Αφορμή για το άρθρο είναι τα όσα βιώνουμε σε έντονους ρυθμούς και με πρωτοφανή ένταση με τους Τούρκους από τις αρχές του χρόνου…
- Του Μπάμπη Παπασπύρου*
Προβλήματα με τους γείτονες είχαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια…με περιόδους όπου υπήρχε μια επίπλαστη “ηρεμία”.
Ορόσημο ήταν το 1974 όπου οι Τούρκοι μετά την απόβαση και παράνομη κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου, άρχισαν να ξεμυτίζουν δειλά-δειλά στο Αιγαίο, χαμένοι και φοβισμένοι τόσο απ το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, όσο και απ την αντρειοσύνη των Ελλήνων αεροπόρων των κυρίαρχων των αιθέρων.
Έκτοτε οι παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου έγιναν πλέον ρουτίνα και καθημερινότητα που την πληρώσαμε με αίμα ηρώων πιλότων που έπεσαν υπέρ πατρίδας.
Τα Ίμια το 1996 ήταν ένας σταθμός στην ελληνοτουρκική κρίση που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε ένοπλη σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας. Τελικά με την παρέμβαση του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ, η ένταση εκτονώθηκε και οι δύο χώρες απέσυραν τους στόλους τους. Στις 31 Ιανουαρίου και ώρα 05:30 ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο για να διαπιστώσει την πληροφορία παρουσίας Τούρκων στη βραχονησίδα κατέπεσε κατά την επιστροφή του στη φρεγάτα και τα τρία ηρωικά μέλη του πληρώματος, οι ήρωες Υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, Υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο Αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν.
Τα γεγονότα στα Ίμια κλόνισαν την αξιοπιστία της ελληνικής κυβέρνησης, ειδικά όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ευχαρίστησε από το βήμα της Βουλής τους Αμερικανούς για τον καταλυτικό τους ρόλο στην αποκλιμάκωση της έντασης.Ένα συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι πως η τουρκία βαδίζει με βάση μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό…και επιλέγει το πότε θα χτυπήσει…πότε θα κάνει το επόμενο βήμα.
Μια άλλη διαπίστωση ή ένδειξη αν θέλετε είναι πως κάθε 20-25 χρόνια η Τουρκία δημιουργεί συνθήκες και προϋποθέσεις σύρραξης ή πολέμου με την χώρα μας…
Την παρούσα περίοδο ο Ερντογάν, 24 χρόνια μετά τα Ίμια, έχει αποδοθεί σε ένα κρεσέντο επιθετικότητας και επεκτατικής στρατιωτικής πολιτικής και διπλωματίας σε 5 μέτωπα (Συρία, Αρμενία, Λιβύη, Κύπρο και Ελλάδα).
Το ερώτημα είναι γιατί τώρα;
Η απάντηση δεν είναι απλή, όμως σίγουρα τίποτα δεν γίνεται τυχαία στην πολιτική… Γίνεται την κατάλληλη στιγμή από τους κατάλληλους ανθρώπους. Κατάλληλη στιγμή ήταν η πολιτική κατάσταση και το πολιτικό σκηνικό σε Ελλάδα και Κύπρο στην περίπτωση της απόβασης της Κύπρου.
Κατάλληλη ήταν και η στιγμή στα Ίμια το 1996 με μια νέα κυβέρνηση με αλλοπρόσαλλες πολιτικές στα θέματα Άμυνας, διαλόγου με Τουρκία, Εξωτερικής πολιτικής και εξοπλισμών στο ξεκίνημά της (η κυβέρνηση Σημίτη στις προγραμματικές δηλώσεις της έκανε αναφορά για μείωση των “αμυντικών” δαπανών).
Ας πάμε στο σήμερα…
Για τους Τούρκους μοιάζει πως το μομέντουμ είναι κατάλληλο, για να συνεχίσουν αυτό που οι κυβερνήσεις Σημίτη και ΓΑΠ, φαίνεται πως συζητούσαν, σύμφωνα με πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας αλλά και μελέτες διαφόρων δεξαμενών σκέψεις (Think tank)
Διαβάστε απόσπασμα άρθρου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Το σημείο το οποίο παρέμενε ασαφές, ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα πραγματοποιούνταν η μερική επέκταση των χωρικών υδάτων στα νησιά του Αιγαίου. Η Ελλάδα τασσόταν υπέρ μιας κλιμακωτής επέκτασης (6, 8, 9 και 12), ώστε να μην εμποδίζεται η διεθνής ναυσιπλοΐα, ενώ η τουρκική πλευρά είχε μια διαφορετική ερμηνεία, καθώς εξέφραζε ενστάσεις για την κλιμακωτή επέκταση, τασσόμενη αλλού υπέρ των 6 και αλλού υπέρ των 12 ν.μ. Σε περίπτωση συμφωνίας, αναλόγως θα προσαρμοζόταν και ο εναέριος χώρος (ως γνωστόν η Ελλάδα έχει παντού εναέριο χώρο 10 ν.μ.). Παρά τις διαφορές που υπήρχαν, το 2003 είχε διαμορφωθεί μια εικόνα πιθανής συμφωνίας, ώστε να κλείσει για τα χωρικά ύδατα, αλλά και να γίνει από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Αυτές τις απόψεις με διάφορους τόπους και συγκεκαλυμμένα φαίνεται να αποδέχονται σήμερα αρκετοί πολιτικοί όχι μόνο στην κυβέρνηση…
Υπ αυτή την έννοια καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως ο κ. Μητσοτάκης, χρησιμοποιεί συνεχώς τον όρο θαλάσσιες ζώνες που περιλαμβάνει: Αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα), Συνορεύουσα ζώνη, Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ). Το κάνει σκόπιμα και τεχνηέντως ώστε να μπει στο τραπέζι του διαλόγου πέραν της μοναδικής μας διαφοράς ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδα και το θέμα της Αιγιαλίτιδας ζώνης, των χωρικών υδάτων.
Δηλαδή να πάμε εκεί που σταμάτησε ο Σημίτης…
Πόσο τυχαία ήταν τελικά η επιλογή, αρχικά ως αναπληρωτή συμβούλου ασφαλείας και από προχθές, νέου συμβούλου ασφαλείας του κ. Ντόκου (του ΕΛΙΑΜΕΠ) με τις γνωστές θέσεις του περί συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο;
Μακάρι όλα αυτά να είναι αποκυήματα της φαντασίας μας και μακάρι να διαψευστούμε
Όμως…
Τίποτα δεν λέγεται τυχαία στην πολιτική. Γίνεται και λέγεται την κατάλληλη στιγμή και από τους κατάλληλους ανθρώπους
* Ταξίαρχος εν Αποστρατεία Πολεμικής Αεροπορίας & πρώην Αντιπρόεδρος Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας
