Οι τελευταίες ημέρες του έτους που απέρχεται σφραγίζονται από τη σκληρή και επίπονη μάχη που δίδουν το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης και τα συμμαχικά συστημικά μέσα ενημέρωσης προκειμένου να εξουδετερώσουν εν τη γενέσει του το κίνημα των αρνητών του εμβολίου.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Κίνημα υπαρκτό, αλλά χωρίς αρχηγό. Και, κατά τούτο, δύσκολο να το εξουδετερώσεις με ένα και μόνο χτύπημα. Οι άτακτοι ήταν πάντοτε πονοκέφαλος στην παγκόσμια Ιστορία. Από την ένταση και την πυκνότητα των δημοσιευμάτων και των σχολίων σε συγκεκριμένους προμαχώνες του συστήματος αποκομίζω την εντύπωση ότι πρέπει να υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Για να προβάλλεται το εμβόλιο ως «απελευθέρωση» τις παραμονές του εορτασμού της Ανεξαρτησίας καταλαβαίνετε τι γίνεται «από κάτω». Χαμός. Αμφιβολίες. Δισταγμοί. Ο κόσμος δεν πείθεται.
Ωστόσο, μια προσεκτικότερη παρατήρηση «δευτερευουσών» -τρόπος του λέγειν- ειδήσεων, οι οποίες δημοσιεύονται ή αναρτώνται μεν, αλλά παραμένουν ελάχιστο διαδικτυακό χρόνο στις πρώτες σελίδες του ιστού δε (σε σύγκριση με τα… μπράτσα των ηγετών μας), μας δείχνει ότι άλλα είναι τα πολύ μεγάλα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει η χώρα το σωτήριον έτος 2021. Σιγά σιγά έχουν αρχίσει και φαίνονται, άλλωστε, όσο κι αν παρουσιάζονται επιτηδευμένα.
Το πιο βασικό; Η οικονομία θα είναι σε πρώτο πλάνο το 2021. Για πρώτη φορά μετά το 2015. Η πανδημία θα παραμείνει ψηλά στην ατζέντα, αλλά, κακά τα ψέματα, πλησιάζει η ώρα της κρίσεως. Θα αποτυπωθεί πλήρως η ζημιά στους αριθμούς. Και από την έκταση της απογραφής θα εξαρτηθούν ευθέως και οι επιλογές της κυβέρνησης στα εθνικά θέματα. Ηδη, οι οιωνοί δεν ομοιάζουν καλοί. Το 2020 κλείνει, σύμφωνα με τον έγκριτο οικονομικό αναλυτή Κώστα Κόλμερ, με έλλειμμα κρατικού Προϋπολογισμού 23 δισ. ευρώ, με έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών 11 δισ. ευρώ, με εξωτερικό δανεισμό 51 δισ. ευρώ, με ΑΕΠ 185 δισ. ευρώ και με το χρέος να έχει σκαρφαλώσει άνω του 200% του ΑΕΠ.
Και το 2021 έρχεται με την κυβέρνηση να τρέχει να εξοφλήσει το ΔΝΤ για να αλλάξει το προφίλ εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, να τρέχει να προγραμματίσει νέα έξοδο στις αγορές για δανεισμό 12 δισ. ευρώ (πριν επιπέσουν όλοι πάνω στο διαθέσιμο φθηνό χρήμα, όπως στα εμβόλια) και, βεβαίως, τρέχει για να στήσει μηχανισμό απορρόφησης των 32 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανακάμψεως.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων, καθίσταται σαφές ότι η Ελλάς θα εορτάσει ανεξαρτησία υπό την εξάρτηση δύο κυριών: της Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία, ως επικεφαλής της ΕΚΤ, φροντίζει για τη ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών και για τον άκοπο δανεισμό της Ελληνικής Δημοκρατίας, από τη μια, και της Άνγκελα Μέρκελ και της εγνωσμένης ανάγκης της να διασφαλίσει τα γερμανικά και ευρύτερα ατλαντικά συμφέροντα στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, από την άλλη. Όχι απαραιτήτως προς όφελος ημών. Ηδη, ισχυρότατες πιέσεις «να τα βρούμε με τους Τούρκους» έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται. Και το αν, στο πλαίσιο των προκαταρκτικών συζητήσεων, μας ασκούνται πιέσεις για την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης λίγο νοιάζει τους Γερμανούς. Μας μέτρησαν στην υπόθεση των Σκοπίων.
Στο πλαίσιο της συνειδητοποίησης του νέου -υποτίθεται- τοπίου, είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι στην πραγματικότητα θα ζήσουμε το 2021 ένα deja vu. Η κρίση των Μνημονίων οδήγησε στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας. Το 2015 υπογράψαμε Μνημόνιο, το 2018 «παραδώσαμε» το όνομα. Και, για όποιον δεν το θυμάται -το αποκαλύπτουν οι Βαρβιτσιώτη – Δενδρινού στην «Τελευταία Μπλόφα»-, το πρώτο πράγμα που ζήτησε εκ μέρους της Μέρκελ ο Γιούνκερ από τον Τσίπρα μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία ήταν η επίλυση της εκκρεμότητας του προβλήματος των Σκοπίων. Το deal τηρήθηκε μέχρι κεραίας. Υπάρχει, άραγε, αμφιβολία ότι η κρίση χρέους και ελλείμματος της πανδημίας δεν θα οδηγήσει -αν δεν έχει ήδη οδηγήσει- σε παρασκηνιακές πιέσεις για επίλυση της μακράς εκκρεμότητας των Ελληνοτουρκικών και παράδοση του Αιγαίου; Πάλι εις βάρος της προοπτικής του Ελληνισμού στην περιοχή; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αμφιβάλλουμε. Αυτή τη διασύνδεση θα ζήσουμε μέσα στο 2021. Επί ΣΥΡΙΖΑ, για να λάβουμε τη δόση, παραδώσαμε ιστορικό τίτλο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Σήμερα, για να λάβουμε ρευστότητα και φθηνό δανεισμό, ζητείται να παραδώσουμε ζωτικό εθνικό χώρο. Δανειζόμαστε φθηνά, αποπληρώνουμε ακριβά.
Η Ελλάς θα κινηθεί πλέον μεταξύ Μέρκελ και Λαγκάρντ. Λαγκάρντ και Μέρκελ. Η Γαλλίδα θα αφήνει ανοιχτό τον κρουνό του χρήματος για να ζει και να δανείζεται η ελληνική οικονομία, ενώ η Γερμανίδα θα πιέζει να συζητηθούν και να κλείσουν όλα τα θέματα με την Τουρκία. Πώς θα ονομαστεί ο επώδυνος συμβιβασμός τώρα -Pax Americana ή Pax Germanica- αδιάφορο τους είναι, νομίζω. Βεβαίως, μεταξύ 2015-2018 και σήμερα υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: Η κεντροδεξιά παράταξη δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. Ο κορμός της έχει ισχυρότατα εθνικά ανακλαστικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν αποτολμάται έως σήμερα η κύρωση αμυντικών συμφωνιών με το κράτος που οι Πρέσπες ονόμασαν «Βόρεια Μακεδονία».
Αλλά νομίζω ότι και γι’ αυτό το ζήτημα οι σύμμαχοί μας, έμπειροι πλέον, άριστοι γνώστες της ελληνικής πραγματικότητας, έχουν λάβει τα μέτρα τους. Είναι, άλλωστε, βαθιά πεποίθησή τους πως όσο περισσότερα αγαθά έχει ένας λαός τόσο μεγαλύτερους συμβιβασμούς είναι διατεθειμένος να κάνει για να τα διατηρήσει. Έτσι θεωρούν. Ίσως. Θερμή παράκληση, όμως… Η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας επιχειρήθηκε να πλασαριστεί ως πράξη πατριωτική. Αλλά πατριωτισμός δεν είναι οι επιδιώξεις των άλλων. Ας αποφευχθεί αυτή τη φορά το ίδιο ατόπημα. Και κάτι ακόμη: Ο λαός μας δεν εντυπωσιάζεται από τις αναβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης και το -υποτίθεται- φθηνό χρήμα. Ξέρει ότι στο τέλος θα κάνουμε ταμείο. Συνηθίζει, μάλιστα, να λέει θυμόσοφα το εξής: «Το φθηνό είναι ακριβό». Στην περίπτωσή μας, το φθηνό επιτόκιο είναι εθνικά ακριβό.
