Το νόημα της επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας μας βρίσκεται αναμφισβήτητα στο μήνυμα που αυτή εκπέμπει διαχρονικά, να είμαστε δηλαδή πάντοτε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα και την εθνική μας υπόσταση. Να υπερασπιστούμε δηλαδή τόσο το έδαφος όσο και την ταυτότητά μας, τις αξίες και τα ιδανικά μας. Σε πείσμα όποιου αρνητικού περιγύρου, δυσμενών διεθνών συνθηκών, εσωτερικής κρατικής ερείπωσης, η εθνική ψυχή έχει αποδείξει ότι πάντα «ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη», έτοιμη να τα αντιστρέψει όλα αυτά.
Σίγουρα, το κόστος από μια πολύχρονη παρακμή και ευδαιμονία δεν είναι δυνατόν να μην καταβληθεί. Η θέληση του λαού, όμως, όσο πιο έγκαιρη και αποφασιστική είναι τόσο θα αμβλύνει τις επιπτώσεις.
Από τη στιγμή, μάλιστα, που η εθνική επιβίωση απαιτεί ισχυρά εθνικά κράτη, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η διαχείριση της εξουσίας που παρέχει ο λαός στις κυβερνήσεις του προϋποθέτει την ενίσχυση των υποδομών και του τρόπου λειτουργίας τους, υποστηρίζοντας παράλληλα ένα αξιακό πλαίσιο προσηλωμένο στις εθνικές αξίες και στην κοινωνική συνεργασία. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο απαιτείται πρωτίστως ισχυρή βιομηχανική παραγωγή σε όλους τους τομείς, και φυσικά ανάμεσά τους πρωτεύοντα ρόλο πρέπει να έχει η αμυντική βιομηχανία.
Βλέποντας το Μηνιαίο Δελτίο Εξελίξεων στη Βιομηχανία (ΙΟΒΕ, 14/3/2025), γίνεται αντιληπτό ότι ο δρόμος αυτός απέχει πολύ ακόμα από όποιον εθνικό στόχο. Παρά την οριακή βελτίωση ορισμένων δεικτών, όπως λ.χ. οι προβλέψεις για την άνοδο της παραγωγής τους προσεχείς μήνες και η απασχόληση στον βιομηχανικό κλάδο (ακόμα και σε αυτόν τον τομέα οι προβλέψεις για το μέλλον δεν είναι ευοίωνες), το ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών σε αγαθά και υπηρεσίες παραμένει ιδιαιτέρως αρνητικό, ενώ τεράστια είναι και η διαφορά στο κόστος δανεισμού μεταξύ των ελληνικών επιχειρήσεων και των λοιπών της ευρωζώνης. Ακόμα, το ύψος των τιμών του Ελληνα παραγωγού ακολουθεί αυτό των εισαγωγών και δεν είναι ανταγωνιστικό τους, παρά την οριακή μείωσή του έναν μήνα πριν.
Επίσης, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο ενεργειακό κόστος από όλες τις χώρες της Ευρώπης, φτάνοντας περίπου τα 148 €/MWh, τη στιγμή που σε κατεξοχήν βιομηχανικές χώρες, όπως οι σκανδιναβικές, αυτό μετά βίας αγγίζει τα 50 €/MWh!
Για να γίνει κατανοητό το πώς επηρεάζει αυτό την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, αρκεί να δει κάποιος τον ρόλο του στην ανάπτυξη της παραγωγής αλουμινίου στην Ελλάδα (που μαζί με τη φαρμακοβιομηχανία αποτελούν τους σημαντικότερους εξαγωγικούς τομείς της χώρας μας). Σε μελέτη επιστημόνων του ΙΟΒΕ για τη συνεισφορά της βιομηχανίας αλουμινίου στην ελληνική οικονομία (2019) αναφέρονται χαρακτηριστικά το εξής:
«Στην περίπτωση που υλοποιηθούν οι φιλόδοξοι στόχοι για την εξοικονόμηση ενέργειας στον κτιριακό τομέα, η κατασκευή οικοδομικών προϊόντων από αλουμίνιο ενδέχεται να πετύχει διψήφιους ρυθμούς ανόδου».
Και αυτό σε ένα διεθνές περιβάλλον όπου (σύμφωνα με την ίδια μελέτη) «οι προοπτικές του αλουμινίου είναι θετικές, καθώς η παγκόσμια ζήτηση αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2050»! Φυσικά, αυτή η προοπτική κάθε άλλο παρά υλοποιήθηκε, με αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να στερείται έσοδα από εξαγωγές, που θα μπορούσαν να είναι πολύ μεγαλύτερες.
Ολα αυτά, σε συνδυασμό με την υποτονική επένδυση στην αμυντική βιομηχανία μας που, παρά την ενίσχυση των πάγιων επενδύσεων στον τομέα αυτόν, παραμένει σε χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τις επιτακτικές και άμεσες ανάγκες της πατρίδας μας, δείχνουν ότι η κυβέρνηση ούτε μακρόπνοο εθνικό σχεδιασμό έχει, αλλά ούτε -βραχυπρόθεσμα έστω- ανακλαστικά. Και, δυστυχώς, ούτε οι αγορές, αλλά, κυρίως, ούτε οι ταραξίες γείτονές μας περιμένουν…
*Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»,
[email protected]
