Από προχθές, φίλοι μου, η χώρα έχει νέα κυβέρνηση. Ενα ευέλικτο σχήμα, αποτελούμενο από… 61 -ζωή να ‘χουνε- υπουργούς, υφυπουργούς, βοηθούς υπουργών και αναπληρωματικούς, που κάθονται στον «πάγκο» και περιμένουν να μπουν στο παιχνίδι. Εξήντα ένας εκλεκτότεροι από τους 155 εκλεκτούς και αρίστους του κυβερνώντος κόμματος.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι έγινε «ανακύκλωση». Μερικοί πάρα πολύ πετυχημένοι (λέμε τώρα) έμειναν στη θέση τους. Αλλοι ήταν τόσο πολύ πετυχημένοι, που τους άλλαξε υπουργείο, ώστε να πετύχουν και στο άλλο, και όχι να συνεχίσουν να πετυχαίνουν στο ίδιο. Για μερικούς έφτιαξε καινούργια υπουργεία ή υφυπουργεία. Για κάποιους άλλους, που τους είχε βγάλει από την προηγούμενη κυβέρνηση, προφανώς διότι ήταν πολύ καλοί και τους ζήλευαν οι άλλοι, τους έβαλε ξανά. Είναι, τέλος, και μερικοί που δεν έχουν δει ακόμα υπουργείο και καταπώς φαίνεται ούτε πρόκειται να δούνε. Τους συμπονάμε και συμπάσχουμε μαζί τους, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ολοι αυτοί οι 61, ξανά ζωή να ‘χουνε, νέοι υπουργοί, υφυπουργοί κ.λπ. από τη Δευτέρα, μερικοί και το Σάββατο (ξαναλέμε τώρα), σήκωσαν μανίκια και έχουν τρία πράγματα προ οφθαλμών: «Δουλειά, δουλειά, δουλειά». Κι εμείς πάλι τρία πράγματα έχουμε προ των δικών μας οφθαλμών: «Δούλεμα, δούλεμα, δούλεμα».
Επί του πιεστηρίου: Χάσαμε τον Αρίστο, στοπ!
