Προδίδει έναν βαθύ επαρχιωτισμό ο τρόπος με τον οποίο τα δικά μας καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης υποδέχονται τη διαφαινόμενη, αλλά όχι επίσημη, επικράτηση Μπάιντεν στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Τον ίδιο επαρχιωτισμό που ξεδίπλωσαν κυβερνητικά στελέχη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, σπεύδοντας να συγχαρούν με ανακούφιση τον υποψήφιο του αντίπαλου ιδεολογικά αμερικανικού κόμματος από αυτό με το οποίο οι ίδιοι εξελέγησαν στην Ελλάδα.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Δεν θα σχολιάσω ακραίες περιπτώσεις, όπως ο υπουργός Πιερρακάκης, που έκανε κακόγουστο διαδικτυακό χιούμορ μπλέκοντας την άδεια μετακίνησης στο δικό μας δραματικό και δυσβάστακτο lockdown με την επικείμενη -θριαμβευτική ας πούμε- μετακίνηση του Μπάιντεν στον Λευκό Οικο.
Δεν θα μπω επίσης στον πειρασμό να σχολιάσω και υστερικές εκρήξεις χαράς, όπως αυτήν του «καθηγητή Καιρίδη», που μέσα στον ενθουσιασμό του πρόλαβε να βρίσει, εκτός από τον Τραμπ, και τον Πούτιν, γιατί αυτό προφανώς επιβάλλει η «νέα γραμμή» της πρεσβείας. Στέκομαι απλά στα γεγονότα, επιχειρώντας να διερμηνεύσω τα πραγματικά αίτια της πανηγυρικής διάθεσης που εκπορεύεται απευθείας από το Μαξίμου, λες και στην Αμερική καπάρωσε τον Λευκό Οίκο κάποιος κολλητός μας.
Καταρχάς, λίγη υπομονή δεν θα έβλαπτε. Δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι ο Τραμπ θα καταφέρει να «γυρίσει» το παιχνίδι με νομικά μέσα – αφήστε που, στο τέλος, με αυτή την επιδοτούμενη μιντιακή κατακραυγή που στήνεται εις βάρος του μπορεί να χάσει και το δίκιο του.
Δεν είμαι όμως και από αυτούς που υποστηρίζουν ότι όλα στην αμερικανική εκλογική διαδικασία πήγαν «ρολόι». Δεν κερδίζει η δημοκρατία, αγαπητοί μου, όταν κανάλια πανεθνικής εμβέλειας, που εξυπηρετούν ιδιωτικά συμφέροντα, κόβουν στον αέρα τον νομίμως εκλεγμένο πρόεδρο μιας χώρας. Και αρλούμπες να λέει, εκπροσωπεί ακόμη νομίμως τον αμερικανικό λαό. Η φίμωσή του, επομένως, δεν παραπέμπει σε δημοκρατικό δικαίωμα των δημοσιογράφων. Στη Βόρεια Κορέα παραπέμπει, μόνο που εκεί οι δημοσιογράφοι δεν τα αρπάζουν χοντρά, όπως τα παλικάρια και τα… μαλλιά κουβάρια του CNN.
Επιπλέον, θα μου επιτρέψετε να πω ότι τα αποτελέσματα είναι ολίγον αναντίστοιχα με τις κραυγές ευφορίας και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Το πολυδιαφημισμένο «μπλε κύμα» των Δημοκρατικών, που θα σάρωνε απ’ άκρη σ’ άκρη τις Ηνωμένες Πολιτείες, αποδείχτηκε μια καλοστημένη φαντασίωση με στόχο να αποθαρρύνει τους ψηφοφόρους του Τραμπ. Ελα, όμως, που αυτοί δεν αποθαρρύνθηκαν και έσπευσαν στις κάλπες για να τον ψηφίσουν…
Το αποτύπωμα της εκλογικής αναμέτρησης δεν προσφέρεται για χαρές και πανηγύρια. Σε απόλυτη ισοπαλία παραπέμπει, που, υπό τις σημερινές συνθήκες, θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι ισοδυναμεί με κατόρθωμα του Τραμπ.
Το γεγονός ότι οι ψήφοι σε Ρεπουμπλικάνους υποψηφίους για τα νομοθετικά σώματα και τους κυβερνήτες ορισμένων Πολιτειών δεν αντιστοιχούν ακριβώς στις ψήφους του Τραμπ, παρότι αύξησε τις επιδόσεις του σε σχέση με το 2016, είναι κάτι που προβληματίζει.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που σήμερα είναι… ο Τραμπ, χωρίς αντίπαλο, φαίνεται ότι τα πήγε ελάχιστα καλύτερα από τον ίδιο τον πρόεδρο. Και αυτό το ελάχιστο, απειροελάχιστο εν προκειμένω, είναι που του στερεί τη νίκη.
Δεν ξέρω αν πραγματικά υπάρχουν «πέτσινες» επιστολικές ψήφοι υπέρ του Μπάιντεν, ξέρω όμως ότι, και μία να υπάρχει, ο Τραμπ θα τη βρει και θα τα κάνει μαντάρα.
Για αυτό, λοιπόν, στη θέση του πρωθυπουργού και των αρμόδιων για τις εξωτερικές σχέσεις υπουργών δεν θα έσπευδα να κάνω φιλόδοξα σχέδια στήριξης από τις ΗΠΑ, ούτε βεβαίως να χαριεντίζομαι προκαταβολικά με την Ινδοτζαμαϊκανή, λες και την ήξερα από χθες.
Συγκρατήστε λίγο την επίσημη χαρά σας και αφήστε τον Καιρίδη για τα πάρτι με τον παιχνιδιάρη πρέσβη. Έχετε καιρό να συμμετάσχετε κι εσείς…
