Λίγους μήνες πριν από τις επίμαχες προεδρικές εκλογές του 2016, το περιοδικό «TIME», που, όπως όλα τα συστημικά μέσα της Αμερικής, αντιμάχεται με -χουλιγκανικού τύπου- φανατισμό το «φαινόμενο Τράμπ», κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο μια μαυρόασπρη φωτογραφία του τότε υποψηφίου που είχε πάνω στο πρόσωπό του πέντε «κουτάκια».
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Τα τέσσερα από αυτά, που ήταν «μαρκαρισμένα», περιείχαν τους χαρακτηρισμούς «Τραμπούκος», «Επιδειξίας», «Παρείσακτος» και «Δημαγωγός». Το πέμπτο «κουτάκι», που παρέμενε κενό, έγραφε «45ος πρόεδρος των ΗΠΑ», κάτι που το «TIME» ευχόταν να μη συμβεί ποτέ, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
Ανάμεσα στα κοσμητικά επίθετα που επεφύλαξε στον μελλοντικό πρόεδρο το -«έγκυρο», κατά τα άλλα- περιοδικό, νομίζω το «παρείσακτος» (party crasher) ήταν αυτό που απέδιδε καλύτερα την οργή της συντακτικής του ομάδας και, μαζί μ’ αυτήν, όλου του συστημικού κατεστημένου της Ουάσινγκτον. Αυτό που δεν συγχωρούν στον Τραμπ η πολιτικοοικονομική ελίτ και το βαθύ αμερικανικό κράτος, που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό σήμερα από τους Δημοκρατικούς, είναι ότι «χαλάει την πιάτσα». Και θέτει σε κίνδυνο όλη τη λογική προτεραιοτήτων που έχουν δρομολογήσει τα μεγάλα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης, όπως η υποκατάσταση των υδρογονανθράκων ως ενεργειακού καυσίμου (κλιματική αλλαγή), η αθρόα τριτοκοσμική μετανάστευση ως μέτρο δημογραφικής τόνωσης και εξασφάλισης φθηνής εργασίας (το λεγόμενο «μπόλιασμα»), η τυποποίηση καταναλωτικών, διατροφικών και γενικότερα κοινωνικών συμπεριφορών (π.χ., βιγκανισμός και αποθέωση της σεξουαλικής «διαφορετικότητας»), όπως βέβαια και η δαιμονοποίηση των δυνάμεων που αντιστέκονται σε αυτές τις τάσεις, με πρώτη και καλύτερη τη Ρωσία του Πούτιν. Αυτές ακριβώς οι προτεραιότητες ταυτίζονται σήμερα εν πολλοίς με την ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως μονολιθικά καθορίζεται από την επιθυμία της Γερμανίας.
Πέρα λοιπόν από τους χαρακτήρες και τα ιδιαίτερα ιδιοσυγκρασιακά συστατικά των δύο υποψηφίων, το κυριότερο που πρέπει να μας απασχολεί είναι η διαφορά της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Επηρεασμένος από τις ιδέες της «Αντισυμβατικής Δεξιάς» (Alt Right), που τον έφερε στην εξουσία, ο Τραμπ είναι ένας αναμφίβολα συντηρητικός πολιτικός που βλέπει με επιφύλαξη την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, τις τρέλες των Δημοκρατικών με την «ανοχή στον δικαιωματισμό» και την «πολυπολιτισμική συνύπαρξη», την ακροαριστερή τρομοκρατία των Antifa και φυσικά τον αναδυόμενο ισλαμικό κίνδυνο. Πιστεύει στη συνεργασία των ανώτερων πολιτισμικά θρησκευτικών δογμάτων, κυρίως δηλαδή του ιουδαιοχριστιανικού στοιχείου, για την αντιμετώπιση του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Η στήριξη του Ισραήλ είναι βασικό στοιχείο της ατζέντας του, όπως απέδειξε και η επίσημη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση σπρώχνει και σημαντικούς Αραβες συμμάχους των ΗΠΑ, γεγονός που αναμφίβολα ευνοεί και τις ελληνικές επιδιώξεις.
Η πολιτική του Μπάιντεν, αντίθετα, είναι ασαφής, καθώς το Δημοκρατικό Κόμμα διαθέτει ερείσματα και στους Παλαιστινίους, ενώ αμφίβολη είναι και η χημεία με τον ισχυρό άνδρα του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου.
Το κυριότερο, όμως, στοιχείο που διαφοροποιεί τους δύο είναι ότι ο Τραμπ βλέπει ως εταίρο στον αγώνα κατά της ισλαμικής παγκόσμιας απειλής και τη χριστιανική Ρωσία του Πούτιν. Αυτό ήταν που παραλίγο να του στερήσει την προεδρία την πρώτη φορά και κόντεψε να οδηγήσει στην αποπομπή του με τη φαιδρή κατηγορία της… ρωσοφιλίας.
Το αντιρωσικό σύνδρομο καταδίωξης κατατρέχει καθέτως και οριζοντίως το Δημοκρατικό Κόμμα και έχει αναχθεί σε ένα είδος δόγματος αναβίωσης του Ψυχρού Πολέμου, που όμως δεν ταιριάζει στις επιταγές των ημερών. Και, ασφαλώς, ούτε στις ανάγκες μιας ευρύτερης συνεννόησης για την αντιμετώπιση ουσιαστικών και πραγματικών προκλήσεων, όπως η αναβίωση ενός αντιδυτικού και άκρως επιθετικού ισλαμοφασιστικού κινήματος, που σήμερα βρίσκει εκφραστή τον Ερντογάν.
Η εντελώς παρωχημένη ρωσοφοβία εκφράζεται διαρκώς από επιφανή στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος σε φιλονατοϊκές «δεξαμενές σκέψης» και ακαδημαϊκές επιθεωρήσεις, που μοναδική προτεραιότητα έχουν την καλλιέργεια προκατάληψης εναντίον του «οπισθοδρομικού» Πούτιν. Ολοι αυτοί, όπως φυσικά και οι υπάλληλοι του «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ, αμείβονται αδρά για να καλλιεργούν κατ’ επάγγελμα τον μύθο της μετασοβιετικής, τάχα μου, «κόκκινης σαρκοβόρου αρκούδας», που εποφθαλμιά τους θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες της Δύσης. Τέτοιου είδους ανοησίες γράφουν συχνά άνθρωποι που μπορεί εύκολα να στελεχώσουν την επόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν, όπως η αλήστου μνήμης υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ, ο ελληνικής καταγωγής ορκισμένος γενίτσαρος, ναύαρχος Σταυρίδης, και ο γνωστός μας «ανθύπατος» Νίκολας Μπερνς, που προορίζεται για υπουργός Εξωτερικών του Μπάιντεν και τον οποίο συστημικά μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα έχουν το θράσος να εμφανίζουν ως… φιλέλληνα.
Όμως και ο ίδιος ο Μπάιντεν, σε ένα σχεδόν παρανοϊκά ψυχροπολεμικό άρθρο του στο «Foreign Affairs», τον Νοέμβριο του 2018, έφτασε να χαρακτηρίζει τη σημερινή πολιτική ηγεσία της Ρωσίας ως «συμμορία κλεπτοκρατών», προτείνοντας την άμεση περιθωριοποίησή της μέσω της ενίσχυσης του ΝΑΤΟ, της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη και της στενότερης συνεννόησης με την Ε.Ε. του… Βερολίνου.
Αυτού του είδους η επιδοτούμενη παράνοια, που αναδεικνύει σε πρωταρχική απειλή για τον πολιτισμένο κόσμο τη Ρωσία με τον ισχυρισμό ότι επιχειρεί να διαβρώσει τις δυτικές δημοκρατίες επηρεάζοντας ακόμη εκλογικά αποτελέσματα, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της εξωτερικής πολιτικής του Μπάιντεν. Και αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι όσο περισσότερο δαιμονοποιείται η Ρωσία τόσο αυξάνεται κάθετα η στρατηγική αξία της Τουρκίας ως δήθεν αναχώματος. Ενώ, αντίθετα, τυχόν εξομάλυνση των αμερικανορωσικών σχέσεων φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση τον Ερντογάν, στερώντας του τον ρόλο του «μπαλαντέρ».
Το βαθύ σύστημα της παγκοσμιοποίησης δεν αντέχει, δυστυχώς, τη στρατηγική συνεννόηση Αμερικής – Ρωσίας και παίζει τα ρέστα του για τη διάλυση ενός τέτοιου δυνητικού άξονα. Η Ρωσία θεωρείται ξένο σώμα. Δεν παίζει με τους κανόνες, δεν αφήνει να αλωνίζουν τα δυτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο έδαφός της, δεν ενθαρρύνει τους γάμους των γκέι και προασπίζει, έστω με τα όπλα, τα συμφέροντά της στη γειτονιά της, χωρίς όμως να ανακατεύεται στη σφαίρα επιρροής του ΝΑΤΟ. Είναι μια μεγάλη στρατιωτική και οικονομική δύναμη, η οποία όμως, σε σχέση με το ριζοσπαστικό Ισλάμ, ανήκει στη «Συμμαχία του Καλού». Στην ίδια πλευρά με τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο και την αναδυόμενη Δεξιά της Ευρώπης, δηλαδή τη Λεπέν και τον Σαλβίνι, που επίσης κατηγορούνται από τον Μπάιντεν ως… ρωσόφιλοι!
Μόνο και μόνο γι’ αυτό πρέπει να βγει ο Τραμπ. Για να ξινίσει κι άλλο η «σούπα» της παγκοσμιοποίησης, όπως συνέβη με το Brexit και την πρώτη εκλογή του. Αυτή θα είναι η αφετηρία για δομικές αλλαγές και στην Ευρώπη, με την ανάδειξη πατριωτικών κινημάτων. Αλλιώς, δεν θα υπάρχει η παραμικρή παραφωνία στον χυλό που θέλουν να επιβάλουν τα συστήματα διατλαντικής εξουσίας, με τους μετανάστες ως μοχλό αποσταθεροποίησης μέσα στα σπίτια μας…
