Greek
English
French
German
Italian
Russian
Turkish
Spanish
Albanian
Δεν προσδοκώ ότι θα προσφέρω πολλά γράφοντας λίγες λέξεις για κάτι που βασανίζει τους κατοίκους της χώρας εδώ και δεκαετίες. Για ένα έθιμο το οποίο κάθε χρόνο, άγιες μέρες, καταλήγει σε μικρές ή μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες.
Ομως, ειλικρινά, δεν μπορώ να στρίψω το κεφάλι σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν μπορώ πάρα να είμαι οργισμένος, να αναρωτιέμαι διαρκώς «γιατί;», να ψάχνω έναν λόγο για τον οποίο μικρά παιδιά ακρωτηριάζονται, μεγάλοι άνθρωποι συμπεριφέρονται λες και είναι βρέφη, χωρίς ίχνος συνείδησης, με αποτέλεσμα να βυθίζουν στη θλίψη ολόκληρες οικογένειες και, το κυριότερο, να τσακίζουν τις ζωές τους.
Αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ Ανάστασης (και όχι μόνο) είναι σοκαριστικό. Μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας, αντί να χαίρεται, να υποδέχεται τον θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου, τη θυσία του Θεανθρώπου για να σώσει τις ψυχές μας, επιδίδεται σε μια αδιανόητη πολεμική ανοησία. Με σκηνικό που θυμίζει… εμπόλεμη ζώνη γύρω από τις εκκλησίες, δίνουν και παίρνουν οι κροτίδες, τα βεγγαλικά, τα βαρελότα και δεν ξέρω και εγώ πόσα άλλα… πολεμοφόδια.
«Έθιμο», σου λέει, με το οποίο δείχνουμε τη χαρά μας υποδεχόμενοι την Ανάσταση του Χριστού. Τι σόι έθιμο είναι αυτό με το οποίο υποτίθεται πως εκφράζουμε αγάπη, όταν οι μολότοφ, οι ρουκέτες, οι δυναμίτες, τα μπαρούτια, οι φωτιές ισοπεδώνουν την κατάνυξη και υποχρεώνουν τους πιστούς, αντί να χαίρονται, να ψάχνουν να βρουν γωνία για να προφυλαχθούν και να γλιτώσουν; Υπέρτατη έκφραση αγάπης είναι η Ανάσταση, όχι η αναζήτηση καταφυγίου.
Το χειρότερο; Κάθε χρόνο, η πιο ιερή ώρα συνδυάζεται με θρήνο, κάθε χρόνο συμπατριώτες μας ακρωτηριάζονται και η ζωή τους σημαδεύεται για πάντα ή καταλήγουν στο νοσοκομείο, μαυρίζοντας το Πάσχα των δικών τους ανθρώπων.
Κι αν για ένα παιδί, έναν έφηβο μπορεί να βρεις το ελαφρυντικό της ηλικίας -που δεν υπάρχει σε αυτές τις συμπεριφορές, καθώς για τούτο φέρει σοβαρή ευθύνη η οικογένεια-, για τους 30 plus δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για όλους όσοι έχουν την ατυχία να βρεθούν εκείνες τις στιγμές κοντά τους.
Δε γίνεται διαρκώς να καταδικάζουμε τους πολλούς επειδή οι λίγοι είναι είτε ανόητοι είτε απαίδευτοι δε μπορεί διαρκώς να καταργούμε και κάτι από τη ταυτότητα μας τη χαρά μας επειδή κάποιοι δε συμφωνούν και προσπαθούν να μας το επιβάλουν σηκώνοντας σημαίες από το πάθημα κάποιων ολίγων.
Δε φταίει η μοτοσυκλέτα εάν ο αναβάτης της πιστεύοντας ότι είναι ικανότατος έχει φουσκώσει με μεγάλη ιδέα το μυαλό του κάνει μαγκιές και σκοτωθεί…. ή σκοτώσει άλλους συμπολίτες του.
Δε βλέπω ευαισθητοποίηση καμία για τη χρήση του κινητού σε αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες πχ που από αυτή την αισχρή πράξη χάνονται ζωές και γίνονται ανάπηροι πολύ περισσότεροι μέρα παρά μέρα σχεδόν.
Μη μπαίνουμε στην υπερβολήκσι την υστερία με το πάθημα κάποιων που λειτουργούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι.
Είμαστε αυτοί και έχουμε αυτά τα έθιμα που είναι μέρος της ταυτότητας μας.
Πάντα θα βρίσκονται κάποιοι που θα τους ενοχλούν τα πάντα ή κάποια από αυτά ε δε είναι σοβαρό να αναθεματίζουμε.
Αρκετά μας έχουν κόψει …..
Ελεγχόμενα πυροτεχνήματα και τίποτε άλλο, όπως γίνεται παντού στον κόσμο σε στιγμές συλλογικής χαράς.