Συζήτησα διά μακρόν με τους δικηγόρους της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής εκπομπής στην αρχή της εβδομάδος το επίμαχο νομικό θέμα της εγκληματικής οργάνωσης.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Πριν από την έκδοση της δικαστικής απόφασης. Ρώτησα πιεστικά τον Θανάση Καμπαγιάννη για το κρίσιμο αποδεικτικό υλικό.
Τα πραγματικά περιστατικά έπρεπε να «κουμπώνουν» στον ποινικό νόμο, δεν αρκούσε η επιθυμία της καταδίκης. Τα δικαστήρια δεν δικάζουν ιδέες ούτε πολιτικά εγκλήματα. Δικάζουν, καταδικάζουν ή αθωώνουν πράξεις οι οποίες αξιολογούνται ή όχι ως ποινικά κολάσιμες.
Αυτά τουλάχιστον μας έμαθαν οι δάσκαλοί μας στη Νομική. Από τη συζήτησή μας συμπέρανα ότι κατά τη διάρκεια της πολύχρονης ακροαματικής διαδικασίας προέκυψαν πράγματι αποδείξεις τινές που ενέπιπταν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα.
Κανένα δικαστήριο δεν θα μπορούσε να τις προσπεράσει. Τούτων δοθέντων, λοιπόν, το ερώτημα που προκύπτει είναι σαφές και συγκεκριμένο: Τι νόημα είχε η εκστρατεία πίεσης της Δικαιοσύνης κατά τη διάρκεια των 15 τελευταίων ημερών εν όψει της έκδοσης της απόφασης;
Τι νόημα είχαν οι λαϊκές συγκεντρώσεις, τα λαϊκά δικαστήρια, οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, των συνδικαλιστικών σωματείων, των πάντων όλων; Είχαν χαρακτήρα μη εμπιστοσύνης στην ελληνική Δικαιοσύνη; Αμφιβολίας ότι θα έπραττε το καθήκον της;
Και αν τυχόν, ο μη γένοιτο, η απόφαση δεν άρεσε, τι θα γινόταν; Εισβολή χιλιάδων στο δικαστήριο; Και βεβαίως σε αυτά τα ερωτήματα προστίθεται ακόμη ένα: Τι δουλειά είχε η υψηλόβαθμη κομματική αντιπροσωπία της Ν.Δ. έξω από το Εφετείο; Αλήθεια, θυμάται κανείς την Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και το κόμμα να παρίστανται στη δικαστική αίθουσα του Κορυδαλλού όταν απαγγελλόταν η απόφαση για τη 17 Νοέμβρη;
Θυμάται κανείς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την ηγετική ομάδα της Ν.Δ. να παρίστανται στην αίθουσα του δικαστηρίου όταν ο Ντεγιάννης απήγγειλε την ετυμηγορία στη δίκη για τους πρωταιτίους της δικτατορίας; Η απάντηση είναι όχι.
Πρώτον, διότι η Ν.Δ. σέβεται τους θεσμούς και τη διάκριση των εξουσιών. Δεύτερον, διότι μεταπολιτευτικά είναι το μόνο πολιτικό κόμμα που συγκρούστηκε εμπράκτως με τα άκρα και αποτέλεσε θύμα τους. Συγκρούστηκε με την περίφημη φράση του Εθνάρχη «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια».
Οι δικτάτορες ήταν οι μόνοι σε ολόκληρο τον κόσμο που τιμωρήθηκαν με φυλακή. Ούτε στην Πορτογαλία ούτε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής συνέβη κάτι ανάλογο. Αυτή η απόφαση του Καραμανλή αποτέλεσε τον λόγο ίδρυσης της Εθνικής Παράταξης, η οποία ψαλίδισε στις εκλογές του 1977 το ποσοστό της Ν.Δ. κατά 7%. Συγκρούστηκε με τα άκρα όταν έγινε επανειλημμένως στόχος της 17Ν. Βουλευτές της Ν.Δ. πυροβολήθηκαν (Λευτέρης Παπαδημητρίου) ή δολοφονήθηκαν (Παύλος Μπακογιάννης) από τα άκρα, ενώ στα γραφεία της «έπεσαν» ρουκέτες. Συγκρούστηκε με τα άκρα το 2004 και το 2007 για τον βασικό μέτοχο και άλλα θέματα.
Με συνέπεια η πλειοψηφία της να ψαλιδιστεί κατά 5%. Και, βεβαίως, η Ν.Δ. συγκρούστηκε και πάλι με τη Χρυσή Αυγή προτού συλληφθεί ο εγκληματικός πυρήνας της το 2013.
Στο 15%-18% είχε σκαρφαλώσει η δημοτικότητα της Χρυσής Αυγής όταν συνελήφθησαν ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης. Από τη στιγμή, λοιπόν, που το κόμμα από την ιδρυτική του διακήρυξη του 1974 αποκήρυξε τον φασισμό και το απέδειξε, μάλιστα, εμπράκτως κατά τη διάρκεια των 46 χρόνων μεταπολίτευσης, διερωτώμαι: Τι δουλειά έχει να συγχρωτίζεται η αντιπροσωπία της Ν.Δ. μαζί με το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, το μπλοκ του ΚΚΕ, το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τους ακροβολισμένους στις ταράτσες κουκουλοφόρους, τους γραφικούς «σελέμπριτι» και τους ηθοποιούς τέως παίκτες του «Surviror» έξω από το δικαστήριο;
Ειδικώς όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε ότι ετίθετο ζήτημα νόμιμης συγκρότησης της ολομέλειας της Βουλής όταν απουσίαζαν οι προφυλακισμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής και αργότερα εγκαλούσε τη Ν.Δ. με το ερώτημα «Μυρίζουν οι ψήφοι τους;» Σε ποιους έδινε τα διαπιστευτήριά της η Ν.Δ. τη στιγμή που η ίδια έχει περάσει επανειλημμένως με άριστα τις εξετάσεις δημοκρατίας; Αστικό κόμμα στον δρόμο με αμφιβολίες κατά της δικαστικής εξουσίας;
Η προχθεσινή απόφαση της Δικαιοσύνης με βάση το αποδεικτικό υλικό θεωρείται σωστή. Ο τρόπος, όμως, που οδηγηθήκαμε στην απόφαση είναι λάθος. Προπηλακίστηκε η εισαγγελεύς επειδή είχε αντίθετη άποψη. Αν είναι έτσι να καταργήσουμε την κατηγορούσα Αρχή. Δεν μας χρειάζεται η γνώμη της όταν δεν μας αρέσει. Επικρίθηκαν οι κατηγορούμενοι επειδή έκαναν χρήση άρθρου του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και απουσίασαν από την εκφώνηση της ετυμηγορίας. Λες και ήταν τα πρώτα πολιτικά πρόσωπα στην ιστορία του τόπου που δικάστηκαν με τη διαδικασία του «ωσεί παρών».
Παρενέβησαν με δηλώσεις τους στη δικαστική εξουσία πέντε πολιτικοί αρχηγοί (οι τέσσερις ήταν παρόντες στο Εφετείο!), η Βουλή, τα συνδικαλιστικά σωματεία, οι πάντες. Στην πραγματικότητα δημιουργήθηκε ένα επικίνδυνο προηγούμενο για το μέλλον. Οποιος θέλει μπορεί να λιντσάρει εισαγγελείς. Όποιος θέλει μπορεί να στήνει αντίσκηνο έξω από τις δικαστικές αίθουσες πιέζοντας για την έκδοση αποφάσεων με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Όποιος πολιτειακός παράγων επιθυμεί θα παρίσταται σε ακροαματική διαδικασία για να επηρεάζει τη Δικαιοσύνη. Δεν πιστεύω, λοιπόν, ότι η Ν.Δ. είχε καμιά δουλειά εκεί. Τα έχει κολλήσει τα ένσημά της στον αντιφασιστικό αγώνα και έχει πληρώσει αντίτιμο ακριβό. Κάθε φορά που εμφανίζονται τα άκρα η Αριστερά κάνει ιδεολογικό αγώνα πολυτελείας, χωρίς κόστος.
Η Δεξιά συνήθως πληρώνει το μάρμαρο. Οι θεσμοί είναι θεσμοί, όμως δεν πρέπει να τους πιέζουμε αλλά να τους σεβόμαστε. Επαναλαμβάνω, για να μην παρεξηγηθώ: Η απόφαση με βάση το αποδεικτικό υλικό που τέθηκε στη βάσανο της ποινικής διαδικασίας τεκμηριώνει (επιφυλασσόμεθα να την αναγνώσουμε για να έχουμε πλήρη εικόνα) το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης.
Αλλά για να φτάσουν οι δικαστές στην ετυμηγορία τους δεν χρειάζονταν τα λαϊκά δικαστήρια. Γνώριζαν ποιο ήταν το καθήκον τους. Η σιωπή μας τους αρκούσε.
