Επιχορηγούμενος πνευματικός τσαρλατανισμός

Αν δεν κάνω λάθος, λέγεται Εθνική Πινακοθήκη, όχι Μηδενιστική Πινακοθήκη Σαλεμένων Ψευτοκουλτουριάρηδων. Είναι δε, νομίζω, Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, με Δ.Σ. και προϋπολογισμό από το κρατικό ταμείο.

Όπερ έστι μεθερμηνευόμενον πως το προσωπικό της, από τον Πρόεδρο ως τον τελευταίο φύλακα και την καθαρίστρια, το ρεύμα, το νερό, όλα πληρώνονται από σας, αδέρφια. Το δε Σύνταγμα έχει προμετωπίδα και αναφέρει τι πρέπει να προάγει το κράτος, άρα και η Εθνική Πινακοθήκη. Είναι γνωστή η συνταγή της απόκτησης δημοσιότητας μέσα από τον σκανδαλισμό της συντριπτικής πλειονότητας, κοπρίζοντας στις αισθήσεις τις προσβολές κατά της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας του Εθνους. Συνήθεις στόχοι, η Παναγία και εθνικοί μας Ηρωες. Ο Νίκος Παπαδόπουλος υφίσταται ήδη τις συνέπειες για τη βίαιη αντίδρασή του. Το ότι πληρώνουμε για να προβάλλονται βλάσφημα σκουπίδια θα μείνει ατιμώρητο; Θα θυμίσω τι έγραφα πριν από δύο χρόνια εδώ, με τίτλο «Με λένε Αρτέμη», από το σπαρταριστό απόσπασμα ταινίας του αείμνηστου Χάρρυ Κλυνν, όπου κογιονάριζε την ψευτοκουλτούρα:

«Το παρακάτω κείμενο από αυτοκριτική του Πικάσο το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια, διότι αποκάλυπτε αυτό που υποψιαζόταν όποιος έχει μισό δράμι μυαλό και αισθητική, δηλαδή πόσο υπερτιμημένο είναι μέρος της μοντέρνας τέχνης. Το θυμόμουν ως νόημα πως ο Πικάσο είχε πει πως ζωγράφιζε αλλόκοτες ανοησίες, γιατί είχε δει πως τα ψώνια που υποδύονται τους φιλότεχνους τρελαίνονταν γι’ αυτά και τα αγόραζαν όλο και πιο ακριβά, και πως ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του διασκεδαστή αυτών των ψώνιων, που τον έκαναν πλούσιο, αλλά δεν θυμόμουν πού το είχα δει. Μου το θύμισε διαδικτυακή φίλη, η Λένα Λιώση, αναρτώντας μου το λινκ με το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Ειρήνης Σπυριδάκη, ζωγράφου και φιλολόγου, με τίτλο “Πικάσο: Είμαι μόνο ένας δημόσιος ψυχαγωγός”, που είχε δημοσιευτεί στο artmagazine.gr στις 22 Απριλίου 2009, όπου ως περαιτέρω πηγή αναφέρεται το περιοδικό “Φωτοχώρος”. Ο Πικάσο λοιπόν, που στην αρχή της καριέρας του, πριν προσχωρήσει στον προσοδοφόρο κυβισμό, ζωγράφιζε με πολύ πιο κατανοητό και κλασικό ύφος, είχε πει σε μια κρίση κυνικής ειλικρίνειας:

“Από τη στιγμή που η τέχνη δεν είναι τροφή των εκλεκτών, ο καλλιτέχνης μπορεί να εκδηλώνει το ταλέντο του με κάθε ιδιοτροπία, όπως του καπνίσει, με κάθε επινόηση του πνευματικού τσαρλατανισμού. Αλλά οι εκλεπτυσμένοι, οι πλούσιοι, οι χασομέρηδες, οι διυλίζοντες την πεμπτουσία ψάχνουν για το καινούργιο, το αλλόκοτο, το πρωτοφανές, το σκανδαλώδες. Κι εγώ, από τον κυβισμό κι ύστερα, ικανοποίησα αυτούς τους κυρίους και τους κριτικούς με πάμπολλα παράξενα που πέρασαν από τον νου, και όσο λιγότερο τα καταλάβαιναν τόσο τα θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω συνεχώς με όλα τούτα τα παιχνίδια, τις λοιδορίες, τους γρίφους, τις σπαζοκεφαλιές και τα αραβουργήματα έγινα διάσημος, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για έναν ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτο. Οπως γνωρίζετε, σήμερα είμαι διάσημος και πλούσιος, αλλά όταν μένω μόνος με τον εαυτό μου δεν έχω το θάρρος να με θεωρώ καλλιτέχνη με την αρχαία έννοια της λέξης. Ηταν μεγάλοι ζωγράφοι ο Τζιότο, ο Τισιανός, ο Ρέμπραντ, ο Γκόγια. Είμαι μόνο ένας δημόσιος ψυχαγωγός, που κατάλαβε την εποχή του, που ικανοποίησε όσο μπορούσε την ηλιθιότητα, την κενοδοξία και την απληστία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η δική μου εξομολόγηση, πιο οδυνηρή απ’ ό,τι μπορεί να φαίνεται, έχει όμως την αρετή να είναι ειλικρινής”.

Αυτή την κυνική ομολογία από τον πατριάρχη της μοντέρνας ζωγραφικής για πνευματικό τσαρλατανισμό, που πλασάρεται ως μοδέρνα τέχνη, την αφιερώνω σε όλα τα ψώνια, συνήθως αριστερά, που έσπευσαν να χλευάσουν τους πολίτες που σκωπτικά αναφέρθηκαν στον κλεμμένο πίνακα και στην ατυχή πτώση του. Ενα ποτήρι φραπόγαλου θα μπορούσε να τον στηρίξει, ρε αδερφέ. Ο ίδιος ο Πικάσο περιγελά τους ηλίθιους, που όσο πιο ακατανόητα πράγματα ζωγράφιζε τόσο ενθουσιάζονταν και πλήρωναν ακριβότερα τα έργα του. Τα κονόμησε ο Πάμπλο και εξηγεί τον τρόπο, κάνοντας με την εξομολόγησή του την κηδεία του κυβισμού».

Δεν είναι ο λαός απαίδευτος, επειδή κοροϊδεύει και οργίζεται με τις καλικαντζούρες, τα βλάσφημα πορτρέτα και τις παραποιημένες θρησκευτικές εικόνες. Απλά, αφενός καταλαβαίνει ενστικτωδώς την παπάτζα, το γελοίο, ατάλαντο και ρηχό του πράγματος, αφετέρου θίγονται ο αξιακός του κώδικας, η εθνική και θρησκευτική του συνείδηση. Οι ανακυκλωμένοι κομμουνιστές, φιλελέφτ κ.ά. που σας κουνάνε το δάχτυλο και υπερασπίζονται το «δικαίωμα» διαφόρων πνευματικών τσαρλατάνων να προβάλλονται με τους φόρους μας και να κονομάνε αναγνωρισιμότητα και χρήμα είναι οι ίδιοι που εκστασιάζονταν με τα παλλόμενα πέη του Φαμπρ.

Αν θέλουν, ελευθερίαν έχομεν, ας πληρώσουν μια ιδιωτική γκαλερί, ας ανάψουν και μερικά τσιγαριλίκια σε ένα μανουάλι για να θυμιατίσουν αναλόγως την αταλαντοσύνη τους, αλλά όχι με τα λεφτά μας. Αρκετά με τον κρατικοδίαιτο ανθελληνισμό και αντιχριστιανισμό, και με την προβολή του πνευματικού τσαρλατανισμού, και μάλιστα από κεντρο-«δεξιά» κυβέρνηση.