«Μη λυγίσετε μπροστά στη βία. Ηφαίστειο να γίνουν τα στήθια σας. Η λευτεριά αποκτάται με αίμα, όχι με ειρηνικές ψευτοφωνές.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Αυτές είναι μόνο για τους δειλούς. Τιμή σε κείνους που φέρουν τραύματα. Τα τραύματα στους αγώνες είναι παράσημα. Η αδράνεια και ο φιλοτομαρισμός είναι γνώρισμα και ένδειξις σαπίλας, εθνικής και κοινωνικής. Ντροπή σε κείνους που τα προτιμούν, όταν οι άλλοι αγωνίζονται και πέφτουν».
Τα λόγια του αρχηγού της ΕΟΚΑ, στρατηγού Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, μας τα θύμισε σε ανακοίνωσή της η οργάνωση Κύπριων φοιτητών «Δράσις – ΚΕΣ», με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της εισβολής του «Αττίλα» στην Κύπρο μας στις 20 Ιουλίου 1974.
Η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων είναι δυστυχώς ένα διαχρονικό χαρακτηριστικό της ελληνικής πραγματικότητας. Ο Διγενής και οι συναγωνιστές του, όμως, ταύτισαν με τον αγώνα τους τα λόγια και τις πράξεις τους, τις ιδέες και τη βιοτή τους. Η μαγιά που άφησαν πίσω τους γέννησε τα επόμενα χρόνια στη Μεγαλόνησο ήρωες του αναστήματος του Θεόφιλου Γεωργιάδη, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, αλλά παράλληλα συντήρησε ένα πνεύμα αγώνα και αυταπάρνησης στις νέες γενιές των Κύπριων αδελφών μας.
Έτσι το όραμα για Απελευθέρωση – Αυτοδιάθεση – Ένωση παραμένει πάντα ζωντανό στο υγιέστερο κομμάτι της κυπριακής νεολαίας που κρατά στα χέρια της ξεκλείδωτη την ιστορική μνήμη. Γι’ αυτό και η μαχητικότητά της ενοχλεί τους συμβιβασμένους και τους διαλλακτικούς. Γιατί υπενθυμίζει το χρέος απέναντι στην Ιστορία και τα εθνικά μας δίκαια ενάντια σε κάθε προδοτική και ανθελληνική «λύση», όπως αυτή της λεγόμενης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Αν οι εκάστοτε ηγεσίες αποδείχθηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων και ανίκανες να υπερασπιστούν τα δίκαια του Ελληνισμού, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, η ελπίδα βλασταίνει και θεριεύει στην καρδιά των νέων, ειδικά στη Μεγαλόνησό μας: «Σε μια περίοδο που οι νέοι έχουν ρίξει την ασπίδα της εθνικής μνήμης και σήκωσαν αυτή της δειλίας, υπάρχουν ακόμη κάποιοι ξύπνιοι που διεκδικούν τα δίκαια του έθνους. Δυστυχώς για τους μισέλληνες, θα συνεχίσουν να τους χαλά το σχέδιο η πατριωτική μας φωνή και η ελληνόψυχή μας συνείδηση. Ο αγώνας δεν θα σταματήσει μέχρι ο Πενταδάκτυλος να ανασηκώσει την πλάτη του και να αποσείσει τους βαρβάρους. Μέχρι ο Ελληνισμός να απαλλαγεί από τους μηδίσαντες πολιτικούς του. Μέχρι να ξαναλειτουργήσουμε όλες τις κατεχόμενες εκκλησιές μας».
Εδώ και 46 χρόνια το κουρέλι του ψευδοκράτους ρυπαίνει τον Πενταδάκτυλο, που καρτερά «να φυσήξει ένας αέρας». Ένας αέρας σαν αυτόν που πνέει στα στήθη της κυπριακής νεολαίας, με την προσμονή ενός ποθούμενου που δεν το περιμένει απλά αλλά το καλλιεργεί μεθοδικά χρόνια τώρα. Τη στιγμή που οι εξ Ανατολών βάρβαροι προβαίνουν σε ακόμη μία επίδειξη ισχύος και αλαζονείας, ο Ελληνισμός έχει ανάγκη την πνοή τέτοιου πνεύματος και ψυχικής δύναμης. Γιατί μόνο τότε η απάντησή του θα είναι σαρωτική!
Όπως έγραψε και ο Ίων Δραγούμης, τη μνήμη του οποίου τιμούμε στις 31 Ιουλίου, ημερομηνία της άνανδρης δολοφονίας του: «Φανερώθηκε από τους δύο πολέμους του 1912 και 1913 πως ο Ελληνας γενικά δεν πίστευε πια στον εαυτό του, στη δύναμή του, στη ζωντανάδα του, γι’ αυτό και ξιπάστηκε τόσο για τις νίκες του. Δεν μπορούσε να φανταστεί πως είχε τη δύναμη να ζήσει αληθινά και να νικήσει σαν έθνος. Μόλις νίκησε όμως (και θα νικούσε καλύτερα και πιο τελειωτικά αν δεν τον εβάραινε η απιστία των μορφωμένων που του έψελνε σ’ όλους τους τόνους την αναξιοσύνη του), άνοιξε τα μάτια του, τα έτριψε και είδε, σα μαγευτικό φως, πως αυτά που του έψελναν οι Βραχμάνες του γένους ήταν μια μεγάλη βλακεία, και το έθνος είναι ζωντανό. Και ξιπάστηκε που φανερώθηκε ζωντανό το έθνος». Αυτήν την «ξιπασιά», με την έννοια του ξαφνιάσματος, αναζητούμε και σήμερα ως έθνος. Αυτήν την «ξιπασιά» ανιχνεύουμε στα νέα παιδιά του και παρηγορούμαστε…
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
