Είναι πρόδηλο ότι βιώνουμε πρωτόγνωρες συνθήκες αντιλήψεως της έννοιας της δημοκρατίας μας, ως επιδερμικής οχλοκρατίας, διά της στρεβλωτικής πρακτικής του δημαγωγικού λαϊκισμού και συνάμα της συνειδητής εκπτώσεως των θεσμών, υπό της Πολιτείας, η οποία αφεαυτής υπολαμβάνει συλλήβδην τους θεσμούς ως εργαλεία – στυγνές θεραπαινίδες – μηχανισμούς προς, κατά περίσταση και κατά το δοκούν, χειραγώγηση της πνευματικά ευνουχισμένης μάζας, η οποία γαυριά διά «άρτον και θεάματα», κατά το προσφυώς λεγόμενο διά «νωπό-φρέσκο αίμα».
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Προϊούσης της εξάρσεως του φονικού «ιού» και της επιβεβλημένης υπό των ειδικών ευλαβικής τηρήσεως των προφυλακτικών μέτρων προς αποσόβηση της διασποράς αυτού, ακόμη και των πιο αυστηρών, ως προς τον καθολικό περιορισμό λειτουργίας απάντων των καταστημάτων έως τις 24.00, αλλά και την προληπτικά προαναγγελθείσα απαγόρευση των μαθητικών και στρατιωτικών παρελάσεων, προς απότιση φόρου τιμής εν όψει του Επους του 1940 και του ηχηρού «ΟΧΙ», η ίδια η κυβέρνηση επιδεικνύει ακαταλήπτως μεροληπτική μεταχείριση προς ορισμένες πληθυσμιακές ομάδες οι οποίες είναι φορείς συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων, δημιουργώντας προβληματισμό.
Την 7/10/2020 συγκεντρώθηκε έξωθεν του Εφετείου εξ αφορμής της δίκης της Χρυσής Αυγής πλήθος κόσμου, πρωτίστως κατά παράβαση του υγειονομικού νόμου αλλά και δευτερευόντως της απαγορεύσεως των συναθροίσεων, μία πράξη η οποία εγκυμονεί πάμπολλους κινδύνους διά τη δημόσια υγεία, πλην όμως ουδείς το επισήμανε. Η κυβέρνηση υπέθαλψε το μείζον τούτο ατόπημα πέμποντας το μήνυμα ότι η εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών, ήτοι μεροληπτικής μεταχειρίσεως, εναπόκειται εις τη διακριτικής της ευχέρεια. Πέραν τούτου εύλογα θεσμικά ερωτήματα προκύπτουν διά το νόημα της εν λόγω συγκεντρώσεως εις την εν λόγω πολύκροτη δίκη, δίχως να υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες, καθότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν οι δικαστές και οι συμπράττοντες εκατέρωθεν των διάδικων πλευρών συνήγοροι, όμως εγείρονται ζητήματα διά τη διάκριση των εξουσιών.
Ειδικότερον καθόσον αφορά την ελληνική έννομη τάξη εις το Σύνταγμα (άρθρο 26) αλλά και την ΕΣΔΑ (άρθρο 6 παρ. 1) απαντάται η καθιέρωση της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών, κατά την παραδεγμένη τριπλή ουσιαστική διάκριση των λειτουργιών του κράτους σε νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική, οι οποίες ανατίθενται σε διαφορετικά η καθεμιά όργανα (τυπική ή οργανική διάκριση των λειτουργιών). Η αποδοχή της τυπικής διάκρισης των λειτουργιών, που αποτελεί θεμελιώδη οργανωτική αρχή του πολιτεύματος, είναι συνέπεια της ανάγκης να αποφευχθεί η σύμπτωση της άσκησης νομοθετικής, εκτελεστικής ή δικαστικής εξουσίας μόνο σε ένα πρόσωπο (όργανο) και ο κίνδυνος τυραννίας, είναι δε τόσο άρρηκτα συνδεδεμένη με την αρχή του κράτους δικαίου, ώστε να παρατηρείται ότι η μια αποτελεί πρόκριμα και συγχρόνως επακόλουθο της άλλης.
Περαιτέρω, διά των πολυποίκιλων πολιτικών δηλώσεων, προ του οριστικού πέρατος την εν θέματι δίκης, εις τον πρώτο βαθμό δικαιοδοσίας, καταλύεται εκ βάθρων κάθε ψήγμα νομικού πολιτισμού και ουσιαστικών εγγυήσεων περί του τεκμηρίου της αθωότητας υπέρ του κατηγορουμένου, το οποίο ισχύει έως την αμετάκλητη καταδίκη του κατηγορουμένου, τις οποίες προβλέπει ρητώς η εθνική, ευρωπαϊκή αλλά και διεθνής έννομη τάξη (άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, άρθρο 6 παρ. 2 της ΕΣΔΑ, καθώς και 223 παρ. 4, 273 παρ. 2 εδάφ. β’ και 371 παρ. 2 εδάφ. γ’ ΚΠΔ).
Εν κατακλείδι, τι κοινωνία ζητούμε, τι ελευθερία επιδιώκουμε, ποια είναι η αλήθεια, η αντικειμενική ή υποκειμενική; Ίσως εις τον νεοελλαδικό πολιτισμό η ανθρώπινη αξία, η ζωή και η δημόσια υγεία καθίστανται το ύπατο προς προστασίαν αγαθό υπό αίρεση, ήτοι μόνον όταν περιάπτεται ορισμένων πολιτικών – κομματικών κριτηρίων. Ας αποδοθεί ακριβοδίκαιη δικαιοσύνη, διότι ενδημούν εισέτι και σήμερον «ψυχές» οι οποίες επαισχύντως και καταφώρως λοιδορούνται από τους ατιμώρητους και ασύλληπτους δράστες τους.
