Ξεχωριστή Ανάσταση, Πάσχα όπως ποτέ άλλοτε. Κι όμως, ο Ελληνας απέδειξε ότι ΜΠΟΡΕΙ. Σωστότερα, απέδειξε πάλι πως, όταν θέλει, μπορεί.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Δεν ήταν «πρόκληση», ήταν υποχρέωση ζωής. Ταυτόχρονα όμως υπήρξε η κορυφαία απόδειξη, όλο αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα της «καραντίνας», πως οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες. Ότι η μεγάλη προσπάθεια του κράτους και των πολιτών να αντιμετωπίσουν σαν γροθιά την πανδημία θα έχει την ευτυχή κατάληξη που όλοι προσδοκούμε. Για να μας βρει η επόμενη μέρα ΜΑΖΙ, υγιείς, δυνατούς, όρθιους για τις μεγάλες μάχες (σε εργασιακά – οικονομικά) που έρχονται.
Για να δικαιώσουμε όλους εκείνους στο εξωτερικό που κατάλαβαν ότι οι Ελληνες δεν είναι μια χούφτα ανυπάκουων, αλλά ένας λαός πεισματάρηδων, που μπορεί να περιορίσει την ιδιοσυγκρασία του και να δώσει σπουδαία μαθήματα. Ήταν το Πάσχα που δεν δώσαμε εξετάσεις για την πίστη μας (αυτή είναι δεδομένη), αλλά για τις οικογένειες και τη ζωή μας. Για το μέλλον μας.
Κι αυτές τις εξετάσεις ο Ελληνας τις πέρασε με άριστα. Με τρόπο που σίγουρα θα μείνει στο μυαλό και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια. Τότε που εμείς και οι γενιές που τώρα μεγαλώνουν θα θυμόμαστε ότι υπήρξε ένας κορωνοϊός, ο οποίος μας έκανε να λατρέψουμε αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε δεδομένα: την οικογένεια, τους φίλους, τους αγαπημένους, τη δουλειά, τις στιγμές, την υγεία μας, τη ζωή μας. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Πάντα πρέπει να παλεύουμε και να νιώθουμε ευλογημένοι όταν το έχουμε.
Η Ανάσταση του 2020 θα μείνει βαθιά χαραγμένη στις μνήμες όλων. Οι πόλεις έμοιαζαν με ένα τεράστιο προαύλιο εκκλησίας. Άπαντες βγήκαν στα μπαλκόνια με τη λαμπάδα τους και δημιούργησαν μια ανθρώπινη αλυσίδα, όπου το Άγιο Φως μοίρασε τη συντροφικότητα και την ανθρώπινη αισιοδοξία.
Οι εικόνες ήταν μοναδικές. Σαν τη μοναδικότητα αυτής της Αναστάσεως. Γιατί όλοι βιώσαμε το μήνυμά της πιότερο από ποτέ. Στις καρδιές φτερούγισε η προσδοκία για την ανάσταση ολόκληρου του πλανήτη και τη νίκη της ανθρωπότητας επί του ανίερου εχθρού, του ιού που την κάνει να υποφέρει.
Ο Ελληνας γιόρτασε το Πάσχα με τη μελαγχολία της μοναξιάς, με την έλλειψη πολλών δικών του ανθρώπων, αλλά με τη γνώση πόσο σπουδαία είναι αυτή η «στέρηση».
Ο αριθμός των ελάχιστων παραβάσεων που υπήρξαν κατέδειξε και την αξία του κανόνα. Ναι, ομολογώ πως θα ήθελα να μιλούσαμε για «μηδέν», να μην είχαμε ούτε έναν συμπατριώτη μας ο οποίος δεν σεβάστηκε τα μέτρα. Όμως γνωρίζουμε πως δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί. Διότι πάντα θα υπάρχουν κάποιοι επιρρεπείς στο λάθος. Θα υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι είναι «πιο έξυπνοι από τους άλλους». Θα έλεγα πιο «αδύναμοι», όμως αυτό μάλλον χρειάζεται λίγο καιρό να το καταλάβουν. Μαζί με την τσέπη τους, που «πόνεσε», το κυριότερο είναι να προβληματιστεί η σκέψη τους.
Γιατί οι συντριπτικά «πολλοί» (σχεδόν όλοι) που έμειναν σπίτι και γιόρτασαν τούτο το Πάσχα με τους περιορισμούς που επιβάλλονταν είναι εκείνοι που κράτησαν αυτή τη χώρα όρθια. Είναι αυτοί που της πρόσφεραν το δικαίωμα στην ελπίδα. Γιατί αυτή η πειθαρχία μεταφράζεται πραγματικά ως ελπίδα. Και ο Ελληνας την αξίζει!
