Ο Σπύρος Πούλης είναι ένας από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της γενιάς του. Αποτελεί αγαπημένο πρωταγωνιστή του κοινού σε θέατρο και τηλεόραση. Όταν, δε, τον γνωρίσει κανείς από κοντά τον συμπαθεί ακόμη περισσότερο, καθώς η απλότητά του και το χιούμορ του κερδίζουν αμέσως τον συνομιλητή του. Κατάγεται από ένα μικρό χωριό της Ηπείρου και σε ηλικία 18 ετών «πήρε τα όνειρά του» και ταξίδεψε στην Αθήνα. Μόνος του, με το ταλέντο του, τα κατάφερε, δίνοντας το καλύτερο παράδειγμα σε νέους που κινούνται στον ίδιο χώρο, ότι ηθοποιός δεν γίνεσαι για τα λεφτά και το «φαίνεσθαι», αλλά για το μεράκι και τη μαγεία της υποκριτικής.
- Του Βαγγέλη Καράλη
Μεγάλωσες στην όμορφη Παραμυθιά Θεσπρωτίας. Πώς πήρες την απόφαση να γίνεις ηθοποιός;
Εκεί πήγα σχολείο, εκεί ενηλικιώθηκα. Δεν έδωσα πανελλήνιες, γιατί από μικρός ήθελα να γίνω ηθοποιός. Μόλις τελείωσα το σχολείο έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή του Θεοδοσιάδη – ευτυχώς, πέρασα και ήρθα στην Αθήνα. Τριάντα χρόνια πριν ακουγόταν «κάπως» να φύγει ένα παιδί από την επαρχία για να γίνει ηθοποιός. Ευτυχώς, είχα την πλήρη στήριξη της οικογένειάς μου. Όταν ξεκίνησα στο θέατρο οι γονείς μου έρχονταν από το χωριό σε κάθε μου πρεμιέρα. Όταν παντρεύτηκα σταμάτησαν να έρχονται και μου είπαν ότι «τώρα θα έρχεται η γυναίκα σου να σε βλέπει».
Ήταν δύσκολη η προσαρμογή σου στην αρχή στην Αθήνα;
Ναι, ήταν δύσκολα. Από την εξοχή, τα βουνά και τα λαγκάδια ήρθα σε μια τσιμεντούπολη. Επίσης, ως παιδί από το χωριό έπρεπε να προσέχω και πώς μιλάω, φοβόμουν μη με κοροϊδεύουν στη σχολή μου, καθώς είχα μια προφορά ως Ηπειρώτης, όπως έχει ένας Θεσσαλονικιός, ένας Κρητικός κ.τλ.
Ισχύει ότι ήσουν άτακτος ως σπουδαστής και ήθελε να σε διώξει ο Θεοδοσιάδης από τη σχολή;
Δεν ήμουν άτακτος, απλά κάποιες φορές έκανα του κεφαλιού μου και με μάλωνε ο δάσκαλος. Απ’ ό,τι φάνηκε όμως, με αγαπούσε πολύ και πίστευε σε εμένα. Εγώ αυτό δεν το καταλάβαινα τότε, ότι με νουθετούσε για το καλό μου και φάνηκε αυτό αργότερα, όταν με έπαιρνε μαζί του σε δουλειές.
Ενώ άρχισες να παίζεις δραματικούς ρόλους στην τηλεόραση και στο θέατρο, καθιερώθηκες ως κωμικός ηθοποιός, ήταν δική σου απόφαση;
Η πρώτη μεγάλη παράσταση που έπαιξα στο θέατρο ήταν δράμα μαζί με τον αείμνηστο Γιώργο Εμιρζά. Το 1993 ήταν η πρώτη μου σειρά στην ΕΡΤ. Μια καθημερινή δραματική σειρά, το «Πάθος», μαζί με τον Νίκο Γαλανό, την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, τον Πέτρο Φυσσούν, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και άλλους σπουδαίους ηθοποιούς. Τότε που με έβλεπαν μου έλεγαν: «Μπράβο, τέτοια να παίζεις, πολύ καλός». Εγώ έλεγα ότι θέλω να παίζω κωμωδίες. Μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο να γελάει, επειδή είμαι έτσι και ως άνθρωπος στη ζωή μου.
Είσαι ένας άνθρωπος που αυτοσαρκάζεται και «τσαλακώνεται». Φοβήθηκες μήπως αυτό έχει αρνητική επίπτωση στη δουλειά σου;
Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ψεύτικοι άνθρωποι. Το σιχαίνομαι αυτό. Δεν γουστάρω καθόλου τις ψευτοσοβαροφάνειες και με κάποιους συναδέλφους και γενικά. Βλέπω κάποιες συνεντεύξεις που το παίζουν σοβαροί και γελάω. Επίσης, βλέπω κόσμο της showbiz που οι ίδιοι καλούν παπαράτσι για να γίνουν γνωστοί μέσα από την προσωπική τους ζωή και μετά λένε: «Τώρα μη με βγάλεις, δεν θέλω». Γελάω με όλα αυτά.
Έχεις ενοχληθεί από συμπεριφορά συναδέλφων σου σε σημείο να μη θέλεις να δουλέψεις ξανά μαζί τους;
Ναι, υπάρχουν δύο τρεις συνάδελφοί μου που δεν θα ήθελα να συνεργαστώ ξανά. Ήταν κακοί άνθρωποι, δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν κακίες και κόμπλεξ.
Είχες ποτέ κάποιον μάνατζερ στη δουλειά σου;
Όχι και γι’ αυτό δεν έχω κάνει καριέρα! (γέλια) Οι καλύτεροι «μάνατζερ» είναι δυο τρεις φίλοι που ρωτάω την άποψή τους και η γυναίκα μου.
Ο πρώτος σου τηλεοπτικός κωμικός ρόλος ήταν στους «Δυο ξένους». Τι αναμνήσεις έχεις από τη σειρά;
Ο Αλέξανδρος Ρήγας με είχε δει σε κάποιες παραστάσεις και με επέλεξε. Όλοι αυτοί που παίζαμε τότε τους «μαθητές του Μαρκορά», ο Φώτης Σπύρος, η Αβά Γαλανοπούλου, ο Βασίλης Παλαιολόγος, όλοι έχουμε κάνει καριέρα. Ήταν πολύ ωραίο το κλίμα, ο Νίκος Σεργιανόπουλος ένας κύριος σε όλα του και εξαιρετικός ηθοποιός.
Ποιες σειρές που έχεις πρωταγωνιστήσει ξεχωρίζεις;
Μου αρέσουν όλες οι δουλειές που έχω κάνει και στο θέατρο και στην τηλεόραση. Μπορώ να ξεχωρίσω, με βάση την αναγνωρισιμότητα που είχαν, το «Περί ανέμων και υδάτων», τους «Συμμαθητές» και το «Κάτι χωρισμένα παλικάρια», μου άρεσαν πολύ. Φέτος μου λείπει που δεν κάνω τηλεόραση. Ξυπνάω το πρωί και δεν έχω τι να κάνω. Ακούω κάποιους ηθοποιούς που παραπονιούνται ότι δουλεύουν πολύ και λένε δεν έχουν ζωή, αυτή είναι η ζωή ενός ηθοποιού στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Έχεις κάνει δουλειές για οικονομικούς λόγους;
Ευτυχώς, όχι. Έχω απορρίψει δουλειές που δεν μου άρεσαν. Μου είχαν προτείνει να κάνω τηλεπαιχνίδι στον ΑΝΤ1 και είχα αρνηθεί. Τώρα θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά. Τότε, κάποια χρόνια πριν, ένιωθα ότι δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό. Αυτός που θέλει να γίνει ηθοποιός δεν πρέπει να σκέφτεται τα χρήματα, αλλιώς ας κάνει κάποια άλλη δουλειά. Δεν γίνεσαι ηθοποιός για να βγάλεις λεφτά. Δεν έχω πάρει ποτέ πολλά χρήματα από την τηλεόραση.
Υπάρχει κάτι που θέλεις να παίξεις και το έχεις ως φιλοδοξία;
Ναι, θέλω να παίξω πολύ Αριστοφάνη, πιστεύω θα μου ταίριαζε πολύ. Μ’ αρέσει πολύ και είναι όνειρό μου!
Δείτε επίσης: Η Σαλίνα Γαβαλά εξηγεί πώς το τραγούδι στις μέρες μας, έχασε το «βάρος» του (video)
Η πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα φέτος στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία, καθώς η παράσταση «Fuga» (προτού διακοπεί λόγω κορωνοϊού) πραγματικά έσκισε. Μια παράσταση με αγαπημένους ηθοποιούς στο θέατρο Χυτήριο.
Πρόκειται για μαύρη κωμωδία και ένα πολύ καλογραμμένο έργο. Τη σκηνοθεσία την έκανα τυχαία. Ήταν να την κάνουμε μαζί με τον Βασίλη Θωμόπουλο, αλλά δεν προλάβαινε, λόγω γυρισμάτων, και μου λέει: «Σπύρο, θα το κάνεις εσύ». Με τη βοήθεια όλων των πρωταγωνιστών, θεωρώ ότι τα καταφέραμε και πήγαμε καλά. Έπαιξε ρόλο ότι όλοι οι συνάδελφοι ήταν πολύ καλοί ηθοποιοί.
Για να αλλάξουμε κλίμα, είσαι παντρεμένος εδώ και περίπου 20 χρόνια. «Από μικρός στα βάσανα», που λένε.
Παντρεύτηκα σε ηλικία 29 ετών. Θέλαμε να κάνουμε παιδιά και παντρευτήκαμε. Η γυναίκα μου δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο και το θεωρώ ευτύχημα αυτό. Η μεγάλη μου κόρη τώρα είναι 19 ετών και έχω και μια κόρη ακόμη μικρότερη.
Υπήρξαν δύσκολες στιγμές;
Ναι, πολλές. Κυρίως όταν φεύγω τα καλοκαίρια για περιοδείες μου λείπει πολύ η οικογένειά μου.
Η μεγάλη σου κόρη πέρασε στο πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Βιοτεχνολογίας. Δεν ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά σου;
Της αρέσει πολύ το θέατρο, θέλει του χρόνου να ασχοληθεί με την υποκριτική, και η μεγάλη και η μικρή. Χαίρομαι που πέρασε στο πανεπιστήμιο. Ας δοκιμάσουν και το θέατρο. Ας δεν είναι όμως καλές και δεν το έχουν, εγώ πρώτος θα τους πω: «Ανοίξτε την πόρτα και φύγετε». Ο πικραμένος ηθοποιός καταλήγει δυστυχισμένος και δεν θέλω οι κόρες μου να ζούνε απογοητευμένες.
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
Να ξέρουν γιατί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά. Θυμάμαι ότι είχε έρθει μια πολύ ωραία κοπέλα και είπε ότι “θέλω να γίνω ηθοποιός για να είμαι εξώφυλλο σε περιοδικά”. Πήγε σε σχολή και μέσα σε πέντε μήνες τα παράτησε. Ηθοποιός γίνεται κάποιος επειδή θέλει να «ταξιδεύει» μέσα από τους ρόλους που παίζει.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων κι όταν βγούμε από τη ζοφερή κατάσταση που ζούμε τώρα, ετοιμάζεις κάτι για το καλοκαίρι;
Πρώτα ο Θεός, να είμαστε καλά και εάν τελειώσει όλο αυτό που ζούμε, θα ανεβάσουμε ξανά, έπειτα από πέντε χρόνια, το «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω». Είναι η πρώτη φορά που το αποκαλύπτω δημόσια. Θα είμαστε ο Σπύρος Σπαντίδας, που θα κάνει και τη σκηνοθεσία, ο Σταύρος Νικολαΐδης, το κορίτσι αυτή την φορά θα είναι η Μυριέλλα Κουρεντή και θα είμαι κι εγώ. Περιοδεία σε 50 πόλεις της Ελλάδας, εάν είμαστε όλοι καλά, τονίζω ξανά.
