Στις 26 Οκτωβρίου του 2011, φθάνοντας στο διόδια της Ελευσίνας, διέκρινα από μακριά 200 νέες και νέες να κραδαίνουν ελληνικές σημαίες και να μοιράζουν έντυπο υλικό στους εξοδούχους του κλεινού άστεως.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Υπέθεσα ότι ήταν στελέχη της ΟΝΝΕΔ. Καμιά άλλη νεολαία δεν κρατούσε έως τότε ελληνικές σημαίες στις εκδηλώσεις της. Κόκκινες, ναι, πράσινες ναι, γαλάζιες, ποτέ.
Έπαθα σοκ όταν τους αντίκρισα στο μισό μέτρο. Φορούσαν μαύρες μπλούζες της Χρυσής Αυγής και μοίραζαν στους οδηγούς των Ι.Χ. την εφημερίδα με το ομώνυμο όνομα του κόμματος. Ηταν η εποχή που τα ραντάρ των δημοσκοπήσεων δεν είχαν καν ανιχνεύσει τη Χρυσή Αυγή σε ποσοστά άνω του 0,5%.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα και αφού είχαν μεσολαβήσει τα επεισόδια εις βάρος του Προέδρου της Δημοκρατίας, που οδήγησαν στην ακύρωση της στρατιωτικής παρέλασης της Θεσσαλονίκης, επισκέφθηκα τα γραφεία της λεωφόρου Συγγρού για να συναντηθώ με ανώτατο παράγοντα της Νέας Δημοκρατίας. Ηταν Σάββατο. Γευματίσαμε. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης αποτόλμησα την πρόβλεψη, στην οποία κατέληξα έπειτα από αξιολόγηση όλων των διαθέσιμων προσλαμβανουσών παραστάσεων: «Η Ακροδεξιά καλπάζει. Ερχεται Χρυσή Αυγή βαριάς μορφής».
Όταν το είπα, παρατήρησα κάποιον στο τραπέζι να μορφάζει. Αργότερα με… μάλωσε: «Τι είναι αυτά που λες! Τριάντα τοις εκατό θα πάρουμε στις εκλογές. Δεν διαβάζεις τις δημοσκοπήσεις;» Όχι, η δουλειά ημών των δημοσιογράφων δεν είναι να διαβάζουμε τις δημοσκοπήσεις, αλλά να συλλαμβάνουμε την τάση πριν επέλθει η μεταβολή. Γι’ αυτό και δεν κράτησα για τον εαυτό μου τις απόψεις μου, τις κατέθεσα και δημοσίως.
Λίγες εβδομάδες μετά την 28η Οκτωβρίου και τις Κάννες έγινε το χατίρι της διαπλοκής: Η Ελλάς απέκτησε τεχνοκράτη πρωθυπουργό, τραπεζίτη. Εγιναν δεκτές οι απαιτήσεις δύο μιντιαρχών, που με «καρεδάκια» στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων τους απαιτούσαν να εκδιωχθούν οι άχρηστοι πολιτικοί (τα ίδια που έλεγε και η Ακροδεξιά) και να αναλάβουν την εξουσία οι ειδικοί που γνωρίζουν τη «δουλειά». Πράγματι, την ανέλαβαν. Με τη συναίνεση και της Ν.Δ., η οποία μπορούσε ανέτως να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.
Ένα τρισ. ευρώ θα στοίχιζε στην ευρωζώνη η έξοδός μας από το ευρώ, σύμφωνα με απόρρητες εκθέσεις της Κομισιόν που έγιναν γνωστές πέρυσι. Μπορούσαμε να εκβιάσουμε. Την ανέλαβαν, λοιπόν, την εξουσία και με το PSI έγιναν οι καλύτεροι χορηγοί επικοινωνίας της Ακροδεξιάς. Τα ποσοστά της στις εκλογές του 2012 κινήθηκαν στην περιοχή του 7% (της Ν.Δ. στο 18%), ενώ στις ευρωεκλογές του 2014, εννέα μήνες μετά τη δολοφονία Φύσσα, τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής άγγιξαν διψήφιο ποσοστό 9,39%! Στο διάστημα αυτό έσπευσαν να τη σιγοντάρουν εις βάρος των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων ποικιλώνυμες δυνάμεις. Ξένες, οι οποίες μια ζωή επιβιώνουν από το ελληνικό «διαίρει και βασίλευε», αλλά και εγχώριες. Αν αντιπαραβάλουμε τα σημερινά πρωτοσέλιδα διαπλεκόμενων εφημερίδων με τα αντίστοιχα των ίδιων εντύπων του 2012, θα φρίξουμε. Αυτοί που καταγγέλλουν σήμερα χάιδευαν χθες. Ηταν, επίσης, οι καλύτεροι χορηγοί επικοινωνίας των άκρων.
Η θέση μου όλα αυτά τα χρόνια είναι σταθερή και αμετάβλητη. Το πρόβλημά μας δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Να κάνουμε τον σταυρό μας που η Κοινοβουλευτική Ομάδα της συγκροτήθηκε από άπειρους μπράβους μπαρ και κατσαπλιάδες των βουνών που την εξέθεσαν και όχι από τίποτα «μορφωμένους» Βίλντερς και Λεπέν. Να είμαστε ανακουφισμένοι που ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο αμετανόητοι ναζί και αντισημίτες, και όχι τίποτα προσωπικότητες των λευκών κολλάρων. Την κατέστρεψαν.
Το πρόβλημά μας εντοπίζεται στα κυρίαρχα κόμματα. Η Ακροδεξιά δεν φύεται ποτέ στο κενό. Πάντα υπάρχει αιτία για την εμφάνισή της. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, σήμερα ό,τι «λέω» διαρκώς επί 10 χρόνια: Ο εθνικισμός φυτρώνει εκεί που λείπει ο πατριωτισμός. Ο λαϊκισμός ξεφυτρώνει εκεί που λείπει ο λαϊκός λόγος. Οταν τα κόμματα απομακρύνονται από την κοινωνία και από τις λαϊκές τάξεις και όταν οι πολίτες δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στις λέξεις των κομμάτων, τότε τα άκρα θα βρίσκουν πάντοτε χώρο για να καλλιεργηθούν, να αναπτυχθούν, να αποκτήσουν χώρο.
Τα λαϊκά και τα πατριωτικά κόμματα είναι η απάντηση, λοιπόν, στα άκρα. Γι’ αυτό και επιμένω κατά καιρούς να υπενθυμίζω τις αρχές της ιδρυτικής διακήρυξης της Νέας Δημοκρατίας. Όχι από προσωπολατρία προς τον Εθνάρχη, μακριά από εμένα αυτά. Αλλά από πίστη σε βασικές αρχές, τις οποίες αυτή η παράταξη ουδέποτε διαπραγματεύτηκε επί 48 ολόκληρα χρόνια.
Η Ν.Δ. συγκρούστηκε κατ’ επανάληψιν με την Ακροδεξιά: και το 1974, με το «όταν εννοούμε ισόβια εννοούμε ισόβια», και το 2007, για τον βασικό μέτοχο και άλλα θέματα, και το 2013. Αλλά το δίδαγμα στην εποχή που διανύουμε είναι διαφορετικό από το παρελθόν: Αν δεν καταλάβουμε τα αίτια που οδήγησαν στην έκρηξη των ποσοστών της Ακροδεξιάς και οδήγησαν τον κόσμο να κοιτάξει εκεί όπου δεν κοιτούσε ποτέ, τότε η επόμενη Χρυσή Αυγή δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και θα είναι πιο επικίνδυνη γιατί θα φορά γραβάτα. Ειδικώς τώρα που τα εθνικά θέματα είναι και θα παραμείνουν για καιρό στην πρώτη γραμμή της ατζέντας.
Δεν τελειώσαμε, λοιπόν, αγαπητοί. Τα πανηγύρια είναι πρόωρα. Τυχόν άφρονες συμβιβασμοί στα εθνικά θέματα ίσως αποτελέσουν καύσιμη ύλη για μια νέα Ακροδεξιά. Τον νου μας.
