Παρακολουθώντας με βαθιά μελαγχολία, δεν το κρύβω, τον μοναχικό αγώνα επιβίωσης των Αρμενίων ενάντια στους διαχρονικούς διώκτες και σφαγείς τους, μου ήρθε στο μυαλό το «έθνος ανάδελφον» που είχε πει κάποτε ο Χρήστος Σαρτζετάκης και πολλοί έσπευσαν να τον πάρουν στο ψιλό.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Αυτό ακριβώς είναι οι δύστυχοι οι Αρμένιοι. Κανείς δεν νοιάζεται σήμερα για την τύχη τους. Ο πόλεμος που διεξάγουν είναι, κατά κυριολεξία, στα αζήτητα της διεθνούς επικαιρότητας. Μια τυπική αδιάφορη κάλυψη στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, σαν να μαλώνουν δύο αντίπαλες αραβικές φατρίες στη Μέση Ανατολή. Δίχως την παραμικρή κατηγοριοποίηση «αμυνόμενου» – «επιτιθέμενου», δίχως να προσδιορίζεται «ποιος ήρξατο χειρών αδίκων» και χωρίς φυσικά να αποδίδονται ευθύνες για το μακελειό.
Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να θυμίσει ότι αυτό το φτωχό, αλλά πολιτισμένο χριστιανικό έθνος που σήμερα δέχεται την επίθεση σύγχρονων Οθωμανών βαρβάρων έχει υποστεί ξανά στη νεότερη περίοδο μια από τις μεγαλύτερες εθνοκαθάρσεις της παγκόσμιας ιστορίας. Με τους ίδιους ακριβώς δράστες και ενορχηστρωτές. Τους Τούρκους και τους Γερμανούς οι οποίοι σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα, απολαμβάνοντας ενδομύχως το θέαμα, και κόπτονται για τον Αλεξέι Ναβάλνι και τη θωράκιση της δημοκρατίας στη Λευκορωσία…
Τους Αρμένιους, λοιπόν, δεν τους λυπάται κανένας. Κάτι κουβέντες του αέρα αραδιάζει η Γαλλία, παρότι είναι τεράστια η επιρροή της γαλλικής κουλτούρας στην αρμενική διανόηση, κάτι ψιθυρίζει και το αμερικανικό Κογκρέσο για να δικαιολογήσει τα ψηφίσματά του, αλλά στο τέλος οι μόνοι που μπορούν να τους σώσουν είναι οι Ρώσοι. Όχι φυσικά επειδή τους αγαπάνε, αλλά επειδή έχουν στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή.
Όμως αν είναι να σωθούν οι Αρμένιοι, πρώτα θα σωθούν χάρη στους ίδιους τους εαυτούς τους. Γιατί το λέει η καρδούλα τους. Είναι παλικάρια και πολεμούν υπέρ βωμών και εστιών, γιατί ξέρουν με ποιον εχθρό έχουν να κάνουν. Έτσι και κάνουν πίσω θα έχουν την τύχη των προγόνων τους…
Πρόβλεψη για την έκβαση αυτού του άνισου αγώνα δεν είμαι σε θέση να κάνω. Και δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος γιατί, παρά τον ηρωισμό των αμυνομένων, η υπεροπλία των επιτιθέμενων, με τις πλάτες βεβαίως της αναθεωρητικής Τουρκίας που τους καθοδηγεί, είναι συντριπτική.
Η Αγκυρα κάνει κανονική «πρόβα πολέμου» στον Καύκασο κι εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Δοκιμάζει τα οπλικά συστήματα που θα χρησιμοποιήσει εναντίον μας, αν έρθουμε σε θερμή αντιπαράθεση.
Οι Αζέροι, όμως (ας όψεται ο… πατριώτης Σαμαράς που πήγε να μας τους φορέσει ως «στρατηγικούς εταίρους» για να αγοράσουν τον ΔΕΣΦΑ), εκτός από πόλεμο κάνουν και εθνοκάθαρση. Αυτό που γνωρίζουν καλά, όπως και τα αδέλφια τους οι Τούρκοι.
Απώτερος στόχος των επιχειρήσεων που άρχισαν στα τέλη του περασμένου μήνα είναι να φύγει άρον άρον το αρμενικό στοιχείο από το Αρτσάχ. Να εγκαταλείψει μαζικά τις εστίες του. Είτε με τη στρατιωτική ανακατάληψη του αυτόνομου θύλακα είτε με την πλήρη ισοπέδωση των μικρών αστικών υποδομών του!
Ήδη η πρωτεύουσα Στεπανακέρτ, μία μικρή πόλη 55.000 κατοίκων, έχει μείνει χωρίς ηλεκτρικό. Οι συνεχείς βομβαρδισμοί έχουν ισοπεδώσει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και οι κάτοικοι ζουν στα καταφύγια με λάμπες πετρελαίου. Πόσο θα αντέξουν;
Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, που ξαναπήρε το όνομα Αρτσάχ με το δημοψήφισμα του 2017, δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένο ως αρμενικό έδαφος, γι’ αυτό και αποτελεί στόχο της Τουρκίας. Η Αγκυρα ποντάρει στο ότι οι Ρώσοι δεν θα αναμειχθούν όσο οι επιθέσεις περιορίζονται στο έδαφος του αυτόνομου θύλακα και δεν επεκτείνονται στο έδαφος της Αρμενίας. Οι Τούρκοι έχουν σχεδιάσει για λογαριασμό των Αζέρων μια ανακατάληψη του Αρτσάχ με πλήρη εκδίωξη ή και αφανισμό του αρμενικού πληθυσμού (για 150.000 ψυχές μιλάμε), προκειμένου να τονωθεί το προφίλ του… ισόβιου προέδρου Ιλχάμ Αλίγιεφ που το 2003 διαδέχτηκε τον μπαμπά του!
Οι ψευτοεκλογές που ανανεώνουν κάθε πέντε χρόνια τη θητεία του με σταλινικά ποσοστά δεν ενοχλούν τους Γερμανούς και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως στην περίπτωση της Λευκορωσίας.
Γιατί σε αντίθετη με τη δεύτερη, που πρόσκειται στη Μόσχα, το Αζερμπαϊτζάν είναι πιστός δορυφόρος του Ερντογάν.
Στο μεταξύ, υστερικοί αλαλαγμοί έχουν αρχίσει και στην Τουρκία εις βάρος των περίπου 70.000 ανθρώπων που εξακολουθούν να ζουν εκεί και τολμούν να δηλώσουν… «Αρμένιοι χριστιανοί». Το νέφος του πολέμου στον Καύκασο είναι τέτοιο που καλύπτει προς το παρόν και αυτές τις κραυγές, αλλά δεν είναι απίθανο να βρεθούμε μπροστά σε μια οργανωμένη επιχείρηση εκτοπισμού Αρμενίων και σε τουρκικό έδαφος.
Το λιγότερο λοιπόν που μπορεί να κάνει η Ελλάδα με την ψοφοδεή πολιτική της ηγεσία, αυτήν που «δεν θέλει περιπέτειες», είναι να προτείνει μια απολύτως ειρηνική πρωτοβουλία στους φιλάνθρωπους Ευρωπαίους εταίρους της. Να ανοίξει τα σύνορα στους Αρμένιους κατατρεγμένους, υπό την προϋπόθεση ότι για καθέναν από αυτούς που έρχεται στη χώρα μας θα στέλνουμε πακέτο στην… Εσπερία και έναν από τους Αφγανοπακιστανούς ισλαμοκανίβαλους που μας έχουν φορτωθεί με το ζόρι. Αν προκύψουν Αρμένιοι πρόσφυγες πολέμου (γεγονός που ειλικρινά απεύχομαι, αλλά δεν μπορώ να αποκλείσω), η Ελλάδα οφείλει να τους δεχτεί με στοργή και να τους περιθάλψει. Αυτό επιτάσσει ο ανθρωπισμός και όχι τη φιλοξενία μουσουλμάνων λαθροεποίκων αγνώστου προέλευσης, ηλικίας και μητρώου, χωρίς διαβατήρια, αλλά με πανάκριβα κινητά, που πυρπολούν τις εγκαταστάσεις διαμονής τους.
Φυσικά αυτό είναι μια ευφάνταστη υπόθεση εργασίας. Καθόλου ανεδαφική, αλλά όχι με τη σημερινή ελληνική κυβέρνηση που ούτε την Κύπρο δεν κάθεται να υπερασπιστεί.
Εμείς όμως, οι υπόλοιποι, ας βοηθήσουμε με κάποιον τρόπο τους Αρμένιους. Είναι ολομόναχοι. Οπως θα βρεθούμε κι εμείς όταν με το καλό έρθει η σειρά μας…
