Ο Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε πριν από λίγες μέρες στα «ΝΕΑ» ένα άρθρο με τίτλο «Να πεθάνουμε για το Καστελόριζο;», με το οποίο συνέβησαν διάφορα κωμικά, αλλά διδακτικά πράγματα. Μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης το θεώρησε ήδη από τον τίτλο ως προπαγάνδα ενδοτισμού. Χωρίς καν να μπουν στον κόπο να το διαβάσουν.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ανάμεσά τους ομολογώ κι εγώ. Το τι διαδικτυακό «παλούκωμα» έφαγε ο Πρετεντέρης δεν περιγράφεται. Αφού του έριξα κι εγώ λίγη πίσσα και πούπουλα, διαβάζοντας το άρθρο του διαγώνια, έπεσε το μάτι μου στις λέξεις «μεγαρικό ψήφισμα» και το τι είπε ο Περικλής του Ξανθίππου στους Αθηναίους. Εκεί, ομολογώ, σκέφτηκα «ρε φίλε, πώς είναι δυνατόν να μιλάει για το μεγαρικό ψήφισμα, τον Περικλή και να καταλήγει σε ενδοτική θέση; Αυτό ούτε ο Βαγγέλας ο Βενιζέλος που δουλεύει μόνο με όπισθεν στα εθνικά δεν θα μπορούσε να το κάνει». Οπότε το διάβασα όλο. Ναι, λοιπόν, μιράκολο, πατριώτες, κάντε λίγο στην άκρη, ο Γιάννης Πρετεντέρης κάθισε μαζί μας στο τραπέζι της κοινής εθνικής λογικής. Φυσικά και κατέληγε στο άρθρο του πως ναι, αξίζει να πεθάνουμε για το Καστελόριζο, αφού προηγήθηκε μια ανάλυση, στην οποία δεν θα είχα να προσθέσω και πολλά πράγματα.
Το κράξιμο δεν είχε ως αιτία την ανοησία και την προπέτεια του όχλου. Αυτό που θα έπρεπε να προβληματίσει τον συντάκτη είναι πως τεράστιο μέρος του κοινού πριν καν διαβάσει θεωρούσε με βεβαιότητα πως η θέση του θα ήταν ενδοτική. Όταν έχεις στο παρελθόν με απόλυτη… συνέπεια λοιδορήσει κάθε πατριωτική θέση και τόσα πρόσωπα, όταν στο Σχέδιο Ανάν ήσουν σημαιοφόρος και προπαγανδιστής του «ΝΑΙ» και έσταζες χολή για τον Τάσσο και θα μπορούσε να εκδοθεί δωδεκάτομο έργο με τις ειρωνείες και τις δηλητηριώδεις εξυπνάδες, και μια φορά που λες το σωστό δεν κάνουν τόσοι και τόσοι καν τον κόπο να το διαβάσουν, σημαίνει ένα πράγμα: Σου έχει βγει το όνομα. Αρχισε λοιπόν να το πλένεις με πράσινο σαπούνι και μπατανόβουρτσα και μπορεί να το κάνεις αντάξιο ενός καλού και σπουδαίου ανθρώπου, του πατέρα σου. Σε κάθε περίπτωση, καλώς τονε κι ας άργησε. Σε αυτά που θα έρθουν χρειάζεται πανστρατιά και να απομονώσουμε τον διχαστικό λόγο της Αριστεράς και τους πουρκουάδες, τύπου Βενιζέλου, Ροζάκη κ.λπ., που με τις ανόητες δηλώσεις και συνεντεύξεις τους δίνουν πάσες στους ληστοσυμμορίτες του Ερντογάν, όπως ο Ακάρ.
Πάντως, για να προσέρχεται με όπλα και παλάσκες και ο Πρετεντέρης στο μέτωπο της αποτροπής, σημαίνει πως έχουν σφίξει τα γάλατα και πλέον ακόμη και η ψευτοελίτ της συμφοράς βλέπει πια τον ελέφαντα στο δωμάτιο, βλέπει τι είναι η Τουρκία και τον κίνδυνο της αληθινής εμπλοκής και τι θα σημαίνει μια καταστροφική υποχώρηση. Κάποιοι επί δεκαετίες στηλιτεύαμε και καταγγέλλαμε τη στάση των Αποστόλων του Μαρασμού, στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στην παιδεία, όλον αυτόν τον συρφετό του εθνομηδενισμού, που κανοναρχούσε τον λαό πως «φταίμε κι εμείς», που εφευρίσκουν επιχειρήματα για τον προαιώνιο εχθρό, που έδιναν και δίνουν εν μέρει δίκιο στην Κύπρο, στο Αιγαίο και τώρα για την ΑΟΖ. Αντί να βγάλουν τον σκασμό, ακόμη και τώρα που η επιθετικότητα των Τούρκων, από τον Εβρο και το Αιγαίο, ως τη Συρία και τη Λιβύη, έχει χτυπήσει κόκκινο, ανοίγουν το απύλωτο καλοταϊσμένο στόμα τους και κάνουν τους δικηγόρους των Γενοκτόνων.
Όταν κωλοτρίβεσαι με τον εχθρό, δεν είσαι «μετριοπαθής». Είσαι ή ηλίθιος ή προδότης. Όταν η χώρα δέχεται πλέον ευθεία επίθεση, όπως έγινε πριν από λίγους μήνες στον Εβρο, κι ακόμη ψελλίζεις ψεύδη και φιλότουρκες ανοησίες, τότε λειτουργείς ως Πέμπτη Φάλαγγα.
Επί χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι που αντηχούσαν τα επιχειρήματα των Τούρκων επεκτατιστών μας συκοφαντούσαν όσους εκφράζαμε με ιστορική γνώση την κοινή λογική του εθνικού συμφέροντος. Δεν ξέρω, ίσως επειδή ποτέ δεν λερώθηκα σε καμιά αριστερή οργάνωση από αυτή τη φονική θρησκεία χωρίς Θεό, τον μαρξισμό, κι όσο περισσότερο διάβασα τα «ευαγγέλιά» του και την ιστορία του, κατάλαβα περισσότερο πως είναι μια παγκόσμια κοινωνική αρρώστια, είχα, όπως και άλλοι την πραγματική εικόνα της Τουρκίας, χωρίς ψευδαισθήσεις.
Η Τουρκία δεν είναι ένα μεγάλο Βέλγιο που έχει κάνει περιτομή. Είναι μια πρωτόγονη, βάρβαρη ισλαμοναζιστική χώρα. Μια γενοκτόνος δύναμη, που ακόμη δεν έχει ηττηθεί, δεν έχει τιμωρηθεί, δεν είχε τη Νυρεμβέργη της.
Τώρα αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι πως δεν μπορούμε να πάμε στο Μόναχο να ικανοποιήσουμε τον περιτετμημένο Αδόλφο με τις σάρκες του Έθνους μας. Αυτό που απαιτείται είναι μαχητική ενότητα του Έθνους και όλης της κοινωνίας για να αντισταθούμε.
Όποιοι καλλιεργούν τον φόβο για την Τουρκία πρέπει να απομονωθούν. Το τηλεοπτικό κανάλι που κάνει την πιο ελεεινή τουρκική προπαγάνδα πρέπει να συμμορφωθεί στη γραμμή του εθνικού συμφέροντος ή να κλείσει. Ακόμη και αυτή η προβληματική δημοκρατία μας έχει όρια για τα μονοπύθμενα τσογλάνια των Τούρκων. Και να είστε σίγουροι πως δεν είναι όλα ευοίωνα για τον Ερντογάν. Οκτώ συστήματα Hawk είχαν, τα τρία έγιναν φλαμπέ μαζί με εφτά Τούρκους αξιωματικούς στην Αλ Ουαντίγια. Γαλατικό κέρασμα, σε ανταπόδοση του λοκαρίσματος του γαλλικού πολεμικού σκάφους.
Ο σοφός λαός μας λέει αυτό που είπαμε για το μάτι και το όνομα, αλλά λέει και κάτι για όποιον πηδάει πολλά παλούκια. Ενωμένοι, λοιπόν, για την αντίσταση, όχι για την υποταγή. Δεν τους φοβόμαστε και αν τολμήσουν, θα τους νικήσουμε. Το έχουμε ξανακάνει, φτάσαμε διχασμένοι ως το Κάλε Γκρότο, οι παππούδες μας με τα Μάνλιχερ βλέπανε την Άγκυρα να αχνοφέγγει στον ορίζοντα. Φανταστείτε ενωμένοι τι μπορούμε να κάνουμε. Αν τολμήσουν, θα νικήσουμε, ενωμένοι, και για τα υπόλοιπα θα τα βρούμε μετά.
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ, www.neadexia.gr
