Η δήλωση ακαδημαϊκού καθηγητή ότι «σε περίπτωση που θα ήταν πρόσφυγας… θα έκαιγε και αυτός τη Μόρια», εκτός της έκφρασης μιας σαφούς πολιτικής τοποθέτησης περί του μείζονος θέματος του εποικισμού, που πλέον αρχίζει να απασχολεί την κοινή γνώμη επειδή αλλάζει την πολιτισμική, ιδεολογική και πληθυσμιακή δομή της ελληνικής κοινωνίας, κυρίως επισημαίνει το καθολικό ιδεολογικό πρόσημο και τις επικρατούσες κοινωνικές συμπεριφορές και ταυτόχρονα αναδεικνύει τον αυτοκτονικό ιδεασμό που παρουσιάζουν οι παρηκμασμένες και φθίνουσες κοινωνίες.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Πράγματι, το μεταναστευτικό φαινόμενο ανέδειξε τις σάπιες ιδεολογικές δομές που διατρέχουν οριζοντίως και καθέτως όλο το φάσμα του κοινωνικού ιστού και του πολιτικού συστήματος, με αποτέλεσμα το σύνολο του πληθυσμού να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και τις οδυνηρές συνέπειές της όταν πλέον οι καταστάσεις θα είναι μη αναστρέψιμες. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης που αναδεικνύουν την καθολική σήψη.
Η περίπτωση ευκατάστατου πολιτικού που τοποθετείται υπέρ του εποικισμού της χώρας και παράλληλα νοικιάζει τα ακίνητά του σε πρόσφυγες και μετανάστες που επιχορηγούνται από το κράτος μέσω του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου που ψηφίστηκε στη Βουλή δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σχετικά με την ηθική του πολιτικού συστήματος. Το τελευταίο, με το πρόσχημα της ανθρωπιστικής συμπεριφοράς, έχει αναγάγει την εγκατάσταση αλλοδαπών στην Ελλάδα σε επικερδή επιχείρηση μέσω των οικογενειακών πρωτοβουλιών και της νομοθεσίας που παράγει, ενώ προκλητικά αδιαφορεί για την κλιμακούμενη δυστυχία που δημιουργεί.
Οι συστηματικοί βιασμοί μικρών παιδιών στη Μόρια από οργανωμένες ομάδες, τις περισσότερες φορές μπροστά στα μάτια των γονιών τους, αναδεικνύουν τη φρίκη που δημιουργεί και παράγει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα με μοναδικό σκοπό το κέρδος, επειδή ουδέποτε μερίμνησε για τον διαχωρισμό των μουσουλμάνων επιβητόρων εποίκων από τις οικογένειες των προσφύγων με μικρά παιδιά.
Δοθέντος ότι τα βιασθέντα παιδιά δεν ήταν τα δικά τους, οι «ψυχοπονιάρηδες» πολιτικοί ούτε καν διανοήθηκαν ότι ο διαχωρισμός και η τοποθέτηση της ανθρώπινης πλημμυρίδος ανάλογα με το φύλο, την οικογενειακή κατάσταση και τη χώρα προέλευσής της σε διαφορετικές δομές, μόνο υπό την επίβλεψη του κράτους, είναι επιταγή.
Σε αυτό το φρικιαστικό πλαίσιο, εάν κάποιος δεχτεί τη θέση του ακαδημαϊκού καθηγητή περί δικαιώματος καψίματος της Μόριας, επειδή αυτή ικανοποιεί την ανάγκη και το δικαίωμα των μεταναστών να διαβιώνουν αξιοπρεπώς στην Ελλάδα, γιατί τότε ο κ. καθηγητής και οι ασπαζόμενοι τις απόψεις του να μην αποδεχτούν και το «δικαίωμα» των μεταναστών στον βιασμό παιδιών;
Κατ’ αναλογία, το επιχείρημα εδώ είναι ότι η σεξουαλική διαστροφή και η παιδοφιλία είναι όχι μόνον ανάγκη, αλλά αποτελούν και κοινωνικά αποδεχτή πρακτική στις χώρες προέλευσής των και συνεπώς αποτελούν και αυτές ανθρώπινα δικαιώματά τους. Το δυσάρεστο όμως σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι τέτοιες αμετροεπείς πολιτικές θέσεις δεν είναι μεμονωμένες ή ακόμα ότι εκφράζουν συγκεκριμένες πολιτικές μειοψηφίες, αλλά αντιθέτως, εάν κρίνουμε από την εκπροσώπηση των κομμάτων στη Βουλή, αυτές οι απόψεις φαίνεται να είναι αποδεκτές από την ελληνική κοινωνία.
Όμως, όπως έχει κριθεί εκ της γενικευμένης καταστροφής, τέτοιες απόψεις αντανακλούν μια κοινωνία με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, που αδυνατεί να αντιληφθεί το περιβάλλον και τις συνέπειες των πολιτικών της αποφάσεων.
Οι κάτοικοι του ανατολικού Αιγαίου όχι μόνο συνέδραμαν διά της ψήφου των στην αναρρίχηση της εξουσίας κόμματων με πολιτικές θέσεις υπέρ του εποικισμού των νήσων και της χώρας, αλλά επί το χείρον ανέμεναν να τους χορηγηθεί και το Νόμπελ Ειρήνης για αυτή την αφελή «προοδευτική και δημοκρατική» στάση τους.
Οι πολιτικές συμπεριφορές καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από την αποδεκτή θέση της πολιτικής ορθότητας και συνεπώς η κοινωνία αδυνατεί να αντιληφθεί τις επιπτώσεις του φαινομένου, να το αναλύσει και να συμπεράνει ότι η πληθυσμιακή δεξαμενή του τρίτου κόσμου έχει άπειρη χωρητικότητα και είναι μη διαχειρίσιμη από τα νησιά και τη χώρα. Στο ίδιο μήκος κύματος, η κοινωνία, οι πολιτικοί και οι ελίτ αδυνατούν να αντιληφθούν τον περιβάλλοντα χώρο, την κατάσταση της χώρας, τον δούρειο ίππο της Γερμανίας σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, με αποτέλεσμα να υπάρχει ακόμα μία συναίνεση στην πολιτική θέση του αφοπλισμού της χώρας.
Επίσης όλες οι κοινωνικές συνιστώσες αποδέχονται ως πολιτικά ορθό τον εποικισμό της χώρας, παρότι αυτός αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της τουρκικής εισβολής. Η καθολική αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας από την κοινωνία και η αμετροέπεια που επέφερε η ιδεολογική σήψη της Μεταπολίτευσης έχουν ως άμεσο αποτέλεσμα τον εξοστρακισμό της χώρας από την ανατολική Μεσόγειο και την απώλεια του Αιγαίου, είτε μέσω πολέμου είτε μέσω «συνομιλιών».
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
