Στο άρθρο μας της Παρασκευής αναφερθήκαμε κυρίως στα επιχειρησιακά δεδομένα του πολέμου στο Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ), που όπως είπαμε διήρκεσε 43 ημέρες και κατέληξε σε ταπεινωτική ήττα των Αρμενίων.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Τώρα έχουν αρχίσει να έρχονται στο φως διάφορα στοιχεία, που καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και την κατάληξη του πολέμου.
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές από τις Βρυξέλλες, της έναρξης του πολέμου στο Αρτσάχ είχε προηγηθεί συμφωνία σε ανώτατο επίπεδο μεταξύ Ρωσίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν να αποδοθούν στο Αζερμπαϊτζάν οι πέντε από τις επτά επαρχίες που είχαν καταλάβει οι Αρμένιοι το 1994 από το Αζερμπαϊτζάν και να παραμείνουν οι δύο υπό αρμενική διοίκηση, με την επιτήρηση των Ρώσων.
Όμως ο Πασινιάν δεν είχε το θάρρος να ενημερώσει για τη συμφωνία αυτή την αντιπολίτευση και τον λαό στη Δημοκρατία της Αρμενίας, καθώς και την κυβέρνηση και τον λαό του Αρτσάχ. Αυτός είναι και ο λόγος που η Αρμενία δεν βοήθησε στρατιωτικά τον ολιγάριθμο στρατό του Αρτσάχ στη διάρκεια των επιχειρήσεων.
Για να αντιληφθούμε τα μεγέθη, το Αρτσάχ με ολιγάριθμο πληθυσμό κλήθηκε να αποκρούσει τις επιθέσεις του στρατού μιας χώρας 10.000.000 κατοίκων, πέραν του ότι ο στρατός αυτός ήταν εξοπλισμένος με πολύ πιο σύγχρονα όπλα από εκείνον των Αρμενίων του Αρτσάχ.
Σημειώνεται ότι ο ίδιος ο πρόεδρος του Αρτσάχ, Χαρουτουνιάν, μιλά για προδοσία, ενώ κατηγορεί ευθέως τη Δημοκρατία της Αρμενίας ότι δεν βοήθησε στρατιωτικά τον στρατό του Αρτάχ, που πολεμούσε εναντίον ενός αριθμητικά και τεχνολογικά υπέρτερου στρατού.
Ανέφερε χαρακτηριστικά ο Χαρουτουνιάν, ο οποίος, σημειωτέον, ήταν σχεδόν κάθε μέρα στο μέτωπο με στολή εκστρατείας και πολεμούσε μέχρι την τελευταία ώρα και ο ίδιος, ότι ο στρατός της Δημοκρατίας της Αρμενίας έστειλε ενισχύσεις μόνο δύο τάγματα, τα οποία, μάλιστα, αρνήθηκαν να παραταχθούν στην πρώτη γραμμή για να συμμετέχουν στον πόλεμο.
Προδομένη ιστορία και το Αρτσάχ, όπως προδομένη ιστορία ήταν και η εισβολή στην Κύπρο, στον πρώτο αλλά και στον δεύτερο «Αττίλα». Εδώ όμως παρατηρούμε μια αναντιστοιχία.
Ενώ οι Αζέροι και οι πάτρωνές τους Τούρκοι έχασαν τον πόλεμο και εδάφη το 1994, δεν επαναπαύτηκαν. Εθεσαν ως στρατηγικό στόχο την ανάκτηση των εδαφών και με βάση αυτόν τον στόχο προετοίμασαν τις ένοπλες δυνάμεις και τα εθνικά τους σχέδια. Δούλεψαν μεθοδικά επί 26 χρόνια και τελικά απελευθέρωσαν τα εδάφη που είχαν χάσει το 1994.
Αν, από την άλλη πλευρά, παρατηρήσουμε την Κύπρο και την Ελλάδα, θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει εθνικός στόχος απελευθέρωσης των Κατεχομένων, τουναντίον υπάρχει στην ουσία αφοπλισμός της Κύπρου και της Ελλάδας τα τελευταία είκοσι χρόνια, ο οποίος υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε απώλεια ολόκληρης της Κύπρου αλλά και των νησιών που συμπεριλαμβάνονται στον χάρτη της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Άρα, τα παθήματα των Αρμενίων θα πρέπει να μας γίνουν μαθήματα και σε επιχειρησιακό, αλλά και σε εθνικό και πολιτικό επίπεδο.
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πλέον η Τουρκία είναι επίσημα μια ιμπεριαλιστική δύναμη και μια τέτοια δύναμη δεν την αντιμετωπίζεις με διαβήματα, αντι-NAVTEX και εναγώνια αναζήτηση συμμαχιών. Οι συμμαχίες είναι καλές ως συμπληρωματική ισχύς στην εθνική ισχύ.
Πρώτα στηρίζεσαι στα πόδια σου και μετά διεκδικείς και κερδίζεις την αλληλεγγύη της Ευρώπης και των συμμάχων σου.
Όσον αφορά την πολιτική που ακολούθησε η Τουρκία στο θέμα του Αζερμπαϊτζάν, καλό είναι να διαβάσουμε τις δηλώσεις που έκανε ο Ερντογάν σε επιχειρηματικό φόρουμ, μόλις άρχισε ο πόλεμος στο Αρτσάχ: «Η Τουρκία υποστηρίζει ολόψυχα τον δίκαιο αγώνα του Αζερμπαϊτζάν για την απελευθέρωση των εδαφών του». Και να μην ξεχνάμε ότι η ανάπτυξη αυτών των θέσεων έγινε σε βάθος χρόνου, καθώς ο Τούρκος πρόεδρος φρόντισε να καλλιεργηθεί στο Αζερμπαϊτζάν το παν-τουρκικό ιδεώδες με τον τίτλο «Ενα έθνος, δύο κράτη», με κύριο στοιχείο τα εθνοπολιτιστικά και γεωπολιτικά δεσμά που συνδέουν τη μοίρα των δύο κρατών.
Αν κάνουμε μια σύγκριση σε σχέση με την πολιτική που ασκεί η Ελλάδα απέναντι στην Κύπρο και το ζήτημα της συνεχιζόμενης κατοχής, θα μας πιάσει εθνική κατάθλιψη. Η Αθήνα και συγκεκριμένοι κύκλοι που επηρεάζουν και αυτήν και την προηγούμενη κυβέρνηση, αντί να υποστηρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία, την κατηγορούν γιατί ανέπτυξε ενεργειακή στρατηγική και «ενέπλεξε» και την Ελλάδα σε έναν επικίνδυνο δρόμο.
Και αυτοί οι άνθρωποι, που αμείβονται από το ελληνικό κράτος για να παράγουν εθνική στρατηγική, έχουν το θράσος να εκστομίζουν αυτές τις αθλιότητες.
Τα παθήματα των Αρμενίων του Αρτσάχ να γίνουν μαθήματα στους Ελληνες της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά και στον οικουμενικό Ελληνισμό, αν θέλουμε να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή, που είναι ήδη σε εξέλιξη υπό μορφήν παραβιάσεων στην ΑΟΖ της Κύπρου και την υφαλοκρηπίδα της Ελλάδος και υπερπτήσεων πάνω από ελληνικά νησιά.
Αλήθεια, οι υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά δεν είναι παραβίαση εθνικής κυριαρχίας, η οποία είναι και κόκκινη γραμμή, σύμφωνα με δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης;
