Πρέπει επειγόντως να αλλάξουμε και ρότα και νοοτροπία. Εδώ και πολλά χρόνια ακούμε όλο και πιο συχνά «και τι να κάνουμε έχουμε απέναντι μας 25 χώρες στην Ε.Ε.».
- Του Μπάμπη Παπασπύρου*
Αυτό αφορά κατά κύριο λόγο περιπτώσεις που σχετίζονται με εθνικά μας θέματα, τουρκικές προκλήσεις και διεκδικήσεις, μνημόνια, μεταναστευτικό κλπ.
Διαβάζουμε από ντόπιους και ξένους αναλυτές και «παπαγάλους», η Γερμανία και άλλες χώρες, έχουν στενές οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία (εξαγωγές, πωλήσεις και επενδύσεις δισ. ευρώ) ως εκ τούτου αυτό δυσχεραίνει την καταδίκη της Τουρκίας.
Το είδαμε και στην προχθεσινές μη αποφάσεις και μη κυρώσεις της Συνόδου Κορυφής κατά της Τουρκίας. Διαπιστώσαμε ένα χάϊδεμα και μια ανοχή στην Τουρκία του εκβιαστή σουλτανίσκου Ερντογάν.
Όλα αυτά είναι γνωστά και ισχύουν εν πολλοίς. Τα ξέρουμε όλα αυτά, τα γνωρίζουμε και είναι στην ουσία αυτό που λέμε το «δίκαιο του ισχυρού».
Υπάρχει όμως και μια σημαντική παράμετρος που έχει εμπεδωθεί και τείνει να γίνει τρόπος ζωής: Το ότι είμαστε μια μικρή χώρα (κάτι που δεν ισχύει και σηκώνει μεγάλη συζήτηση). Μια χώρα που δεν διεκδικεί τίποτα. Το υποδηλώνει και το δόγμα το στρατιωτικό που κακώς κατά την άποψη μας είχε βαπτισθεί αμυντικό. Τι πάει να πει αμυντικό;
Το παραμύθι της μικρής χώρας βασίζεται στο σύνθημα της «Μικρής πλην τίμιας Ελλάδας», που ακούστηκε για πρώτη φορά το 19ο αιώνα και κατά καιρούς επανέρχεται στην πολιτική συζήτηση. Το παραμύθι που θέλει μια Ελλάδα, που θα πρέπει από τη μια να είναι σοβαρή και μετρημένη και από την άλλη να μην διεκδικεί πολλά.
Στις διεθνείς σχέσεις εφαρμόζεται ως συνήθως το δίκαιο του ισχυρού. «Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του», έγραψε ο μεγάλος Θουκυδίδης.
Και αφού τα γνωρίζουμε όλα αυτά, τι περιμένουμε να αλλάξει; Θα αλλάξει η τουρκική επεκτατική πολιτική, θα μας αγαπήσουν ξαφνικά οι εταίροι, θα έλθει ένας καλός Στόλτενμπεργκ και θα αναθεωρήσει το ΝΑΤΟ τη στάση του απέναντι στην Τουρκία;
Επειδή τίποτα από τα πιο πάνω δεν πρόκειται να αλλάξει, η δική μας πλευρά είναι αυτή που πρέπει να αλλάξει.
Η χώρα μας επιβάλλεται να αλλάξει στόχο, στρατηγική, πολιτική, ρητορική και συμμαχίες, λαμβάνοντας υπόψη το ισοζύγιο ισχύος, τις διεθνείς εξελίξεις και τα δικά μας συμφέροντα σε σχέση με αυτά των μεγάλων «παικτών» του διεθνούς συστήματος στην περιοχή, διαφορετικά θα ανεχόμαστε εσαεί όλα αυτά και τις τουρκικές αξιώσεις.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει…
*Απόστρατος Ταξίαρχος της Πολεμικής Αεροπορίας, πρώην Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας
