Σύμφωνα με πληροφορίες της τελευταίας στιγμής, στις 27 Αυγούστου αρχίζει νέος κύκλος διερευνητικών επαφών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Αυτό γίνεται έπειτα από παρέμβαση της Γερμανίας προς τις δύο πλευρές, με την Τουρκία να επιβάλλει και στην περίπτωση αυτή τους δικούς της όρους, δηλαδή να ολοκληρώσει την πειρατεία της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και μετά να καθίσει στο τραπέζι των διερευνητικών με την Ελλάδα.
Αντί η Ευρώπη να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία για τις βάναυσες παραβιάσεις εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδας, και να καλέσει μετά την επιβολή τους την Τουρκία να συμμορφωθεί, δηλαδή να θέσει η Ευρώπη τους δικούς της όρους, γίνεται το αντίστροφο. Η Τουρκία επιβάλλει τους όρους της στην Ευρώπη. Δηλαδή, από τη μια θα ολοκληρώσει τις… βόλτες που κάνει το «Oruc Reis» στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, και από την άλλη θα συνεχίσει τις έρευνες και τις γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας με ένα ερευνητικό σκάφος και ένα γεωτρύπανο, αλλά και με ένα δεύτερο πλωτό γεωτρύπανο, το «Kanuni».
Και υπό αυτούς τους όρους, η Ε.Ε., δηλαδή η Γερμανία, κλείνει τον δρόμο στις κυρώσεις και στην ουσία υποχρεώνει την Ελλάδα να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, με δυσμενείς όρους για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Για να κάνουμε έναν μικρό λογαριασμό, τη φορά αυτή η Ελλάδα θα καθίσει στο τραπέζι των διερευνητικών ενώ η Τουρκία έχει προσθέσει στον κατάλογο των διεκδικήσεων από την Ελλάδα, ορισμένες μάλιστα υπό μορφήν τετελεσμένων, με βάση την τουρκική άποψη, τα εξής:
Πρώτον, την τουρκολιβυκή συμφωνία, που «κατοχυρώνει» την άποψη της Τουρκίας ότι τα νησιά, της Κρήτης συμπεριλαμβανομένης, δεν δικαιούνται ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, πέραν των 6 ν.μ., που είναι η αιγιαλίτιδα ζώνη.
Δεύτερον, τη μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ στην αν. Μεσόγειο, με αποστολή των συντεταγμένων στον ΟΗΕ.
Τρίτον, το Δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας», με το οποίο η Τουρκία στην ουσία ιδιοποιείται το μισό Αιγαίο, ενώ «καταπίνει» και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου.
Τέταρτον, την απαίτηση αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.
Πέμπτον, την υιοθέτηση από την τουρκική κυβέρνηση της μέχρι πρότινος θέσης ορισμένων περιθωριακών κύκλων ότι 18 νησιά του Αιγαίου είναι τουρκικά και όχι απλά «αμφισβητούμενης κυριαρχίας».
Έκτον, η Τουρκία θα έχει να επικαλείται και την «πραγματοποίηση ερευνών» στην περιοχή της NAVTEX όπου κινείται το «Oruc Reis», με την άδεια και της Γερμανίας, και σε περίπτωση που εμείς το αρνούμαστε, θα μας δείχνει και τις δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων και ο νοών νοείτω.
Η ελληνική πλευρά πρέπει να αντιληφθεί ότι όσο περνά ο καιρός ο κατάλογος των τουρκικών απαιτήσεων και διεκδικήσεων μακραίνει, ενώ η Ελλάδα παραμένει σταθερή στην άποψή της ότι το μόνο ζήτημα που έχει να ρυθμίσει με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών και μάλιστα με βάση τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και, σε περίπτωση αδιεξόδου, παραπομπή του θέματος αυτού στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Η Ελλάδα θα πρέπει να προβληματιστεί σε δύο επίπεδα. Το ένα είναι η επανεξέταση της εθνικής μας στρατηγικής, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, η οποία εφαρμοζόμενη προϊόντος του χρόνου επιδεινώνει τη διαπραγματευτική αλλά και την ουσιαστική θέση της χώρας μας. Το άλλο είναι ο ρόλος και η θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα πρέπει να ενεργοποιηθεί σε αυτούς τους δύο φορείς και να παρουσιάσει πειστικά τις θέσεις της πατρίδας μας, αναδεικνύοντας τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα, όσο και αν είναι δέσμια των πόρων της Ε.Ε. για να ορθοποδήσει οικονομικά, να δέχεται να οδηγείται ως πρόβατο επί σφαγήν στα κρεματόρια της Άγκυρας με την ανοχή των Βρυξελλών και την καθοδήγηση του Βερολίνου. Αυτή η ιστορία πρέπει να σταματήσει.
Αναθεώρηση λοιπόν σ’ αυτά τα δύο επίπεδα, συντονισμός με την Κύπρο και τον απόδημο Ελληνισμό, που οικονομικά και πολιτικά ίσως είναι ισχυρότερος από τα δύο ελληνικά κράτη, και έτσι θα αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες συνθήκες που διαμορφώνονται στην περιοχή μας.
Τέλος, πρέπει να αντιληφθούμε ότι η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας ενοχλεί πολλούς. Η πεμπτουσία της πολιτικής και στις διεθνείς σχέσεις είναι η αναζήτηση κοινού τόπου και κοινών συμφερόντων για τη σύναψη συμμαχιών. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για το ΥΠΕΞ και τους διπλωμάτες μας.
