Στην αφελληνισμένη Ελλάδα του παρακμιακού πολιτισμικού μαρξισμού, των αντικειμενικώς χρεοκοπημένων ιδεολογημάτων του ερυθρού ολοκληρωτισμού και των στρεβλών εκγόνων αυτού εις την πατρίδα μας έχει δημιουργηθεί επί μισό αιώνα μια ψευδή συνείδηση εις την κοινή γνώμη.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Τούτο δε έχει επιτευχθεί εξαιτίας και συνεπεία της περίπυστης συμφωνίας μεταξύ των πολιτικών ταγών μας προς αποκατάσταση των «πληγών» του «Εμφυλίου Πολέμου» (οι κομμουνιστές δεν δηλώνουν Ελληνες, εξ ου και τα εισαγωγικά. Είναι κομμουνιστές της χώρας της Ελλάδας). Όμως τούτο ουδόλως τηρήθηκε εκ της φερόμενης ως αδικημένης Αριστεράς, η οποία, επιβουλευόμενη τον ενδοτισμό της κατά της προσφυώς λεγόμενης Δεξιάς, επέβαλε ιδεολογικά τη δρώσα, συντεταγμένα και κρυφίως, ανθελληνική ατζέντα διά του εθνοκτόνου και κοινωνικώς στρεβλού πολιτισμού μαρξισμού της πολιτικής ορθότητας.
Εν άλλοις λόγοις, επικράτησε, εις το πλαίσιο του κυνικού ρεβανσισμού της αμετανόητης Αριστεράς, η νεοπαγής πολιτισμική αλλά και πολιτική ιδιότυπη δικτατορία της, η οποία, ελλείψει αντίπαλου δέοντος και ενάντιας ιδεολογίας, κατέστη ευχερώς ασυνείδητος τρόπος του νοείν, αντιλήψεως και ερμηνείας των πάντων. Ούτως αλώθηκαν συλλήβδην και εκ βάθρων η παιδεία όλων των βαθμίδων από τα βίαια σταλινοφασισιστικά ένοπλα τάγματα εφόδου και από τις εθιμοτυπικές καταλήψεις, με τον πρωτόγονο εκβαρβαρισμό της δημόσιας περιουσίας, και η τέχνη, η οποία προήγαγε συγκεκριμένης καταγωγής, μορφής και προέλευσης πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα, με τη φαιά προπαγάνδα της παραχαραχθείσης Ιστορίας, περί των δήθεν ανθρωπιστικών και φιλειρηνικών προθέσεων της «μαμάς» Ρωσίας? ο δημόσιος τομέας αλλοτριώθηκε εκ βάθρων με τη δημιουργία ενός στυγνά κομματικού στρατού, ο οποίος υπονομεύει την εύρυθμη και δημοκρατική λειτουργία του Δημοσίου, ήτοι του ζημιογόνου συνδικαλισμού, προπυργίου της συνθηματολογικής ρητορικής της φασίζουσας Αριστεράς.
Περαιτέρω κυριάρχησαν και οι κραυγαλέες αντιφάσεις της Αριστεράς, η οποία διαρρηγνύει τα ιμάτιά της περί του ελλαδικού εθνικισμού, αλλά τάσσεται αναφανδόν και διαπρυσίως υπέρ του εθνικισμού άλλων εθνών-κρατών εισέτι και εάν τούτος καθίσταται προδήλως επικίνδυνος διά την επιβίωση της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας, της χώρας τέλος πάντων στην οποία ζουν και οι ίδιοι, καίτοι δεδηλωμένοι απάτριδες. Το αυτό συμβαίνει και με τη θρησκεία: Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι σκοταδισμός, ενώ η πίστη προς το Ισλάμ ή σε άλλη θρησκεία συνιστά αναφαίρετο δικαίωμα των πιστών της, που χρήζει ιδιαίτερης προστασίας.
Ως εκ τούτου ο χριστιανός ορθόδοξος είναι «φασίστας», ενώ ο μουσουλμάνος, εν Ελλάδι, αξίζει σεβασμό δίκην δημοκρατίας, χάριν προοδευτισμού.
Η εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών και η επιβολή της κατάδηλης αυτής μεροληψίας καταμαρτυρούν το μέγεθος της εσχάτης προδοσίας εις τους κόλπους του έθνους. Τούτο απεδείχθη λίαν προσφάτως, όπου η συμπεριφορά τους ταυτίζεται με την προπαγάνδα του Ερντογάν. Η παράνοια αυτή έχει διαποτίσει το ατομικό και συλλογικό υποσυνείδητο, εξ ου και αναγκαία συνέπεια αυτής της νοσηρής νοοτροπίας είναι ο χρόνια καλλιεργούμενος εθνομηδενισμός, η ηττοπάθεια και το μίσος περί της εθνικής ανεξαρτησίας μας.
Ο εθισμός εις τη μικρόνοια της αριστερής ιδεοληψίας δημιουργεί ανελεύθερους, υποτελείς πολίτες, διανοητικά λοβοτομημένους και μυωπικά προσκολλημένους εις την ουτοπία της αταξικής κοινωνίας, οι οποίοι χειραγωγούνται εις την αγκαλιά του εκάστοτε επίβουλου εχθρού του έθνους και της πατρίδας, ενδεικτικό παράδειγμα ότι η Αριστερά δεν έχει να πει τίποτα για την ατίμωση την πεμπτουσίας του χριστιανισμού από τον «σουλτάνο», ήτοι την Αγία Σοφία. Ακριβώς επειδή δεν νιώθουν Ελληνες, προτιμούν να αγκαλιάζουν τις εξωνημένες ΜΚΟ ή μέρος των μεταναστών, οι οποίοι αποτελούν τον παρόντα πολιορκητικό κριό του «σουλτάνου». Συνελόντι ειπείν, ο εχθρός ευρίσκεται εντός των πυλών, συνδράμοντας αυτόν εκτός των ελλαδικών συνόρων.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
