Διεξάγεται επί δίμηνο πολιτική «διαλεκτική» διαμάχη εάν στην υγειονομική κρίση που απλώθηκε επί Γης λόγω κορωνοϊού πρέπει να θέτουν οι ηγεσίες σε προτεραιότητα την υγεία των πολιτών ή τα βαριά δημοσιονομικά (πιθανώς και γεωπολιτικά…) προβλήματα που προκαλούνται.
- Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο
Το δίλημμα είναι άδικο, ψευδεπίγραφο. Κατ’ αρχήν, οι πάντες αποδέχονται ότι η παρούσα υγειονομική κρίση έχει τα χαρακτηριστικά ενός παγκόσμιου πολέμου. Με μια όμως καταλυτική διαφορά έναντι των ιστορικών πολέμων (που αποκαλούνται «τακτικοί»): Στον σημερινό παγκόσμιο πόλεμο, πρώτον, δεν είναι γνωστός ο επιτιθέμενος.
Δεύτερον, δεν είναι σαφώς γνωστό εάν πίσω από τον εμφανισθέντα κορωνοϊό κρύβονται σχεδιασμοί και συμφέροντα αφανών επιτιθέμενων, ώστε μια καλόπιστη ηγεσία να ξέρει σαφώς ότι έχει να κάνει πρωτίστως με αυτούς.
Τρίτον, στους τακτικούς πολέμους υπάρχουν οι αποκαλούμενες «μετόπισθεν» δυνάμεις αμύνης, που έργο τους έχουν να στηρίζουν τις εμπροσθοφυλακές και να αποτελούν τείχος προστασίας από τον εχθρό προς εμψύχωση των αμάχων.
Τέταρτον, οι άμαχοι δεν φορτώνονται με την ευθύνη διεξαγωγής ουδενός είδους πολεμικής αμύνης (όπως, αντιθέτως, επιβάλλουν οι ηγεσίες στους αμάχους σήμερα!), δηλαδή δεν υπάρχουν «άμαχοι» πολεμιστές απέναντι στον εχθρό! Ερχόμαστε τώρα στα μικρά πλαίσια χώρου του άρθρου, να δούμε κάπως αναλυτικότερα τα τέσσερα αυτά στοιχεία.
Ως προς το πρώτο: Δεδομένου ότι ο επιτιθέμενος κορωνοϊός είναι άγνωστος ακόμη και στους ειδικούς, δεν υπάρχει δεδομένη υγειονομική κάλυψη της ανθρωπότητος. Για να έχουν πέσει όμως οι ηγεσίες με τα μούτρα «μόνο» επάνω στο υγειονομικό πρόβλημα, πόσο είναι βέβαιες ότι πίσω από τον κορονοϊό δεν κρύβονται έτεροι διεθνείς επιτιθέμενοι, πολύ περισσότερο κακούργοι και επικίνδυνοι;
Ως προς το δεύτερο: Οι καλόπιστες ηγεσίες της Γης (θα προσδιόριζα κάποιες από αυτές αδίστακτα, π.χ. η ελληνική, η ιταλική, η ισπανική, η γαλλική κ.ά.) νομίζω ότι πρέπει να έχουν ήδη συλλέξει στοιχεία ότι πίσω από τον νέο ιό βρίσκονται εργαστηριακά πειράματα, που προς το παρόν δεν έχει αποσαφηνισθεί εάν οφείλονται σε αμέλεια ή κάποιοι ενδεχομένως τα μαγείρεψαν εμπροθέτως. Αυτό όμως επιβάλλει μιαν άλλη δημόσια πρόνοια: Να σταματήσουν οι καλόπιστες ηγεσίες να είναι επικοινωνιακά «γαλαντόμες» και χαμογελαστές απέναντι σε διεθνείς αγύρτες… Και να σηκώσουν αμέσως κεφάλι αντίστασης σε αυτούς… Για παράδειγμα, δεν έχω μέχρι στιγμής κατανοήσει γιατί -ως φαίνεται- έχει σταματήσει από την έκρηξη της υγειονομικής βόμβας να ακούγεται η φωνή του Ματέο Σαλβίνι από την Ιταλία… Τι συμβαίνει; Του έχει κλείσει κανείς το στόμα; Τον έχουν απειλήσει; Φέρ’ ειπείν, σε παλαιότερο οικονομικοπολιτικό συνέδριο στην Ιταλία, όπου ήταν καλεσμένος και ο διεθνής «φιλάνθρωπος» (!) Τζορτζ Σόρος, έγινε χαμός όταν, παρόντος του Σαλβίνι ως κυβερνητικού στελέχους, ο Σόρος του άσκησε… έλεγχο (με ποια ιδιότητα, αγνοώ!) για τη διεθνή πολιτική της Ιταλίας!
Ως προς το τρίτο: Το τρίτο από τα τέσσερα βασικά στοιχεία τακτικών πολέμων που επισημαίνουμε ανωτέρω είναι οι «μετόπισθεν» πολεμιστές… Διερωτώμαι: Δεδομένου ότι η Εκκλησία υπήρξε πάντοτε στους πολέμους της Νέας Ελλάδος βασική «μετόπισθεν» πολεμίστρια δύναμη, γιατί άραγε αφαιρέθηκε από αυτήν σήμερα αυτός ο ρόλος; Για λόγους «συνωστισμού»; Δεν τρώμε σανό!
Τέλος, ως προς το τέταρτο: Οι «άμαχοι», λυπούμαι, αλλά δεν έχουν κανένα πολεμικό καθήκον να είναι είτε εμπροσθοφυλακές είτε μετόπισθεν δυνάμεις, για να επιχειρείται έτσι πατερναλιστικά άντληση ψήφων, έστω και από καλόπιστες πολιτικές ηγεσίες…
