Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί και δικαίως για τα θύματα του ναυαγίου του «Τιτανικού», όμως, κανείς, μέχρι σήμερα, δεν είχε ασχοληθεί με τις χήρες των ναυτών του «αβύθιστου πλοίου», που χρειάστηκε να κάνουν… τιτάνια προσπάθεια μέσα στη φτώχεια, για να μεγαλώσουν μόνες τους τα παιδιά τους, ενώ θρηνούσαν ακόμη.
Πλέον, η συγγραφέας Τζούλι Κουκ τις βάζει στο επίκεντρο της ιστορίας, παρουσιάζοντας την εμπειρία της δικής της προγιαγιάς.
Σύμφωνα με την «Daily Mail», η Κουκ στο νέο βιβλίο της, με τίτλο «The Titanic and the City of Widows it Left Behind» (Ο Τιτανικός και η πόλη των χήρων που άφησε πίσω του), περιγράφει πώς τον Απρίλιο του 1919 η προγιαγιά της, Έμιλι Μπεσάν, έτρεχε πανικόβλητη μαζί με τα πέντε μικρά παιδιά της στους δρόμους του Σαουθάμπτον της Μεγάλης Βρετανίας, για να φτάσουν στα γραφεία της εταιρίας του «Τιτανικού».
Εκεί βρήκαν εκατοντάδες άλλες γυναίκες, οι οποίες, κρατώντας τις εφημερίδες με την είδηση του ναυαγίου, ζητούσαν να μάθουν αν οι σύζυγοί τους, που εργάζονταν ως ναύτες στο πλοίο, είχαν επιζήσει.
Ο Γολγοθάς της επιβίωσης
Δύο εβδομάδες αργότερα, η 38χρονη Μπεσάν ενημερώθηκε πως ο σύζυγός της, που έριχνε κάρβουνα στις μηχανές του πλοίου, ήταν ένας από τους περισσότερους από 1.500 νεκρούς του ναυαγίου. Τότε ξεκίνησε ο Γολγοθάς της επιβίωσης, όχι μόνο για την Μπεσάν αλλά και για τις εκατοντάδες χήρες των ναυτών από το Σαουθάμπτον.
«Αυτές είναι τα ξεχασμένα θύματα της τραγωδίας του “Τιτανικού”» γράφει η Κουκ, αναφέροντας στο βιβλίο της πως, για πολύ καιρό, η Μπεσάν αναγκάστηκε να ζει τα… 5 παιδιά της με μηνιαίο επίδομα που αντιστοιχεί με… 68 ευρώ σε σημερινά χρήματα!
Πλένοντας τα ρούχα πλουσίων κατάφερε να βάλει στην άκρη κάποια χρήματα, με τα οποία, χρόνια αργότερα, άνοιξε δικό της ζαχαροπλαστείο και από τότε βελτιώθηκε, επιτέλους, η ποιότητα ζωής της οικογένειας.
