Επαινετέα η πρωτοβουλία πολιτών να βγουν προχθές βράδυ στα μπαλκόνια τους και να χειροκροτήσουν τους ιατρούς του ΕΣΥ, οι οποίοι δίδουν με σθένος και αυταπάρνηση τη μάχη κατά του κορωνοϊού.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Θα ήταν, ωστόσο, πλήρης, αν οι επευφημίες τους αφιερώνονταν επίσης στους νοσηλευτές και τους φαρμακοποιούς (σωστά το επισήμανε ο βουλευτής της Ν.Δ. Στράτος Σιμόπουλος), οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης από την αρχή. Αυτή, όμως, είναι η διαφορά του νεοφιλελευθερισμού από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.
Ο πρώτος χειροκροτά μόνο όσους συναναστρέφεται. Ο δεύτερος δεν ξεχνά, δεν αφήνει κανέναν πίσω του, επευφημεί χωρίς διακρίσεις τον κόσμο της επιστήμης και τον κόσμο της εργασίας. Λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι η διαδικτυακή προτροπή υπέρ της επευφημίας των ιατρών άρχισε από τον γκουρού του νεοφιλελευθερισμού στην πατρίδα μας, αντιλαμβάνομαι πλήρως σε τι οφείλεται η παράλειψη.
Αλλά έστω και έτσι -για να είμαι δίκαιος-, η πρωτοβουλία αυτή έχει ιστορικό χαρακτήρα. Ένας νεοφιλελεύθερος προέτρεψε τους πολίτες να χειροκροτήσουν τους ιατρούς του δημόσιου συστήματος υγείας.του κατασυκοφαντημένου δημόσιου συστήματος υγείας.
Προσωπικά, εδώ και καιρό, τα έφερε έτσι η ζωή, παρατηρώ από κοντά τη λειτουργία του δημόσιου συστήματος υγείας, εν στενή και εν ευρεία έννοια. Και δεν σταματώ να αναθεωρώ. Χωρίς να υποτιμώ καθόλου τη συμβολή του ιδιωτικού τομέα στον τομέα της παροχής υπηρεσιών υγείας -το αντίθετο-, δεν παύω να θαυμάζω την αυταπάρνηση με την οποία εκτελούν το καθήκον τους οι ιατροί και οι νοσηλευτές του δημόσιου συστήματος υγείας σε κτίρια που δεν επέλεξαν οι ίδιοι, με υποδομές συχνά απαρχαιωμένες, με μισθούς κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτικούς για το έργο που παράγουν, με τις μονάδες τους υποστελεχωμένες. Και όμως, αυτοί οι ιατροί και αυτοί οι νοσηλευτές και αυτό το προσωπικό του ΕΚΑΒ στέκονται στο πλευρό των ασθενών λες και είναι συγγενείς πρώτου βαθμού.
Γνώρισα το 2014 για 13 ημέρες το προσωπικό του Ευαγγελισμού λόγω της νοσηλείας του πατρός μου. από τον θυρωρό έως τον τελευταίο νοσηλευτή. Από τον διοικητή του Αναστάσιο Γρηγορόπουλο (από τους πρώτους μάνατζερ υγείας που τοποθέτησε ο Αλέκος Παπαδόπουλος στο ΕΣΥ) έως τον καρδιολόγο, μέλος του ΚΚΕ και πρόεδρο των νοσοκομειακών ιατρών Ηλία Σιώρα και τον καρδιολόγο Αντώνη Σιδέρη, εξάδελφο του Γιώργου.
Άξιοι θαυμασμού όλοι. Το νοσοκομείο αυτό σε συνθήκες εφημερίας δίδει την εντύπωση ότι η χώρα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και το προσωπικό του είναι μαχητές πρώτης γραμμής. Γνώρισα το 2016 το προσωπικό του Αρεταίειου Νοσοκομείου, εντός του οποίου βρίσκεται και η κλίνη όπου άφησαν την τελευταία πνοή τους ο άγιος Νεκτάριος και ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Είδα από κοντά πόσο άρτια λειτουργεί η Μονάδα Νεογνών, αυτήν επέλεξαν ο υπουργός Κωστής Χατζηδάκης και η σύζυγός του Πόπη για να φέρουν στη ζωή το πρώτο τους παιδί.
Το έργο που παράγεται εκεί από την καθηγήτρια Νεογνολογίας Νικολέττα Ιακωβίδου και την ομάδα της είναι τεράστιο. Έχουν τον σεβασμό μου. Με μισθούς οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στο παραγόμενο κλινικό και ερευνητικό έργο, με ταβάνια που καμιά φορά πέφτουν στα κεφάλια τους (συνέβη κάποτε), με αγώνα διαρκή για την οικονομική στήριξη των υπηρεσιών, οι άνθρωποι αυτοί, ιατροί και νοσηλευτές προσφέρουν ασύλληπτες υπηρεσίες σε αδύναμους συμπολίτες μας.
Οι άνθρωποι αυτοί αφιερώνουν έως και τα Σαββατοκύριακά τους για να παρέχουν σε αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου Αθηνών δωρεάν σεμινάρια ανάνηψης σε μαίες, ώστε να σώζουν ζωές νεογνών κατά τον τοκετό. Respect.
Γνώρισα το 2017 το προσωπικό του Κωνσταντοπούλειου Νοσοκομείου «Αγία Όλγα». Η πρώτη μου επαφή έγινε στο «μικροσκοπικό» νοσοκομείο Πατησίων, το οποίο έκλεισαν ο Αδωνις και η τρόικα, ανεξαρτήτως αν αυτό είχε κατασκευαστεί με δωρεά του γνωστού εφοπλιστή Λαιμού. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι μέσα σε αυτόν τον μικρό χώρο, όπου στοιβάζονταν άνθρωποι και γραφεία, ιατροί και νοσηλευτές έσωζαν ζωές και ταυτόχρονα παρήγαν ερευνητικό έργο που προάγει την επιστήμη.
Στο Νοσοκομείο «Αγία Όλγα» γνώρισα την ιατρό Οφθαλμολογίας Dr Χρύσα Τερζίδου και το «μελίσσι» της: νέους επιστήμονες ιατρούς ειδικευόμενους, που έρχονται από πανεπιστήμια του εξωτερικού αλλά και δικά μας, νοσηλεύτριες, όπως η Ηπειρώτισσα Αλεξάνδρα, που αγαπούν τον άνθρωπο και δεν σταματούν να τρέχουν από όροφο σε όροφο για να βοηθήσουν όποιον έχει ανάγκη.
Συγκλονιστική εμπειρία να βλέπεις το διδακτορικό του Λονδίνου και το ελληνικό πτυχίο ΤΕΙ Νοσηλευτικής να στέκονται δίπλα στον άνθρωπο με το ίδιο πάθος. Σε γνωστές συνθήκες. Στο Νοσοκομείο Αίγινας «Άγιος Διονύσιος», το οποίο είναι φιλανθρωπικό Ίδρυμα ΝΠΙΔ που λειτουργεί με την ευθύνη της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, γνώρισα πρόσφατα τη διευθύντρια Παθολογικής Φανή Αξιώτη και τον επίσης παθολόγο Γρηγόρη Γαλάνη, του οποίου ο παππούς ήταν ιατρός στο ίδιο νοσοκομείο.
Διέκρινα με πόση αυταπάρνηση και πάθος εκτελούσαν τα καθήκοντά τους αυτοί οι νέοι επιστήμονες μαζί με τους νοσηλευτές του νοσοκομείου. Ως συλλέκτης εμπειριών από το δημόσιο σύστημα υγείας και έχοντας υπ’ όψιν βεβαίως και τις αρνητικές όψεις του -δεν είναι όλα ρόδινα-, κάθε φορά που βλέπω έναν νοσηλευτή και έναν ιατρό σε ένταση, σε εγρήγορση, σε συναγερμό να τρέχει στους διαδρόμους, στους θαλάμους, στα χειρουργεία σκέπτομαι το εξής:
Νομίζουμε και εμείς οι δημοσιογράφοι ότι είμαστε «κάτι». Ότι κάνουμε «κάτι». Ότι είμαστε «κάποιοι». Πόσο λάθος κάνουμε. Αν δεν δεις ιατρό να πέφτει πάνω σε ασθενή να τον σώσει, να τον ανακουφίσει, να τον ηρεμήσει, δεν έχεις δεις τίποτα και δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Αυτοί εκπληρώνουν αποστολή. Ναι. Όχι εμείς.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι πρέπει να σεβόμαστε αυτόν τον στρατό: τον στρατό της ανθρωπιάς και της αλληλλεγγύης. Τον στρατό του καθήκοντος και του επαγγελματισμού, ο οποίος τις περισσότερες φορές πληρώνεται από τα χαμόγελα και τα «ευχαριστώ» των ασθενών του.
Ωστόσο, καταληκτικώς, δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω το εξής: Τα περισσότερα νοσοκομεία που ανήκουν στο δημόσιο σύστημα υγείας αποτελούν δωρεές ευεργετών: του Κωνσταντόπουλου στη Νέα Ιωνία, οικείου της Αλίκης Περρωτή, του Αρεταίου στη Βασιλίσης Σοφίας, του Σισμάνογλου, του μητροπολίτη Παντελεήμονος Φωστίνη στο νησί μου. Τώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας και οι άνθρωποί του κερδίζουν και πάλι την προσοχή μας καλό είναι να περάσουμε στην επόμενη γενιά ευεργετών.
Η οικογένεια Νιάρχου με το ίδρυμά της και τις δωρεές στο ΕΚΑΒ, όπως και την ανάληψη της ευθύνης κατασκευής νέων νοσοκομείων, ο καπετάν Βασίλης Κωνσταντακόπουλος (δωρεές στο «Αγιος Διονύσιος») με το ομώνυμο ίδρυμά του είναι οι πρώτοι, ίσως όχι οι μόνοι, που δίνουν τον τόνο. Ας ακολουθήσουν και άλλοι. Η επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό των νοσοκομείων μας είναι επένδυση στη ζωή μας.
