Έχει κάνει η κυβέρνηση λάθη στη διαχείριση της πανδημίας; Προφανώς και σοβαρά.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Για να έχει μειωθεί το ποσοστό ικανοποίησης των πολιτών από το αστρονομικό 70% της ανοίξεως στο (πάντως υψηλό) 50% του φθινοπώρου, κάτι πρέπει να συμβαίνει. Δεξιός ταξιτζής μού εξέφραζε προχθές το βράδυ τη νοσταλγία του για… τα Μνημόνια. «Με τα μνημόνια δουλεύαμε καλύτερα, αυτή η κατάσταση με τον κορονοϊό δεν αντέχεται» σχολίασε και με άφησε ενεό. Ευθύνες, ναι λοιπόν. Μάλιστα. Και σε συγκεκριμένα υπουργεία περιφερειακά τού Υγείας, που άφησαν το καλοκαίρι να πάει χαμένο και δεν προετοιμάστηκαν όσο έπρεπε.
Όταν θα έρθει η ώρα, θα μιλήσουμε και για τα «χαϊδεμένα» τέκνα του πολιτικού μας συστήματος, των οποίων τις ολιγωρίες τρέχει να μαζέψει ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι τον τρόπο που η Αριστερά, κομμουνιστική, σοσιαλδημοκρατική και ανανεωτική, και τα μέσα της αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση υπάρχει τεράστια απόσταση.
Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και εκτός χρόνου, γι’ αυτό καταδικάζονται να φιλοξενηθούν διά βίου ως εκθέματα στο μουσείο απολιθωμάτων της ιστορίας των ιδεών. Τι κάνει η Αριστερά αυτές τις μέρες; Επιχειρεί να δηλητηριάσει το φρόνημα εκατομμυρίων μαθητών για την άμυνα της χώρας με το σύνθημα «με ένα Ραφάλ λιγότερο λύνονται τα προβλήματα της εκπαίδευσης». Εγκληματικό, αντεθνικό, λαϊκισμός του αισχίστου είδους. Τι άλλο κάνει η Αριστερά; Ζητά να επιταχθούν οι κλίνες και οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας των ιδιωτικών νοσοκομείων για την πανδημία προτού προκύψει πρόβλημα στο δημόσιο σύστημα υγείας. Εκπέμποντας έτσι μίσος κοινωνικό για τους «ιδιώτες», οι οποίοι, σημειωτέον, απασχολούν στα νοσηλευτικά τους ιδρύματα χιλιάδες ε-ργα-ζο-μέ-νους. Το γράφω συλλαβιστά για να το καταλάβει και ο τελευταίος ξεροκέφαλος. Και, τέλος, τι άλλο κάνει η Αριστερά; Επιτίθεται στην αρχή της ατομικής ευθύνης επειδή λέει «βολεύει» την κυβέρνηση. Ενώ στην πραγματικότητα δυσκολεύει τον αντιπολιτευτικό λόγο της ιδίας. Τι περιθώριο για λαϊκισμό θα βρει η Αριστερά, αν και οι πολίτες -μαζί με το κράτος- θεωρούνται υπεύθυνοι; Ενώ αν θεωρούνται ανεύθυνοι, όλη η «λέζα» πάει στην Πολιτεία.
Θα επιμείνω σήμερα στην ανάλυση του αντιπολιτευτικού λόγου της Αριστεράς, η οποία χτυπά λυσσωδώς την εθνική άμυνα και τις έννοιες «ατομική ευθύνη» και «ιδιώτης», αρχίζοντας από το τελευταίο. Έχω θέση αρχής: Η αντιμετώπιση της πανδημίας, που δοκιμάζει όλα τα συστήματα υγείας του κόσμου, το ανθρώπινο δυναμικό τους και θέτει σε νέες βάσεις την έννοια της διακυβέρνησης και τις αξίες της, είναι συνάρτηση της επίδειξης ατομικής ευθύνης εκ μέρους του πολίτη και συλλογικής ευθύνης εκ μέρους της Πολιτείας.
Κανείς δεν μπορεί να πετύχει μόνος του. Τι να σου κάνουν οι πολίτες, αν τηρούν τα μέτρα αυτοπροστασίας, τη στιγμή που οι υπουργοί και τα υπουργεία ολιγωρούν να λάβουν αποφάσεις; Τι να σου κάνουν, από την άλλη, οι υπουργοί, αν οι πολίτες δεν πειθαρχούν στα μέτρα και κάνουν του κεφαλιού τους; Είναι τόσο αντιφατική η Αριστερά στο θέμα αυτό, ώστε την ώρα που καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι ενοχοποιεί τους πολίτες με την αρχή της ατομικής ευθύνης, η ίδια επιτίθεται στους πολίτες όταν αρνούνται να φορέσουν μάσκα ή όταν μεταλαμβάνουν των Αχράντων Μυστηρίων της Θείας Κοινωνίας στην Εκκλησία!
Τρικυμία εν κρανίω. Για το θέμα της επίταξης, τι να πω… Οσκαρ λαϊκισμού. Από τον καιρό που είχαμε 40 κρούσματα τη μέρα η Αριστερά ονειρεύεται τον υπαρκτό σοσιαλισμό και απαιτεί από την κυβέρνηση να επιτάξει τις κλίνες των ιδιωτικών νοσοκομείων. Και όταν οι συναρμόδιοι υπουργοί Κικίλιας και Σκυλακάκης εκδίδουν υπουργική απόφαση που βάζει και τα ιδιωτικά νοσοκομεία στον χορό, τότε διαμαρτύρονται γιατί αυτή συνοδεύεται με κονδύλι του Προϋπολογισμού για την αποζημίωση των εργαζομένων που θα απασχοληθούν στις ιδιωτικές ΜΕΘ! Βλέπετε, η Αριστερά ήθελε να καταργηθεί το αντεργατικό νομοθετικό διάταγμα του 1974 που επέτρεπε σε ακραίες περιπτώσεις για σοβαρούς κοινωνικούς λόγους την επιστράτευση εργαζομένων για τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Τώρα, χωρίς η κατάσταση να έχει φθάσει στο μη παρέκει, απαιτεί με την μπότα της να επιστρατευθούν οι εργαζόμενοι νοσηλευτές και ιατροί του ιδιωτικού τομέα δωρεάν. Έδωσε μάχη για να μπει σε αναστολή σύμβασης και να εισπράξει το 800άρι και ο τελευταίος εργαζόμενος της χώρας μέσα στην καραντίνα, αλλά της ξινίζει ένα ποσό 30.000.000 που ενέκρινε το υπουργείο Οικονομικών επειδή, λέει, θα πάει στους «κλινικάρχες».
Όλες οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα λειτουργούν με κρατική αρωγή μέσα στην κρίση, μόνο οι κλινικάρχες αλλά και 200 ιδιοκτήτες λεωφορείων του ΚΤΕΛ Αττικής που θα προσφέρουν συγκοινωνιακό έργο είναι οι «λεπροί» και πρέπει να εργαστούν για την ψυχή της μάνας τους! Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι. Άφησα για το τέλος το δηλητήριο που βάζουν στα νέα παιδιά με τις στημένες καταλήψεις σχολείων -αποφασίζονται χωρίς γενική συνέλευση και ψηφοφορία από ινστρούχτορες- εναντίον της θωράκισης της εθνικής άμυνας. «Να πάρουμε ένα Ραφάλ λιγότερο» είναι το επιχείρημα με το οποίο «πιπιλάνε» τα μυαλά των μαθητών για να «κτίσουν» το επιχείρημα «από πού θα βρούμε τα λεφτά για την Παιδεία». Λεφτά για την Παιδεία χρειάζονται και πρέπει να αναζητηθούν. Σύμφωνοι. Καμία αντίρρηση. Αλλά από άλλους κωδικούς του Προϋπολογισμού. Από την επιχορήγηση των κομμάτων, ίσως! Οχι από την Αμυνα όμως. Αυτή πρέπει να μείνει εντελώς έξω από τον δημόσιο διάλογο. Δεν ήταν απόφαση πολυτελείας η προμήθεια των Ραφάλ, λες και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε, ψάχναμε πού θα σπαταλήσουμε δισ. ευρώ και εν τέλει το βρήκαμε. Ηταν απόφαση εθνικής ανάγκης. Τα μαχητικά μας κάθε μέρα απογειώνονται, πετούν και χαράσσουν στους ορίζοντες τις γραμμές των συνόρων μας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Κάθε μέρα χαράσσουν το σύνορο!
Ένα Ραφάλ λιγότερο, που λέει η ανόητος Αριστερά, είναι ένας επιπλέον Τούρκος μέσα στον εναέριο χώρο μας καθημερινά. Όποιος «γανώνει» τις σκέψεις των νέων παιδιών κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι πολιτικός εγκληματίας. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν βρίσκω άλλη καλύτερη λέξη. Η επικράτεια μιας χώρας και η περιφρούρηση της εδαφικής της ακεραιότητος είναι αγαθά απείρως υπέρτερα και σημαντικότερα από τους περιστασιακούς διορισμούς μερικών χιλιάδων αναπληρωτών καθηγητών. Οι αναπληρωτές δεν χάνονται, βρίσκουν τον δρόμο τους. Τα σύνορα όμως; Θέλω με την ευκαιρία λοιπόν -καταλήγω- να αποταθώ στις ηγεσίες της Αριστεράς και να τις παρακαλέσω να εγκαταλείψουν τα παλαιά ιδιώματα. Δεν γίνεται να λες στην κρίση τα ίδια που έλεγες και στην ευημερία, βέβαιος ότι κανείς δεν θα σου ζητήσει τον λόγο. Η κυβέρνηση έχει τις ευθύνες της και μοιραία με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα τις πληρώσει. Όπου έγιναν εν πάση περιπτώσει λάθος χειρισμοί.
Αλλά δεν θα τις πληρώσει με τον ανεύθυνο και λαϊκίστικο τρόπο, που το πασχίζει η Αριστερά κάνοντας αντιπολίτευση της συμφοράς. Διότι εδώ, έστω και κατά λάθος, ειδικώς με όσα διαβρωτικά ακούγονται μέσα στα σχολεία, στόχος είναι η χώρα. Αυτή θα την πληρώσει. Και στο μέτρο που κάποια ευθύνη μάς αναλογεί, εμείς θα δώσουμε μάχη για να το αποτρέψουμε. Να περάσει έτσι δεν θα το αφήσουμε.
