακόμη; Έχει αποθέματα;
Τη μεγάλη της κόρη, την Ιφιγένεια, την έχει χάσει. Eχουν χαθεί τα ίχνη της και το μόνο που ξέρει είναι ότι κάπου βρίσκεται ασφαλής. Τον άνδρα της τον πήραν για γιατρό στο μέτωπο οι Νεότουρκοι. Τη μικρή της κόρη, την Ειρήνη, την έκλεψαν οι Τούρκοι, αφού πρώτα τις βίασαν στο ποτάμι. Το μόνο που της μένει είναι να μαζέψει ό,τι της μένει από ψυχικό σθένος και να βρει τις κόρες της. Βέβαια και εκείνη την περιμένει, όπως και όλους τους ήρωες, μια τραγική μοίρα. Ολος ο ρόλος της Σοφίας είναι τραγικός· στη δίνη της ιστορίας. Ακόμη και ότι ξέρω τη σχέση της Αρμένισσας υπηρέτριας με τον άνδρα μου και την έχω δεχθεί με ανωτερότητα, και αυτό θέλει μεγάλα ψυχικά αποθέματα και μεγαλείο ψυχής.
Οι ήρωες είναι σαν να κινούνται σε άλλες σφαίρες. Πάνω από έρωτες, προσωπικά συμφέροντα… Τι τους καθορίζει;
Η αγάπη για την πατρίδα. Η πατρίδα είναι το σπίτι τους. Το κεραμίδι κάτω από το κεφάλι τους. Το χώμα που πατάνε. Τα λουλούδια που ανθίζουν, τα δέντρα, η θάλασσά τους. Είναι δεμένοι με τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις τους. Αγαπιούνται. Φτιάχνουν ωραίες οικογένειες, που τα μέλη μεταξύ τους έχουν μεγάλο σεβασμό και πολλή αγάπη. Γι’ αυτό η κόρη μου, η Ιφιγένεια, γυρίζει πίσω στους γονείς της και στην πατρίδα, ενώ θα μπορούσε να κάτσει να ζήσει τον έρωτά της με τον Μίλτο στο Παρίσι, γιατί δεν νοείται να μην αγωνιστεί ή να μην ακολουθήσει τη μοίρα του λαού της. Η πατρίδα την αυτοπροσδιορίζει. Και αυτά σας τα λέω γιατί είμαι Μικρασιάτισσα. Οι δικοί μου ήταν από τη Σμύρνη και από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Την ιστορία του ξεριζωμού η οικογένειά μου την έχει ζήσει στο πετσί της. Και η ιστορία είναι πολύ άγρια και σκληρή. Ακόμη και πιο σκληρή από τα βιβλία. Γιατί στο λιμάνι της Σμύρνης έγινε πραγματική σφαγή.
Το «Κόκκινο ποτάμι» δεν σας φαντάζει τραγικά επίκαιρο με όσα συμβαίνουν στη Συρία, αλλά και με τους πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν στα νησιά μας και στον Εβρο, ενώ η Τουρκία εκμεταλλεύεται το δράμα τους;
Όσο θα υπάρχει το ανθρώπινο γένος σ’ αυτή τη γη, θα συνεχίζει να κάνει κακό στο περιβάλλον, στον συνάνθρωπο, στον πλανήτη. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για τα μεγαλύτερα δεινά, αλλά και για τα μεγαλύτερα καλά. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί ο άνθρωπος δεν έχει μάθει από τα λάθη του ούτε και θα μάθει, γιατί τον κυβερνά η απληστία. Δυστυχώς, η ανάγκη του ανθρώπου για πλούτο και κέρδος έχει πάντα ως θύματα στους πολέμους τον άμαχο πληθυσμό. Τα πράγματα πλέον στα σύνορά μας είναι οριακά. Και για τους ακρίτες μας, αλλά και για τους πρόσφυγες που πέφτουν θύματα της πολιτικής των Τούρκων. Η ζωή αντιμετωπίζεται πολύ φτηνά, απάνθρωπα, χωρίς να έχει αξία.
Πώς τα βλέπετε τα πράγματα με τον κορωνοϊό;
Χρειάζεται ατομική και συλλογική ευθύνη γιατί υπάρχουν και οι ευπαθείς ομάδες. Ο,τι μέτρα παίρνει το κράτος, το υπουργείο Υγείας, πρέπει με ψυχραιμία να τα τηρήσουμε. Οι Έλληνες πάντα δρουν κάτω από ένα σύστημα πανικού και, όταν αγχώνονται, αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ. Δεν ξέρω αν τώρα που τρέχουν είναι η πιο σωστή στιγμή για να προστατεύσουν τα παιδιά τους, τον εαυτό τους. Μήπως τώρα, μετά από τόσες φορές που έχουν πάει τα τελευταία χρόνια στο σούπερ μάρκετ με τον φόβο της χρεοκοπίας, είναι η πιο σωστή στιγμή δεδομένης της πανδημίας; Μάλλον. Η κυβέρνηση κάνει πολύ καλά που δεν θέλει να εξαπλωθεί ο κορωνοϊός σαν την Ιταλία, να μην ξεφύγει η κατάσταση, και λέει στους πολίτες και ειδικά στις ευπαθείς ομάδες να κάτσουν στα σπίτια τους. Μετά από δυο μήνες θα ξέρουμε πόσο θα εξαπλωθεί ο κορωνοϊός και με ποιες συνέπειες. Τώρα είμαστε πάνω στην κρίση.
Τα γυρίσματα πώς πάνε;
Έχουμε πολλά εξωτερικά γυρίσματα, συνεχίζονται κανονικά και θα ολοκληρωθούν μετά το Πάσχα. Λέω στον Μανούσο καθημερινά πόσο στενοχωρημένη είμαι που θα ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, γιατί περνάω πολύ δημιουργικά και το χαίρομαι. Είμαι πολύ τυχερή που δουλεύω σε αυτήν την παραγωγή, γιατί έχω έναν σκηνοθέτη όνειρο, που λατρεύει τους ηθοποιούς του και ξέρει τι θέλει από αυτούς, και τελικά το παίρνει. Υπάρχει μεγάλη αγάπη και μεταξύ των ηθοποιών. Σεβασμός στα νιάτα μας. Δεν γίνεται όταν δω μια ωραία ερμηνεία από την Αναστασία Παντούση, από τον Αργύρη Πανταζάρα, τη Χαρά Μάτα Γιαννάτου, από όλα τα παιδιά να μην πάρω τηλέφωνο να τους πω πόσο μας συγκίνησαν, να τους πω χίλια μπράβο. Είναι μεγάλη μου χαρά να βλέπω αυτά τα παιδιά να ανθίζουν σαν μπουμπούκια. Ολοι αυτοί οι νέοι ηθοποιοί, και σας το λέω και σαν δασκάλα, καθώς έχω διδάξει σε σχολές υποκριτικής, μας έχουν κλέψει την καρδιά πρώτα απ’ όλα γιατί είναι καλά παιδιά. Οταν έχεις παιδιά με ποιότητα πάνω από όλα, η χαρά σου είναι διπλή όταν τα βλέπεις και υποκριτικά να ανεβαίνουν σκάλες.
Περιττό να σας πω πόσο έχετε δέσει με τον Κωνσταντίνο Καζάκο. Πώς είναι η μεταξύ σας συνεργασία;
Εκπληκτική. Ο Κωνσταντίνος είναι σπουδαίος ηθοποιός με μεγάλη εμπειρία. Εχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας ως συνάδελφοι γιατί πατάμε στις ίδιες αξίες υποκριτικά. Εχουμε κοινούς στόχους, μεγάλη χημεία και, φυσικά, δεν βλέπουμε ανταγωνιστικά ο ένας τον άλλον και, φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι έχουμε αποκτήσει μαζί παιδιά ή ότι υπήρξαμε ζευγάρι. Συζητάμε πολύ τους ρόλους μας και θέλουμε να περάσουμε στο κοινό ότι αυτό το ζευγάρι, η Σοφία και ο Μιχάλης, έχουν μια άλλη ποιότητα ως άνθρωποι. Υπάρχει μεταξύ τους αλληλεγγύη, σεβασμός. Συμπόρευση. Είναι μια πολύ ευτυχισμένη για εμάς στιγμή. Αυτό που ζούμε, η δημιουργία μιας ιστορικής σειράς, μακάρι να πάρει τον δρόμο και της μεγάλης οθόνης. Ο κόσμος έχει ανάγκη από ιστορικές σειρές. Και μας το λένε παιδιά που είναι 14 ετών και βλέπουν κάθε Κυριακή με αγωνία τη σειρά. Το να προσφέρεις είναι μεγάλο πράγμα. Δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε όταν ξέρουμε την αλήθεια και το δίκαιο. Ενας λαός θέλει να δικαιωθεί ιστορικά. Αυτό είναι το ριάλιτι. Αυτή είναι αληθινή ιστορία. Δεν πρόκειται για μυθοπλασία, αλλά για Ιστορία.
