Η παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας, η κατακρεούργηση και εν τέλει ιδεολογικοποίηση της ελληνικής γλώσσας, (σε δύο αντιμαχόμενα ετερόκλητα στρατόπεδα προοδευτικών και συντηρητικών), η ταύτιση του έθνους με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η καθαγίαση και εξίσωση του Σταλινισμού με τη Δημοκρατία και τον ανθρωπισμό, η βιομηχανία των δικαιωμάτων από τις ΜΚΟ και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού δίκην προοδευτισμού, αποτελούν τη συνισταμένη διαμορφώσεως εθνικής συνειδήσεως εις τη μεταπολιτευτική πραγματικότητα.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Ο διαχρονικός φετιχισμός του ενδοτισμού εις την εξωτερική πολιτική, το παρά φύση δόγμα «δεν διεκδικώ τίποτε», καθότι καθίσταται κατά φύση αντίθετο με τη δυναμική της ζωής όπου διά τη διαφύλαξη της ίδιας της ζωής μας (κατ’ αναλογία το αυτό ισχύει νομοτελειακά διά τη δημόσια ασφάλεια, την ακεραιότητα της εθνικής μας κυριαρχίας), αδιαλείπτως και εκόντες άκοντες, αντιμαχόμεθα τον επίβουλο εχθρό, όποιος και αν είναι αυτός.
Το αυτό συμβαίνει σε ατομικό, πνευματικό και κοινωνικό εν γένει επίπεδο, με αποτέλεσμα δηλαδή η στοιχειώδης αμυντική περιφρούρηση της υπάρξεώς μας να ανάγεται εις τη μετέλευση ικανών και πρόσφορων μέσων επιθέσεως εκ μέρους ημών, αναλόγως με την ένταση και το είδος της επιθέσεως την οποία δεχόμαστε. Οι ως άνω κανόνες συνιστούν θεμελιώδεις, εξ ενστίκτου κανόνες επιβίωσης ενός έμβιου οργανισμού όπως είναι υπό διασταλτική ερμηνεία και τα έθνη, τα οποία, διά των ενόπλων δυνάμεών των, περιφρουρούν την εθνική ακεραιότητα του έθνους και διά της πρωτοκαθεδρίας της εξωτερικής πολιτικής και των διπλωματικών σχέσεών τους επιδιώκεται συντεταγμένα η ορθολογιστική και ειρηνική επίλυση όποιων αναφυόμενων διαφορών με τις όμορες χώρες, με κράτιστο γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Το μείζον ζητούμενο για το αυτονόητο εις τις διεθνείς σχέσεις, δηλαδή τη δημιουργία συμμαχιών και τη διαρκή διεκδίκηση του υπέρτερου εθνικού συμφέροντος, φρονώ ότι συμπυκνώνεται εύγλωττα εις τις εξής ρήσεις : Ο Κλαούζεβιτς έλεγε: «Πόλεμος είναι η συνέχισις της πολιτικής, με άλλα μέσα». Ο Στάλιν το αντέστρεψε και είπε: «Ειρήνη είναι πόλεμος με άλλα μέσα» και ο Μάο Τσε Τουνγκ διευκρινίζει: «Πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική. Πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος».
Ως εκ τούτου λοιπόν, η Ελλάς κανονικά θα έπρεπε, ακριβώς επειδή μοιραία πληθυσμιακά αλλά και οικονομικά καθίσταται αδύναμη χώρα, να τελεί διαρκώς εν εγρηγόρσει, σεβόμενη τις διεθνείς συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο και τις συμμαχίες της, όμως, θα ήτο φρόνιμο να λάμβανε προληπτικά μέτρα εν περιόδω ειρήνης, υπέρ της διαρκούς θωρακίσεως της εθνικής της άμυνας, όπως έπραξε επιτυχώς ο μεγάλος διορατικός πολιτικός Ιωάννης Μεταξάς, προ του θρυλικού έπους του 1940.
Εις την πατρίδα μας, όμως, όταν κυριαρχεί την τελευταία εικοσαετία το νεοπαγές δόγμα του εθνομηδενισμού, ως μείγμα πολιτικής της ανθελληνικής Αριστεράς εν αγαστή συμπνοία, με την ψοφοδεή και ιδεολογικώς ασπόνδυλη δήθεν Δεξιά, όπου αμφότερες οι πολιτικές τάσσονται αναφανδόν υπέρ της αντι-εθνικής ισοπεδωτικής πολιτικής της παγκοσμιοποιήσεως, η οποία τουλάχιστον με την πρωτοκαθεδρία της ανθελληνικής Αριστεράς υποστηρίζει σθεναρώς τον εθνικισμό όλων των άλλων εθνών-κρατών εκτός της Ελλάδας, όπου οιαδήποτε σοβαρή προβληθείσα φωνή πατριωτισμού καταφρονείται και λοιδορείται ως εθνικισμός.
Τρανή απόδειξη είναι ότι υπάρχουν οιονεί «Δούρειοι ίπποι» οι οποίοι, υπό το πρόσχημα του αξιωματούχου ή του καθηγητού Πανεπιστημίου, φέρεται ότι τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία, συντασσόμενοι ανερυθρίαστα και επονείδιστα υπέρ του τουρκικού εθνικισμού, ενώ την ίδια στιγμή καταδικάζουν την Ελλάδα για επεκτατισμό. Μία τέτοια προσφιλή πρακτική ακολουθεί παγίως τόσο η παρελθούσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του σταλινικού ΚΚΕ διαχρονικά, άρα ποιος είναι ο κλειδούχος της Κερκόπορτας;
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
