«Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι ο πυρήνας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας κι εκμετάλλευσης, επομένως το οριστικό ξερίζωμα της δεύτερης δεν μπορεί να επέλθει χωρίς το οριστικό ξερίζωμα της πρώτης. Αυτή η διαδικασία είναι επαναστατική αλλά και μακρόχρονη, συντελείται συνειδητά και σχεδιασμένα και όχι αυθόρμητα».
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Το παραπάνω αποτελεί απόσπασμα από άρθρο του μέλους του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ Ελένης Μπέλλου, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 ετών από την Οκτωβριανή Επανάσταση, και περιλαμβάνεται στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος, άρα χαίρει προφανώς της πλήρους κομματικής αποδοχής του (https://www.kke.gr/article/I-koinoniki-idioktisia-enantia-stin-atomiki/).
Θυμήθηκα το ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό των προθέσεων του ΚΚΕ περί της ατομικής ιδιοκτησίας κείμενο ακούγοντας προ ημερών στη Βουλή τον γενικό γραμματέα του κόμματος Δ. Κουτσούμπα να χαρακτηρίζει τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα «έγκλημα κατά της λαϊκής κατοικίας». Και αν εκ πρώτης όψεως μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι άλλο η ιδιοκτησία της «λαϊκής κατοικίας» και άλλο η ιδιοκτησία στα «μέσα παραγωγής», η εν λόγω αρθρογράφος γίνεται σαφής σε έτερο σημείο του κειμένου υπερασπιζόμενη τον «κοινωνικό στόχο που σηματοδότησε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση: (…) την προοπτική κατάργησης κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας».
Όσο κι αν θέλει, λοιπόν, το ΚΚΕ να κρυφτεί, η χαρά δεν το αφήνει, με αποτέλεσμα να του ξεφεύγουν ενίοτε οι πραγματικοί σκοποί και σχεδιασμοί του σε βάρος των κοινωνικών και πολιτικών κεκτημένων που με αγώνες θεμελίωσαν οι ελεύθερες κοινωνίες και που αγωνίζονται σήμερα να κρατήσουν ενάντια στην επελαύνουσα κερδοσκοπία του παγκόσμιου κεφαλαίου. Αγώνες τους οποίους οι κομμουνιστές ακολούθησαν είτε ως ουραγοί των όποιων αυθόρμητων εθνικών και κοινωνικών δυνάμεων συγκροτήθηκαν είτε ως αρπακτικά στην πίτα των επιτυχιών τους. Ο απώτερος στόχος, φυσικά, παραμένει γι᾽ αυτούς η επαναστατική κατάληψη της εξουσίας και η εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως απροκάλυπτα αναγράφεται στο καταστατικό ενός υποτιθέμενου δημοκρατικού κόμματος (https://www.kke.gr/arxes-stoxoi/katastatiko/, Εισαγωγή, παράγραφος α2).
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι όλες αυτές οι δηλώσεις, τα ψηφίσματα και οι όποιες διαμαρτυρίες περί «λαϊκής κατοικίας» δεν αποτελούν παρά λαϊκιστικές εκφάνσεις μιας διαχρονικής «εργατοπατερίστικης» πρακτικής, που ελάχιστη πλέον απήχηση έχει στα λαϊκά στρώματα.
Απόδειξη αποτελούν γι᾽ αυτό τα εκλογικά ποσοστά του κόμματος, τα οποία μάλιστα τα τελευταία χρόνια προσεγγίζονται πια από αυτά στα διάφορα συνδικαλιστικά όργανα, ως απόδειξη της απαξίωσης και του συνδικαλιστικού λόγου των τελευταίων σταλινικών υπολειμμάτων στην Ευρώπη.
Οι εθνικές κοινωνίες (στον βαθμό, βεβαίως, που παραμένουν ως τέτοιες) είναι φυσικό να αποζητούν μια νέα οικονομική οργάνωσή τους, «διευθυντικού» τύπου, στην οποία οι πολιτικές εξουσίες των χωρών θα ταυτιστούν περισσότερο ή λιγότερο με τα κέντρα λήψης των οικονομικών αποφάσεων. Οταν, δηλαδή, θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις επικράτησης ενός οικονομικού εθνικισμού. Η πορεία αυτή είναι νομοτελειακή, όσο κι αν δεν το βλέπουν οι οπαδοί είτε των κομμουνιστικών είτε των κεφαλαιοκρατικών ονειρώξεων. Το κοινωνικό «είναι» καθορίζει την ατομική συνείδηση και όχι το αντίθετο. Και το κοινωνικό «είναι» εδράζεται πάνω σε εθνικά ομοιογενείς κοινωνίες. Αυτό ακριβώς αποτελεί τη βάση για τη διαφύλαξη και των όποιων ατομικών δικαιωμάτων και κεκτημένων.
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
