Αισθάνομαι έκπληκτος από το σφάλμα της δημόσιας παρέμβασης στην οποία προέβη ο έμπιστος υφυπουργός στο Μαξίμου Α. Σκέρτσος…
- Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο
… με σχόλιό του εναντίον της εισαγγελέως της έδρας στη δίκη Τοπαλούδη, Αριστοτελείας Δόγκα, ένεκα της «χρωματισμένης» αγορεύσεώς της κατά των ελεεινών διπόδων της Ρόδου – που πέταξαν από το βράχο στη θάλασσα, ζωντανή μεν ακόμη, αλλά, αν θυμάμαι καλά, και δεμένη με σχοινιά για να μην μπορεί να κολυμπήσει (!) την αγρίως βιασθείσα και βασανισθείσα σαν σε ρωμαϊκή αρένα, μάρτυρα σπουδάστρια Ελένη Τοπαλούδη.
Το κατά Σκέρτσον «έγκλημα» της εισαγγελέως ένεκα του οποίου ο υφυπουργός… θύμωσε ήταν ότι η εισαγγελεύς «ταυτίστηκε» στην αγόρευσή της με το (πολύ ευρύ, βεβαίως!) δημόσιο αίσθημα κατά των δίποδων θηρίων, για τα οποία πρότεινε στους δικαστές, κατά την αναμφισβήτητη αρμοδιότητά της, να μην καλυφθούν με αναγνώριση ουδενός ελαφρυντικού.
Μιλώ για «σφάλμα» του υφυπουργού, αντί να μιλήσω -και ως έμπειρος δικηγόρος και ως άνθρωπος- για έγκλημά του… Σκέφτηκα ότι, σύμφωνα με αξίωμα που ισχύει στη φιλοσοφική νομική συλλογιστική, «υπάρχουν εγκλήματα που είναι κάτι χειρότερο: είναι σφάλματα» και το φιλοσοφικό αυτό αξίωμα αφορά κυρίως πολιτικούς! Η τοποθέτηση αυτή θα γίνει πιο κατανοητή στον αναγνώστη, αν παρακολουθήσει όσα σημειώνονται ιδίως κατωτέρω:
Σε ολόκληρη την παρέμβαση του κ. Σκέρτσου γίνεται νομικώς αδαής ταύτιση του έργου του εισαγγελέως με το έργο του δικαστού. Φράσεις του υφυπουργού, που μόνον ενδεικτικώς παραθέτω στο παρόν άρθρο -άλλωστε, η παρέμβασή του βρίθει από αυτές, όπως «η εμπιστοσύνη στο κράτος δικαίου προϋποθέτει δικαστικούς λειτουργούς που αποφεύγουν τις συναισθηματικές ταυτίσεις» (!) καθώς και «τον δικαστικό λειτουργό τον θέλουμε ψυχρό και αμερόληπτο, διαφορετικά ο δρόμος προς τον δικαστικό λαϊκισμό (!) σε αποφάσεις που “χαϊδεύουν’’ την κοινή γνώμη είναι ολισθηρός για το κύρος της Δικαιοσύνης»-, δείχνουν ότι ο κ. Σκέρτσος -που, κατά τα λοιπά, λειτουργεί περίπου ως «αντ’ αυτού» (δηλ. του πρωθυπουργού) στον έλεγχο των μελών της κυβερνήσεως (!)- φαίνεται ότι δεν έχει την παραμικρή ιδέα ως προς την επιστημονική διαφοροποίηση του ρόλου του εισαγγελέως από αυτόν των δικαστών!
Επισημαίνουμε, λοιπόν, ότι: ο εισαγγελεύς δεν κρίνει με ψήφο, δεν συμμετέχει καν στις δικαστικές διασκέψεις, δεν έχει «μυστική» άποψη για το περιεχόμενο των φακέλων, αλλά φανερή και προβαλλόμενη δημοσίως. Επιπλέον, υπάρχει σωρεία υποθέσεων στις οποίες ο εισαγγελεύς έχει, κατά τη νομοθεσία του πολιτισμένου κόσμου, ρόλο «κυρίου διαδίκου», προσμένει δηλαδή και ο ίδιος δικαστική κρίση για πρωτοβουλίες του! Πρόκειται για υποθέσεις στις οποίες ασκεί μόνος τις σπουδαιότατες «αυτεπάγγελτες διώξεις», καθώς και για τις υποθέσεις «εκούσιας δικαιοδοσίας», όπου, περίεργε κύριε Σκέρτσο, οι εισαγγελείς, περισσότερο παντός ετέρου, οφείλουν να διαθέτουν αυτό που εσύ, ως φαίνεται, μισείς θανάσιμα:
«Κεραίες κοινής γνώμης», κύριε Σκέρτσο! Αγνοείς, άραγε, ότι οι εισαγγελείς σε άλλες πολιτισμένες χώρες, ακριβώς λόγω των «κεραιών κοινής γνώμης» που -οφείλουν να- έχουν, φθάνουν να αναμειγνύονται νομιμότατα και στην πολιτική; Τι σου λέει, «ψυχρέ» κύριε Σκέρτσο, το όνομα του Ντι Πιέτρο, του θρυλικού Ιταλού εισαγγελέα, που έπαιξε μοναδικό ρόλο στην ιταλική πολιτική; Τι σου λένε τα παραδείγματα Αμερικανών εισαγγελικών λειτουργών, που (ευτυχώς!) αναστατώνουν εκάστοτε τη ροή της «χύδην» πολιτικής στις δυσπερίγραπτες μεταπολεμικές ΗΠΑ;
