Εισαγωγικές παρατηρήσεις πριν υπεισέλθω στην ουσία των πραγμάτων: Τελικώς, ο κορωνοϊός «κολλάει» μόνο στην Εκκλησία και στις παρελάσεις.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Στη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε κατά της Χρυσής Αυγής έξω από το Εφετείο, και στην οποία είναι ζήτημα αν φορούσαν μάσκα οι 5.000 από τους 15.000 συγκεντρωθέντες, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η Αριστερά είναι άτρωτη, σε σημείο που το βράδυ της συγκεντρώσεως να εμφανίζεται μεταμεσονυκτίως σε τηλεοπτικό σταθμό ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και να υπερηφανεύεται ότι το κόμμα του δεν ζήτησε άδεια για τη διεξαγωγή της συγκέντρωσης και ότι κατήργησε στην πράξη τον νόμο Χρυσοχοΐδη, Αυτός ήταν ο καημός τους, όχι η απειλή για τη δημόσια υγεία.
Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που έβαλαν κατά του προέδρου Τραμπ για τον κορονοϊό, αλλά και για τους ίδιους ανθρώπους που χάλασαν τον κόσμο την προηγούμενη εβδομάδα κατά της υπουργού Παιδείας, επειδή έθεσε τάχα σε διακινδύνευση την υγεία των μαθητών με τα τμήματα των 25 – στα οποία, σημειωτέον, τα κρούσματα ήταν μηδενικά.
Τώρα, αν μετά 14 ημέρες επώασης έχουμε νέα έκρηξη του ιού στην Αττική λόγω της συμμετοχής ενός εκάστου στα καλλιστεία δημοκρατίας έξω από το Εφετείο, να μη ζητεί τα ρέστα από τους φιλήσυχους και νομοταγείς πολίτες η κυβέρνηση. Υπάρχουν διευθύνσεις: Περισσός, Κουμουνδούρου, Χαριλάου Τρικούπη. Αλλά, όπως επεσήμανα από την αρχή, αυτά αποτελούν τις εισαγωγικές παρατηρήσεις. Δεν είναι τα βασικά πολιτικά θέματα που με απασχολούν. Η κυβέρνηση θα πληρώσει, βεβαίως, κάποια στιγμή τα επίχειρα των διακρίσεών της υπέρ της Αριστεράς και κατά των συντηρητικών πολιτών στον τρόπο εφαρμογής των μέτρων κατά της πανδημίας.
Ωστόσο, το ζήτημα που τίθεται σήμερα είναι πολύ ευρύτερο. Πολιτικό και επικοινωνιακό. Για πρώτη φορά από της αναλήψεως της εξουσίας από τη Ν.Δ., η Αριστερά επέβαλε τις δύο τελευταίες εβδομάδες την ατμόσφαιρα στην αντιπαράθεση. Ιόνισε το δικό της πολιτικό άρωμα στον δημόσιο χώρο και διαμόρφωσε εν τέλει καταλυτικά το πολιτικό κλίμα. Και με τις καταλήψεις και με τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως και δευτερευόντως οι άλλοι είχαν απεγνωσμένα ανάγκη να νικήσουν κάπου, μετά το μπαράζ διαδοχικών ηττών της τελευταίας διετίας. Το πολιτικό πτώμα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής και το σκιάχτρο του φασισμού ήταν γι’ αυτούς ιδανικό πεδίο επικράτησης – συσπείρωνε ευρύτερα ακροατήρια.
Εξαιρετικό σκηνικό θριάμβου. Η πρόσκαιρη αναστάτωση στα σχολεία ήταν ένα δεύτερο γήπεδο. Προβλέψιμα πεδία αντιπαράθεσης για κάποιον που παρακολουθεί στοιχειωδώς τον τρόπο δράσης της Αριστεράς. Και στα δύο πεδία που επέλεξε η Αριστερά, η Ν.Δ. ανεδείχθη νικήτρια.
Όμως, ω, τι παράδοξο, ουδείς το έμαθε! Στην κοινωνία εφάνη ηττηθείσα. Επί μία ολόκληρη εβδομάδα, τα κανάλια είχαν «πρώτο τραπέζι πίστα» στις εκπομπές τους επιλεγμένα μέλη της ΚΝΕ, νεαρούς μαθητές και μαθήτριες με ευγενικό αστικό προφίλ, άριστα ελληνικά και πληθυντικό της ευπρέπειας, οι οποίοι κέρδιζαν τις εντυπώσεις, λέγοντας όμως διαρκώς ανακρίβειες. Οπως απεδείχθη, ούτε στο 3% των σχολείων δεν λειτούργησαν τμήματα με 25 μαθητές, ενώ ο ιός μεταδόθηκε σε ποσοστά του 0,003% εντός των αιθουσών. Περιττό, βεβαίως, να θέσω την ερώτηση πού ευρίσκονταν οι αντίστοιχοι φιλελεύθεροι μαθητές. Αφαντοι!
Το κόμμα της Ν.Δ. έχει διαλύσει τις οργανώσεις του στη νεολαία και στον συνδικαλισμό. Για να μην πω ότι τις βδελύσσεται. Ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα; Μόλις η Κεραμέως ανακοίνωσε ότι κατάληψη ίσον απουσία για τον καταληψία και διδασκαλία το Σάββατο για τον εκπαιδευτικό, η επανάστασις έληξε προώρως. Το 80% των καταλήψεων διελύθη στα εξ ων συνετέθη. Το έμαθε κανείς; Όχι. Και διότι ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Κεντροδεξιάς είναι προβληματικός, παρά τη μιντιακή υπεροπλία της, και επειδή η Αριστερά άλλαξε γρήγορα «πίστα» πριν γίνει αντιληπτή η ήττα της στα σχολεία. Και οδηγηθήκαμε στην επόμενη «πίστα», τη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Και εδώ είχε το πάνω χέρι η Ν.Δ., καθώς επί των ημερών της συνετάχθησαν από τη Δικαιοσύνη το κατηγορητήριο της εγκληματικής οργάνωσης που επικυρώθηκε από τη Δικαιοσύνη. Αλλά η Ν.Δ. βρέθηκε να μετέχει ως πολιτική ουρά σε ένα φεστιβάλ που είχε τον τίτλο «η νίκη της δημοκρατίας» και ως στρατηγική την απροκάλυπτη άσκηση πίεσης κατά της Δικαιοσύνης, η οποία ήξερε άριστα τι να κάνει. Δεν χρειαζόταν έξωθεν υποδείξεις και καθοδηγητές.
Ούτε βεβαίως άρθρα στις εφημερίδες της Αριστεράς ούτε ακτιβισμούς εντός της Βουλής, τίποτε απολύτως! Η Ν.Δ., παρά ταύτα, λειτουργώντας ενοχικά μη τυχόν κατηγορηθεί ότι απουσίασε από το φεστιβάλ, επέλεξε να καταστεί οξύμωρον πολιτικό άθροισμα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με συνέπεια την επομένη να εκτεθεί ανεπανόρθωτα από τις αποκαλύψεις Κοντονή για τον Ποινικό Κώδικα. Δεν γίνεται τη μια ημέρα να είσαι στο ίδιο μπλοκ με τον ΣΥΡΙΖΑ έξω από τα δικαστήρια και την άλλη να τον καταγγέλλεις για την ψήφιση του Ποινικού Κώδικα, από την οποία -σημειωτέον- απείχες. Ειλικρινώς δεν την καταλαβαίνουμε αυτή την πρεμούρα της συμπόρευσης Αριστεράς – Δεξιάς επί αυτού του πεδίου.
Ο Νικολά Σαρκοζί είχε γράψει κάποτε σε ένα βιβλίο του ότι αντιτίθεται σε μια Δεξιά «η οποία για μια ολόκληρη ζωή ζητεί συγγνώμη που δεν είναι Αριστερά». Η παράταξη αυτή την εικόνα έδωσε τις δύο εβδομάδες που έφυγαν: ότι ζητεί συγγνώμη που δεν είναι Αριστερά. Καταργεί τις παρελάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων κατά την εθνική επέτειο, αλλά συμμετέχει στις παρελάσεις των κομματικών στρατών έξω από τα δικαστήρια. Έχει συγκρουστεί με τα άκρα, αλλά επιλέγει να αθροίζεται με όσους «νταραβερίστηκαν» με τα άκρα. Δεν μπορεί να έχει καλή συνέχεια αυτό.
Ειδικώς τώρα, που πλησιάζει η ψήφιση των νομοσχεδίων για την ευελιξία στο ωράριο εργασίας και για την ιδιωτική επικουρική ασφάλιση. Η Ν.Δ. κινδυνεύει να χάσει τους δικούς της, στην προσπάθειά της να κερδίσει τους άλλους.
