Πώς να ξεχρεώσεις πράξη ανεκτίμητη; Μόνο επαναλαμβάνοντάς την όταν έρθει ο καιρός
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Λέμε πολλά, ακούμε λίγα, πράττουμε σχεδόν τίποτα. Αυτό να μην είχαμε κι όλα καλύτερα θα ήταν. Στις εθνικές επετείους έχουμε την κακή συνήθεια να κοιτάμε προς τα έξω αντί να στρέψουμε λίγο το βλέμμα προς τα μέσα. Τι είναι για εμάς η Ελευθερία; Ποιο δικό μας αγαθό, άνεση, συναίσθημα ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαμε να δώσουμε ως αντίτιμο για να την αποκτήσουμε; Τι συμβολίζουν στη δική μας συνείδηση τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που απειλούν να μας στερήσουν την Ελευθερία; Αν, λοιπόν, για εμάς η Ελευθερία είναι μη ανταλλάξιμο αγαθό, πώς μπορούμε και πώς πρέπει να διαμηνύσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν την παζαρεύουμε;
Αυτές είναι οι μικρές μα βασικές, πολύ βασικές ερωτήσεις που μπορούμε να απευθύνουμε στον εαυτό μας στην προσπάθεια να συντονιστούμε με το θαύμα που έπλασε ο λαός μας με την άξια καθοδήγηση των επικεφαλής αξιωματικών του στρατεύματος, του Μεταξά και του βασιλιά Γεωργίου Β΄.
Να κάνουμε όπως εκείνοι. Να νιώσουμε όπως εκείνοι για το έθνος, την πατρίδα και την ανθρωπότητα όλη. Αγωνίζεσαι για ένα τόσο δα κομμάτι γης και θάλασσας που σου ’δωσε ο Θεός και αυτός ο αγώνας αντηχεί παντού.
Να μαζέψουμε τα κόκαλα, των Ελλήνων προγόνων μας τα ιερά, που σπάρθηκαν στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και από τότε δεν τα αναζήτησε κανείς. Με το χαμόγελο στα χείλη σκοτώθηκε ο ανθός της φυλής μας και δεν πρέπει να τους πικραίνουμε στον Άδη με την ανόσια λήθη της θυσίας τους. Έχουν μείνει ακόμα πολλοί άταφοι, λησμονημένοι από ένα κράτος που συστηματικά πολεμά την ελληνικότητα κι όσο μπορεί τη φέρνει στα μέτρα του και τη διασύρει. Να ιεραρχήσουμε τα πράγματα και τα πρόσωπα και να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά σε βέβηλους να συζητούν την εκχώρηση σε βάρβαρους εχθρούς όσων ανήκουν σ’ εμάς, στους αγέννητους και στους νεκρούς.
Η πρέπουσα τιμή στους ήρωες δεν είναι τα ψόφια λόγια της πολιτικάντικης υποκρισίας αλλά η ακολούθηση του παραδείγματός τους.
