Ωραίο το σόου διαπόμπευσης και τιμωρίας των μέχρι πρότινος ξεχασμένων στη ναφθαλίνη χρυσαυγιτών, φοβάμαι όμως ότι δεν γίνεται από περίσσευμα κάποιας δημοκρατικής ευαισθησίας, τουλάχιστον από την πλευρά της κυβέρνησης.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Για να περνάει η ώρα γίνεται, μήπως και δεν πάρουμε είδηση τα άλλα ωραία που συμβαίνουν στη γειτονιά μας. Οι ναζί, λοιπόν, καταλήγουν στη φυλακή και σωστό είναι αυτό στον βαθμό που κινδυνεύει το πολίτευμα, διερωτώμαι όμως τι γίνεται όταν κινδυνεύει η ακεραιότητα της χώρας. Ποια δικαιοσύνη ασχολείται με όλους τους υπόλοιπους κηφήνες της πολιτικής σκηνής, αυτούς με τα λευκά κολάρα και τις μανσέτες, που εκχωρούν αναίμακτα εθνική κυριαρχία και έπειτα σφυρίζουν αδιάφορα;
Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνειδητοποιήσει την ποιοτική αναβάθμιση των προκλήσεων του Ερντογάν. Και ταυτόχρονα το μέγεθος της διολίσθησης του Μητσοτάκη από πάγιες εθνικές θέσεις και στοιχειώδεις κόκκινες γραμμές. Χωρίς λαϊκή εξουσιοδότηση, κυριολεκτικά στη ζούλα, μία κυβέρνηση μετατοπίζει κατά το δοκούν το εύρος της εθνικής κυριαρχίας και δεν ανοίγει μύτη.
Ο Ερντογάν, λοιπόν, αυτήν τη φορά δεν αμφισβητεί γενικώς και αορίστως την ελληνική ΑΟΖ, κάνοντας βόλτες με την αρμάδα του σε αυτό που ο Ελληνας πρωθυπουργός ονόμασε «διαμφισβητούμενη περιοχή». Ερχεται και αμφισβητεί την αιγιαλίτιδα ζώνη, που και ο τελευταίος μαθητής του λυκείου ξέρει ότι βάσει του Διεθνούς Δικαίου εκτείνεται στα 12 ναυτικά μίλια, άσχετα αν το κράτος έχει ανακηρύξει τα χωρικά του ύδατα επισήμως σε όλο το επιτρεπόμενο εύρος.
Η πρόκληση αγγίζει την καρδιά της εθνικής κυριαρχίας μας. Και όχι μόνο μένει αναπάντητη, αλλά υποβαθμίζεται συνειδητά από τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης σε μία ενορχηστρωμένη εκστρατεία συσκότισης του τύπου: «Πού θα πάει, θα κουραστούν κι αυτοί να προκαλούν και θα γυρίσουν σπίτια τους». Εφτασαν να στήσουν και δημοσκοπήσεις που λένε ότι σήμερα, με αυτό το σκηνικό προκλήσεων και προσβολών, η κοινή γνώμη θέλει τον διάλογο με τους γείτονες, «να τα βρούμε, βρε παιδί μου, έστω κι αν χρειαστεί να δώσουμε κάτι».
Ελάχιστες είναι οι φωνές που λένε ότι αν δεν αντιδράσουμε «εδώ και τώρα», πάει, χάθηκε το παιχνίδι. Για πρώτη φορά, όμως, ευτυχώς, συστρατεύονται στο εθνικά αυτονόητο και αναλυτές της διαλλακτικής σχολής. Φανταστείτε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Ένας από αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Φίλης, διευθυντής του Τομέα Ερευνας στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Παντείου. Ο κ. Φίλης σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακραίος στις απόψεις του ή θερμοκέφαλος. Το αντίθετο, μάλιστα. Είναι ένας απόλυτα μετριοπαθής συστημικός ακαδημαϊκός, που προσέχει τον δημόσιο λόγο του για να μην έχει γωνίες που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν. Διαφωνώ με ορισμένες από τις τοποθετήσεις του, που ενίοτε βρίσκω λίγο «νερόβραστες», αλλά σε κάθε περίπτωση αναγνωρίζω ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό επιστήμονα με βαθιά γνώση της σημερινής Τουρκίας, όπως αποδεικνύεται και από το ολιγοσέλιδο, αλλά εξαιρετικά πυκνό βιβλίο του «Τουρκία, Ισλάμ, Ερντογάν» το οποίο και ανεπιφύλακτα συνιστώ.
Πρόσφατα ο κ. Φίλης απέδειξε, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του κλάδου του, ότι εκτός από τον ακαδημαϊκό τίτλο του σέβεται και τον εαυτό του. Βγήκε εκτός «καθεστωτικής γραμμής» και είπε ορθά κοφτά ότι η Ελλάδα οφείλει να ορθώσει τείχος αναχαίτισης του «Oruc Reis» στα 12 μίλια και όχι στα ανακηρυγμένα χωρικά ύδατα των 6 μιλίων. Το γιατί το εξηγεί ο ίδιος με αφοπλιστική σαφήνεια και σας μεταφέρω απλά τα λόγια του: «Πέραν των 12 μιλίων μιλάμε για κυριαρχία, όχι κυριαρχικό δικαίωμα. Η υφαλοκρηπίδα μετά τα 12 μίλια είναι κυριαρχικό δικαίωμα. Χωρικά ύδατα που είναι μέσα από τα 12 μίλια είναι κυριαρχία… Αν λοιπόν το “Oruc Reis” κάνει σεισμική έρευνα στα 6,5, ας πούμε, μίλια (σ.σ.: όπως ορίζει η σχετική ΝAVTEX) και εμείς δεν το αποκρούσουμε, τότε η Τουρκία θα έχει δημιουργήσει ένα τετελεσμένο εις βάρος της χώρας μας… Αν δεν λειτουργήσει η διπλωματία θα πρέπει να είμαστε απολύτως επιχειρησιακά έτοιμοι προκειμένου να μην επιτρέψουμε στο “Oruc Reis” να εισέλθει μέσα από τα 12 μίλια προς το Καστελόριζο».
Μάλιστα. Απλό, απλούστατο. Και τα αυτονόητα που προς τιμήν του (έχει καταντήσει κατόρθωμα, δυστυχώς) εκθέτει ο καλός καθηγητής έπρεπε ασφαλώς να αποτελούν τη διακηρυγμένη κόκκινη γραμμή. Αντ’ αυτού, η κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως μάλιστα διατυπώνεται από κατεξοχήν αναρμόδιους (Γεραπετρίτης, Πέτσας, Βορίδης κ.λπ.), είναι η άμυνα στα έξι μίλια! Που βεβαίως είναι απίθανο να παραβιάσουν τα τουρκικά πλοία, γιατί αυτό ισοδυναμεί με αυτόματη κήρυξη πολέμου. Τι σημαίνει αυτή η εκχώρηση; Σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε εμπράκτως νομιμοποιητική βάση στο casus belli της τουρκικής Βουλής, επιτρέποντας στον Ερντογάν να ακυρώσει το μονομερές ελληνικό δικαίωμα για επέκταση των χωρικών υδάτων. Και όχι μόνο αυτό. Να καταστήσει ντε φάκτο την περιοχή μεταξύ των 6 και των 12 μιλίων τμήμα της τουρκικής θαλάσσιας επικράτειας. Δηλαδή να υφαρπάξει τη μισή ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη!
Προσωπικά δυσκολεύομαι, σας το ξαναλέω, να βρω εξήγηση για αυτού του είδους τις «εκπτώσεις». Η καλή εκδοχή συνηγορεί στο ότι ο Μητσοτάκης παριστάνει τον ψύχραιμο, αλλά ζει με τον φόβο του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι και θα κάνει ότι «δεν βλέπει δεν ακούει» ώσπου να μυρίσει το χνώτο του «σουλτάνου» στον σβέρκο του. Η απραξία, όμως, πληρώνεται. Ο Τέντι Ρούσβελτ έλεγε χαρακτηριστικά: «Οταν υπάρχει ανάγκη να πάρεις μια απόφαση, το καλύτερο είναι να κάνεις το σωστό. Το δεύτερο καλύτερο είναι να κάνεις λάθος. Το χειρότερο απ’ όλα είναι να μην κάνεις τίποτα»…
