«Συνεπιμέλεια» διαβάζω τους τελευταίους μήνες σε πανό κρεμασμένα από γέφυρες στη λεωφόρο Βουλιαγμένης.
- Από τον δρα Απόστολο Κρητικόπουλο*
Όταν τα διάβασα, σκεφτόμουν με το μυαλό μου πόσο απελπισμένος θα πρέπει να ήταν ο πατέρας που έβαλε το πανό και πόσο έχει στερηθεί τα παιδιά του λόγω ενός επεισοδιακού διαζυγίου και μιας άκρως προβληματικής σχέσης με την πρώην σύζυγό του η οποία θα του απαγορεύει να συναντηθεί ομαλά με τα τέκνα του. Ειλικρινά συμπονώ με όλη μου την καρδιά αυτούς τους πατεράδες.
Με έκπληξη όμως διάβασα προ ημερών ότι ο Καρδιτσιώτης υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας προωθεί νομοσχέδιο όπου θα επιβάλει τη συνεπιμέλεια ως τον νέο τρόπο «κατανομής» του χρόνου των παιδιών ύστερα από ένα διαζύγιο μεταξύ των δύο γονιών.
Δηλαδή θα έχει κάθε γονέας περίπου τον ίδιο χρόνο με τα τέκνα τους, θα τα «μοιράζονται» (πώς; Τεράστια προβλήματα αν υπάρχει χιλιομετρική απόσταση στις οικίες) στα ίσα. Όλα αυτά τα βασίζει ο κ. Τσιάρας στο γεγονός πως δεν εφαρμόζεται σωστά ο ισχύων νόμος που «ευνοεί» τις γυναίκες, αφού αυτές έχουν την επιμέλεια, και παρατηρούνται φαινόμενα μη σωστής τήρησης του χρόνου που πρέπει ο πατέρας να βλέπει τα παιδιά του.
Είμαι συντηρητικός. Πιστεύω ακράδαντα στην υπέρμετρη σημασία του παραδοσιακού ρόλου της μητέρας και του πατέρα στην ανατροφή των τέκνων τους, όπως και στην ιερότητα του θεσμού του γάμου.
Όμως αν κάποιος μου έθετε ένα ακραίο δίλημμα, προφανώς θα προτιμούσα τα παιδιά να μεγαλώνουν με τη μητέρα και το «λιμάνι» τους να είναι η οικία της μάνας, παρά οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση. Καταλαβαίνω κάποιους δεξιούς που θα στηρίξουν τη συνεπιμέλεια ως «τιμωρία» απέναντι στον ακραίο εξισωτισμό των ρόλων που βιώνουμε στην εποχή μας.
Όμως επειδή το διακύβευμα είναι το -όσο είναι δυνατόν μετά από ένα διαζύγιο- ομαλό μέλλον των μικρών παιδιών μας δεν μπορώ να παραγνωρίσω το μητρικό ένστικτο και τον υπέρτατο ρόλο της μάνας που απεικονίζεται έντονα στην Ορθοδοξία μας με την Παναγία τη Θεοτόκο.
Ανησυχεί η κυβέρνηση για το θέμα; Να εφαρμόσει νόμους ώστε να μειωθούν τα διαζύγια, να ευνοήσει τον θεσμό της παραδοσιακής πυρηνικής οικογένειας και όχι άλλες διαστροφικές εικόνες, όπως έπραξε άστοχα τον τελευταίο καιρό, να δίνει αντικίνητρα στους γονείς που χωρίζουν, να εντάξει την Εκκλησία μας με συμβουλευτικό ρόλο στη διαδικασία μιας έντονης οικογενειακής διαμάχης, να ευνοήσει ουσιαστικά την πολυτεκνία, να σταθεί ειλικρινά δίπλα στη μάνα και στον πατέρα.
*Διδάκτωρ Πληροφορικής (twitter: @kritikopoulos)
