Η μεγάλη προδοσία των αστών

Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ μεγάλη αστική τάξη, η κοινωνία μας όμως διακρινόταν από μεγάλη κοινωνική κινητικότητα. Μεταπράτες κυρίως και καραβοκύρηδες, που συχνά είχαν ξεκινήσει από το μηδέν, οι ισχυρότεροι οικονομικά επί αιώνες, διακρίθηκαν κυρίως στο διεθνές εμπόριο, σπάζοντας αποκλεισμούς, παίρνοντας με ευφυΐα και τόλμη επικερδή ρίσκα, συνήθως με έδρα στον Ελληνισμό της Ιστορικής Περιφέρειας. Αλεξάνδρεια, Μασσαλία, Τεργέστη, Βάρνα, Οδησσός κ.ά. αλλά και τα κέντρα της ναυτοσύνης στη σκλάβα Ελλάδα.

Δαιμόνιοι έμποροι και καπεταναίοι, που χρηματοδότησαν τον αγώνα και μετέτρεψαν τα εμπορικά τους πλοία σε πολεμικά με δεινές επιδόσεις, ιδίως στις καταδρομικές τους επιχειρήσεις με τα πυρπολικά, που έσπερναν τον τρόμο στους εχθρούς και τον θαυμασμό στους φίλους. Οταν αρκετά χρόνια μετά την Εθνεγερσία, Μοίρα του Ρωσικού Στόλου επισκέφθηκε τον Πειραιά, ολόκληρο άγημα ανέβηκε έως την Κυψέλη για να τιμήσει τον ζωντανό θρύλο που λεγόταν Κανάρης και να υποβάλουν ο Ρώσος Ναύαρχος και οι Αξιωματικοί του τα σέβη τους σε αυτόν, τον εκ των Πρωτομαστόρων της Ελευθερίας μας.

Πριν και μετά την Ανεξαρτησία αυτή η μικρή, οιονεί αστική τάξη χρηματοδότησε σχολεία και εκδόσεις βιβλίων. Εχω στη βιβλιοθήκη μου δώρο αδερφικού φίλου, Ελληνα διπλωμάτη, την «ΚΑΝΩΝΙΚΗ, περιέχουσα την γυμναστικήν και πρακτικήν του Πεζικού Στρατεύματος, μεταφρασθείσα εκ του γαλλικού εις την γραικικήν γλώσσαν. Παρά Χ. Νικολαΐδου, Αδριανοπολίτου. ΕΝ ΓΕΝΕΥΗ της Ελβετίας, εκ της τυπογραφίας Π.Α. ΒΟΝΝΑΝΟΥ, 1824», 502 σελίδες.

Μαζί -σε ξεχωριστό τόμο- οι πίνακες, τα σχεδιαγράμματα και η επεξήγησή τους. Στην ουσία είναι ο πρώτος Κανονισμός Πεζικού του Ελληνικού Στρατού, μετάφραση του γαλλικού κανονισμού για χρήση από τους Ελληνες, που εντάχθηκαν μαζί με Φιλέλληνες στο πρώτο Τακτικό Σώμα της νεότερης Ιστορίας μας, με Διοικητή τον Φαβιέρο. Το πλήρωσαν για να εκδοθεί πατριώτες και το μετέφρασε πατριώτης για να δημιουργηθεί ένα εργαλείο Ελευθερίας, πολύτιμο στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε αξιόμαχο Πεζικό δίπλα στα σώματα των ατάκτων.

Αλλοι πλούσιοι της εποχής, όπως συνέχισαν μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, έχτισαν πέτρινα, ψηλοτάβανα σχολεία και όμορφες κρήνες στα χωριά της καταγωγής τους. Σε κάποια από αυτά τα χωριά τα σχολεία στέκουν βουβά, χωρίς παιδιά και στις έρημες κρήνες πίνουν νερό μόνο τα πουλιά και τη νύχτα τα αγρίμια. Ομως, αυτή η αστική τάξη, αν και -όπως και τώρα- οι μισθοί των Αξιωματικών ήταν εγγύηση για λιτή και μετρημένη ζωή, θεωρούσε τιμή της να στείλει τουλάχιστον έναν γιο στη Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων, στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και αργότερα στη Σχολή Ικάρων και ακόμη μεγαλύτερη τιμή της να έχει κάποιος από αυτούς τους γιους κάνει την υπέρτατη θυσία στους εθνικούς αγώνες.

Αυτή ήταν κάποτε η αριστοκρατία του Εθνους. Ευπατρίδες δημιουργοί. Πρόσφεραν θωρηκτά, πυροβόλα, αλλά και πανεπιστήμια, πολυτεχνεία, πλατείες, μέγαρα, όλα δημιουργήματά τους, μαζί με αμέτρητες υποτροφίες σε παιδιά, ιδρύματα, περίθαλψη ορφανών, νοσοκομεία. Αληθινή εθνική αστική τάξη, που υπηρετούσε το σαφές εθνικό σχέδιο που κάποτε είχαμε για ολοκλήρωση του Εθνους, με απελευθέρωση και ενσωμάτωση όλων των υπόδουλων τμημάτων του Ελληνισμού, μαζί με θεσμικό και παραγωγικό εκσυγχρονισμό. Τότε που το κράτος ήταν στην υπηρεσία του όλου Εθνους, εντός και εκτός συνόρων.

Σήμερα ποιο είναι το σχέδιο, ποια είναι η Νέα Μεγάλη Ιδέα για την Κύπρο, τη Βόρειο Ηπειρο, τον Ελληνισμό των Σκοπίων, για τους εναπομείναντες στην Πόλη, τους κρυπτοχριστιανούς του Πόντου, για την ίδια την Παλιά Ελλάδα; Και θυμίζω ότι αυτοί, οι έμποροι, καπετάνιοι, μαζί με οπλαρχηγούς κλεφταρματολών δημιούργησαν το πρώτο εθνικό σχέδιο του νεότερου Ελληνισμού και το υπηρέτησαν με κόπους, χρήμα και αίμα.

Σήμερα οι σύγχρονοι δυνατοί, αυτοί που υποδύονται την εθνική αστική τάξη, έχουν άλλα, παρακμιακά χαρακτηριστικά, πλην λίγων τιμητικών εξαιρέσεων, που επιστρέφουν πολλά στην κοινωνία. Πολλοί δεν είναι παρά παράσιτα του Κρατικού Προϋπολογισμού, δεν δημιουργούν πλούτο στον ελεύθερο διεθνή ανταγωνισμό, πλην αυτών που δραστηριοποιούνται στη ναυτιλία. «Αγωνίζονται» σε άλλα πεδία, π.χ. για το ποιος έχει το μεγαλύτερο κότερο στη Μύκονο. Μαζεύονται στις βίλες και στα πριβέ στέκια τους, και επιδεικνύουν ο ένας στον άλλο ως τρόπαια έργα τέχνης και γκόμενες. Ματώνουν μόνον αν ανοίξει από την κόκα η μύτη τους.

Δείτε τα κυριλέ ακριβά, ιδιωτικά σχολεία τους. Πόσα από τα παιδιά τους επιλέγουν τις Στρατιωτικές Σχολές; Κανένα. Μόνο η επαρχία και οι λαϊκές συνοικίες προσφέρουν νέο αίμα στις Ενοπλες Δυνάμεις, πάλι με προβλήματα, που πρέπει να λυθούν με πρακτικά κίνητρα και ιδεολογική κατήχηση από το νηπιαγωγείο έως τα Πανεπιστήμια. Δεν υπηρετούν κανένα εθνικό σχέδιο, δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα καινούργιο, να συνδιαμορφώσουν και να πιέσουν μια νέα, σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα. Δεν μορφώνονται αληθινά, δεν ποθούν μια Ελλάδα ισχυρή πνευματικά, οικονομικά, στρατιωτικά, αξιακά. Ο,τι φάνε, ό,τι πιουν και ό,τι αρπάξει ο απαυτός τους, πάντα με πολλή επίδειξη. Δεν δημιουργούν τίποτα, δεν θυσιάζουν τίποτα. Ζουν με αισθητική κυριλέ σκυλάδικου. Πάντα, υπογραμμίζω, με λαμπρές και τιμητικές εξαιρέσεις, που όμως στερούνται ένα συνολικό αξιακό, εθνικό σχέδιο σε συνεργασία με μια υψηλή κρατική πολιτική εθνικής ολοκλήρωσης. Αυτό όμως ισοδυναμεί με προδοσία και είναι παράγοντας βαθύτερης παρακμής. Δείτε τα κανάλια τους, δείτε το «ήθος» που υπηρετούν στον αθλητισμό, που τον αντιλαμβάνονται μόνον ως μέσο πίεσης και ασυλίας για δουλειές ή βρομοδουλειές.

Εχουν γίνει πια δυσδιάκριτα τα όρια κανονικής κοινωνίας και υποκόσμου. Φτάσαμε να θεωρούμε κανονικότητα την αγριότητα, την ασυδοσία. Ομως, για καθέναν από αυτούς, τους φορείς της παρακμής, υπάρχουν άλλοι που θα ήταν πρόθυμοι να υπηρετήσουν ένα νέο εθνικό σχέδιο και που επιθυμούν η κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή να έχει υγιείς κανόνες ανταγωνισμού και λειτουργίας.

Αν δεν αλλάξει αυτό, και μόνο άνωθεν μπορεί να γίνει, τότε δεν θα είναι βουβά μόνο τα πέτρινα σχολεία στα εγκαταλειμμένα χωριά, δεν θα χορταριάσουν και δεν θα στερέψουν μόνον οι έρημες κρήνες, δωρεές κάποιων καλών ανθρώπων κάποτε. Θα στερέψουν όλα και μαζί με την υπογεννητικότητα, θα μπούμε στο σπιράλ της τελικής καθόδου. Πρέπει, λοιπόν, να επιστρέψουμε στον θησαυρό του αξιακού ταυτοτικού πυρήνα μας και να κάνουμε μια επανεκκίνηση με πρωτοβουλία της Πολιτείας και όσων αληθινών αστών υπάρχουν ακόμη. Στον λαό υπάρχει ακμαίος και υγιής ο αρχαίος, αλλά πάντα έφηβος σπόρος, που θα οδηγήσει στην Ανάσταση. Θέλει όμως καθαρό νερό και ακάματους Γεωργούς.