Οι αποφάσεις της πρόσφατης συνόδου των Ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες σηματοδοτούν μια σημαντική στρατηγική ήττα για τη χώρα μας, επειδή μέσω αυτών τερματίζονται τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ελληνικής θαλάσσιας παρουσίας στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Η καταστροφή απαιτεί την ερμηνεία της, επειδή η τουρκική απειλή δεν πρόκειται να περατωθεί με την άλωση του Αιγαίου χωρίς πόλεμο, αλλά θα συνεχιστεί μέχρι την οριστική εξουδετέρωση ή εκδίωξη του Ελληνισμού από τη συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, επειδή αυτές οι επιδιώξεις αποτελούν τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Οι ελληνικές ελίτ ήταν και είναι καθολικά ανίκανες να διαγνώσουν τις μακροχρόνιες στρατηγικές προθέσεις της Τουρκίας, ενώ είναι αμφίβολο εάν θα ελάμβαναν τις σωστές αποφάσεις για τον Ελληνισμό, ακόμα και αν τις αντιλαμβάνονταν εγκαίρως.
Η Τουρκία επιδιώκει την οριστική ταπείνωση και συρρίκνωση του Ελληνισμού, επειδή οι τουρκικές ελίτ και η λαϊκή ψυχή της δεν έχουν ακόμη ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της μικρασιατικής εκστρατείας.
Σήμερα είναι κατανοητό ότι η είσοδος της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έδωσε στα πολιτικά τζάκια το άλλοθι που τους έλειπε, ώστε να δικαιωθούν ο πολιτικός παραλογισμός τους και το αβαθές των πολιτικών σκέψεών τους, καλύπτοντας έτσι την εγγενή αδυναμία ανάγνωσης και κατανόησης των τουρκικών προθέσεων.
Ο ανορθολογισμός και η αναζήτηση σωτήρων, που είναι καταστάσεις βαθιά ριζωμένες στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, οδήγησαν στην υιοθέτηση τεχνιτών μεταφυσικών ιδεολογημάτων του τύπου «η Ευρώπη θα υπερασπιστεί την Ελλάδα σε περίπτωση απειλής» και συνεπώς κατέληξαν στη συνεπακόλουθη καλλιέργεια ακούσιων ή εκούσιων ψευδαισθήσεων, όπως «οι Γερμανοί στρατιώτες θα χύσουν το αίμα τους στο Αιγαίο υπερασπιζόμενοι τα ελληνικά συμφέροντα» ή «τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά».
Η καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας, ο σιωπηλός μετασχηματισμός σε πολυεθνικό γερμανικό προτεκτοράτο μέσω της υιοθέτησης και της επιβολής στην κοινή συνείδηση του φανταστικού ιδεολογήματος της «ισοτιμίας με τους Ευρωπαίους», ο μονομερής αφοπλισμός και τα μνημόνια δεν ήσαν μόνο τα αποτελέσματα μιας εγκεφαλικής συγχύσεως, αλλά είχαν και οικονομικά οφέλη για τους εμπνευστές τους. Το πολιτικό σύστημα τα τελευταία 40 χρόνια διαχειρίστηκε ευρωπαϊκούς πόρους αξίας 1 τρισεκατομμυρίου ευρώ, χωρίς όμως να επιφέρει ουσιαστικές μεταβολές στον παραγωγικό ιστό της χώρας, πλην της καθολικής καταστροφής.
Η στρατηγική ήττα της χώρας μας οφείλεται επίσης και σε ένα μέρος της ελληνικής γραφειοκρατίας στις Βρυξέλλες, που σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από τα συγγενικά πρόσωπα πολιτικών και υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών, καθώς και της μεσαίας και ανώτερης γραφειοκρατίας των Αθηνών, που έχει στενούς δεσμούς με το Βερολίνο. Η συνεχής ελληνική αφωνία στα ευρωπαϊκά όργανα έχει να κάνει κυρίως με τη δυναμική των προσωπικών συμφερόντων της ελληνικής γραφειοκρατίας και των ελίτ, η οποία προετοίμαζε την παράδοση του Αιγαίου στην Τουρκία εδώ και τριάντα πέντε χρόνια. Αν παραβλέψουμε τον μονομερή αφοπλισμό, υπάρχουν δύο σκοτεινά σημεία στη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Το πρώτο έχει να κάνει με την έωλη καταγγελία στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς των τουρκικών ενεργειών στην ανατολική Μεσόγειο χωρίς η χώρα μας να έχει ανακηρύξει ΑΟΖ με την Κύπρο, πράξη η οποία θα ενοποιούσε τον ελληνικό, γεωγραφικό χώρο στην ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα θα αποκτούσε έτσι ισχυρά νομικά ερείσματα, έστω και αν αυτά αποτελούσαν απειλή πολέμου.
Αν οι πολιτικές ελίτ σκόπευαν να προστατεύσουν την ελληνική ΑΟΖ, είχαν στη διάθεσή τους χρονικό διάστημα 40 ετών για να εξοπλίσουν τη χώρα με ένα ισχυρό στόλο που θα αποτελείτο από πλοία θαλάσσιων ερευνών, όπως έπραξε η Τουρκία. Τα ελληνικά ερευνητικά σκάφη, εάν υπήρχαν, θα ήταν σε θέση να επιχειρούν ισοδυνάμως με τα τουρκικά στην ανατολική Μεσόγειο.
Επιπροσθέτως, εάν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ ήθελαν να υπερασπιστούν την ελληνική ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο, θα είχαν φροντίσει η χώρα να έχει αποκτήσει εκείνους τους αεροναυτικούς σχηματισμούς, ώστε να μπορεί να επιχειρεί στρατιωτικά στην ανατολική Μεσόγειο.
Τα ανωτέρω βεβαίως θα απαιτούσαν τη διατήρηση του ενιαίου αμυντικού δόγματος με την Κύπρο, η σταδιακή εγκατάλειψη του οποίου, αρχικά από την κυβέρνηση Σημίτη, έχει να κάνει με την κλιμακωτή ικανοποίηση όλων των απαιτήσεων της Τουρκίας και την ελληνική παραίτηση από την ΑΟΖ της ανατολικής Μεσογείου, πράξεις βεβαίως με τις οποίες είναι σύμφωνα όλα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα, επειδή ακόμα είναι δέσμια του δόγματος «ότι η Κύπρος κείται μακράν».
Η τηρούμενη σιγή ιχθύος, καθώς και η υποβάθμιση της στρατηγικής ήττας του Ελληνισμού από τα ΜΜΕ συνηγορούν υπέρ του επιχειρήματος ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού θαλάσσιου χώρου έχει παραχωρηθεί στην Τουρκία μέσω της μυστικής διπλωματίας.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
