Το κράτος είναι κανονικά ο φορέας που, μαζί με την κυβέρνηση, αποτελεί τη λεγόμενη «εκτελεστική εξουσία».
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Είναι ο φορέας που υλοποιεί την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, στο πλαίσιο των νόμων που υπάρχουν και των υπηρεσιακών οδηγιών που εκδίδονται. Υπό την έννοια αυτή, το κράτος είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που εξασφαλίζει τη συνέχεια σε μια χώρα και φροντίζει για την κοινωνία και την επιβίωση του έθνους, και γι’ αυτό θα πρέπει να απολαμβάνει τον σεβασμό όλων.
Στην Ελλάδα, η έννοια του κράτους έχει παρεξηγηθεί και οι εκάστοτε κυβερνήσεις και τα κόμματα που αναλαμβάνουν την εξουσία το χρησιμοποιούν ως λάφυρο, με τραγικές συνέπειες για τη χώρα.
Τα πολυπρόσωπα υπουργεία -η Ελλάδα έχει ίσως το μεγαλύτερο υπουργικό συμβούλιο στον κόσμο-, οι στρατιές συμβούλων και μετακλητών υπαλλήλων, οι τοποθετήσεις κομματικών στελεχών και αποτυχημένων πολιτευτών στις λεγόμενες ΔΕΚΟ και σε εταιρίες εποπτευόμενες από το κράτος είναι απόδειξη ότι το κράτος αντιμετωπίζεται ως λάφυρο από κυβερνήσεις και κόμματα.
Αυτή η κατάσταση, που είναι από μόνη της καταστροφική, επιδεινώνεται από τις κομματικές προσλήψεις, που οδήγησαν στον κομματισμό του ελληνικού κράτους, με τον κομματικό συνδικαλισμό να δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική Δημόσια Διοίκηση.
Αυτή η κατάσταση, πέραν του ότι ευνοεί τη διαφθορά, αφού το κομματικό κράτος λειτουργεί ως «θερμοκήπιο» σκανδάλων, δεν επιτρέπει στο ελληνικό κράτος να έχει αυτό που λέμε «συνέχεια» για να φέρει εις πέρας την αποστολή του, που είναι η παροχή υπηρεσιών στον πολίτη και η εξασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας των κρατικών υπηρεσιών, ορισμένες από τις οποίες σχετίζονται με την εθνική άμυνα και την ασφάλεια του τόπου.
Μια διαδικασία-κλειδί για την επιβίωση του κράτους και του έθνους, στον βαθμό που αυτό εξαρτάται από την επιβίωση του κράτους, είναι οι λεγόμενες «στρατηγικές εκτιμήσεις».
Δηλαδή, οι εκτιμήσεις που πρέπει να γίνονται από διάφορες υπηρεσίες για ζητήματα που άπτονται της άμυνας και της ασφάλειας, σε βάθος πέντε, δέκα, είκοσι, ακόμα και πενήντα χρόνων.
Από την ποιότητα των εκτιμήσεων εξαρτάται και η ποιότητα του στρατηγικού σχεδιασμού ενός κράτους, μέσω του οποίου αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις των καιρών.
Οι όροι «στρατηγική εκτίμηση» και «στρατηγικός σχεδιασμός» στην Ελλάδα είναι περίπου άγνωστοι, για να μην πω «ανέκδοτο». Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τις δυνατότητες και τα χαρακτηριστικά του ατόμου που προσελήφθη ως «ειδικός σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του πρωθυπουργού», σε προηγούμενες κυβερνήσεις, για να αναλογιστεί την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει η χώρα.
Θα δώσουμε δύο παραδείγματα για να γίνουμε συγκεκριμένοι. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει δύο σοβαρά προβλήματα, τα οποία μάλιστα είναι αλληλένδετα. Το ένα είναι το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό και το άλλο η απειλή από την Τουρκία.
Και για τα δύο αυτά ζητήματα το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να έχει κάνει έγκαιρα και από καιρό στρατηγικές εκτιμήσεις για να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, πριν αυτές δημιουργηθούν.
Αντί το ελληνικό κράτος να αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος που ακούει στο όνομα Προσφυγικό – Μεταναστευτικό, άνοιξε τα σύνορα, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να λάβει ασύλληπτες διαστάσεις. Αν λειτουργούσε πραγματικά το κράτος και στα υπηρεσιακά έγγραφα αναφέρονταν από τους υπηρεσιακούς παράγοντες οι συνέπειες του ανοίγματος των συνόρων, σήμερα ορισμένοι πολιτικοί ίσως να βρίσκονταν στη φυλακή.
Αντ’ αυτού, το κράτος-λάφυρο κάθε κυβέρνησης και κόμματος υπακούει τυφλά, χωρίς να καταθέτει τις ενστάσεις του, με αποτέλεσμα Καστανιές και Μόριες. Όταν λέγαμε και γράφαμε «κλείστε τα σύνορα γιατί κινδυνεύει η πατρίδα», και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η παρούσα μάς λοιδορούσαν. Όταν στις Καστανιές κινδύνεψαν η κυβέρνηση αλλά και το πολιτικό σύστημα, τότε έκλεισαν τα σύνορα και έγιναν -και συνεχίζουν να γίνονται- ορισμένα πράγματα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Όταν προειδοποιούσαμε για τον κίνδυνο να παρεισφρήσουν στους αλλοδαπούς που εισβάλλουν στην Ελλάδα, με τη βοήθεια του τουρκικού κράτους, στοιχεία που μπορεί να απειλήσουν την εθνική ασφάλεια και άμυνα της χώρας, ήμασταν συνωμοσιολόγοι.
Προχθές, μετά τη σχεδιασμένη πυρπόληση της Μόριας, ο Ελληνας πρωθυπουργός ομολόγησε ότι το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό είναι πλέον θέμα εθνικής ασφάλειας!
Αντί αυτό να είναι μια στρατηγική εκτίμηση του κράτους, που έγινε έγκαιρα για να βοηθήσει την κυβέρνηση στον στρατηγικό της σχεδιασμό για την αντιμετώπιση του προβλήματος, τελικά είναι μια διαπίστωση που έγινε αφού προέκυψε το πρόβλημα. «Κατόπιν εορτής», που λέει ο λαός μας.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι αποφάσεις της κυβέρνησης να προμηθευτούν οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδας οπλικά συστήματα από τη Γαλλία, εσπευσμένα, μετά τα γεγονότα στην Αν. Μεσόγειο, για να αντιμετωπιστεί η τουρκική απειλή.
Μα, όλα αυτά έπρεπε να τα γνωρίζουμε εδώ και καιρό, να έχουν γίνει οι στρατηγικές εκτιμήσεις απειλής και, με βάση αυτές, ψύχραιμα και με τάξη, να έχουμε προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσουμε την τουρκική απειλή.
Ποιο σοβαρό κράτος σε ολόκληρο τον κόσμο κάνει παραγγελίες οπλικών συστημάτων υπό την ασφυκτική πίεση της απειλής, σχεδιάζοντας «στο γόνατο»; Μπορεί να διανοηθεί κανείς πόσο πιο μεγάλη και πιεστική θα ήταν η απειλή από την Τουρκία, αν δεν έβγαζε μόνη της τα μάτια της και δεν είχε αποκλειστεί από το πρόγραμμα των F-35;
Αλήθεια, ποιες ήταν οι στρατηγικές εκτιμήσεις του ελληνικού κράτους για το ενδεχόμενο αυτό και τι μέτρα είχαν ληφθεί για την αντιμετώπισή του;
Αντ’ αυτού, ενώ το πράγμα φώναζε από μακριά, κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες και φορείς του ελληνικού κράτους, υπουργείο Εξωτερικών και ΕΛΙΑΜΕΠ συμμετείχαν σε δύο εκδηλώσεις για «την ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο», παρουσία του Τούρκου πρέσβη στη μία, όπου, ενώ ο κίνδυνος ήταν προ των πυλών, στην ουσία παραπλανούσαν την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό και παρουσίαζαν μια εικόνα που δεν είχε καμία σχέση με την οδυνηρή πραγματικότητα την οποία βιώνουμε στην Αν. Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Πληρωμένοι να ήταν δεν θα έκαναν τόσο λάθος εκτιμήσεις.
Συμπέρασμα: Αυτό το σύστημα εξουσίας και διακυβέρνησης της χώρας, όπως έχει στηθεί, με τον κομματισμό, την οικογενειοκρατία και κάθε φορά μια κυβέρνηση-τσούρμο να λαφυραγωγεί τον πλούτο της χώρας, όποιο κόμμα και να κυβερνά, όποιος πρωθυπουργός και να κυβερνά, θα αναπαράγει λίγο πολύ τα ίδια προβλήματα.
Είναι αδήριτη ανάγκη να ξεπηδήσουν από την κοινωνία νέες, υγιείς δυνάμεις, μακριά από κομματισμούς, ιδεοληψίες και πρακτικές Μαυρογιαλούρου, για να βάλουν τέλος στον κατήφορο που έχει πάρει αυτή η χώρα.
Καλές και επιβεβλημένες οι συμμαχίες, αλλά η επιβίωση εντός κράτους και ενός έθνους δεν μπορεί να εναποτίθεται τη μια φορά στις ΗΠΑ, την άλλη στη Γαλλία και τη μεθεπόμενη στο «ξανθό γένος» ή δεν ξέρω πού αλλού.
Είναι καθήκον όλων μας να σώσουμε την πατρίδα μας.
