Το βασικότερο δώρο που άφησε το 2020 είναι η επιβίωση. Όποιος ζει και έχει υγεία, διαθέτει μια εξαιρετική βάση συζήτησης… Μόνο οι νεκροί έχουν δει το τέλος του πολέμου, όπως σοφά αναφέρει το απόφθεγμα.
- Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος
Επιβιώνω ακόμα, ελπίζω και έχω δει μερικές προσδοκίες μου να υλοποιούνται και πολλές να διαψεύδονται – και γι’ αυτές δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον. Για όλα εμένα μέμφομαι, όλα τα περιμένω από εμένα, με τη βοήθεια του Θεού.
Δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για λογαριασμό των άλλων. Ούτε τώρα μπορώ να το κάνω ούτε στο μέλλον θα δύναμαι. Όσα φέρει έκαστος εντός του είναι γνωστά μόνο σ’ εκείνον. Μιλώ για τον εαυτό μου.
Ήταν μια ωραία χρονιά. Δεν έχω παράπονο. Ήρθε κουβαλώντας μαζί της έναν αέρα αβεβαιότητας, ασάφειας, αοριστίας και φεύγει, αφήνοντας όλα αυτά πίσω αλλά και αρκετά δώρα.
Το περιβάλλον γύρω μου είναι μεγάλο κομμάτι από την ομορφιά του κτιστού κόσμου αλλά και μεγάλο αγκίστρι στο οποίο συχνά «πιάνομαι», αποσπώμενος από τη βασική ανθρώπινη αποστολή που είναι η αυτοπραγμάτωση, η κατανόηση του νοήματος του ζειν και –πάνω απ’ όλα- η προσέγγιση του Θεού.
Το 2020 μπορούν, απολύτως δικαιολογημένα, να ονειδίσουν εκείνοι που υπέστησαν απώλειες, έχασαν δικούς τους ανθρώπους και τη θέση της θέρμης της διαπροσωπικής σχέσης κατέλαβε ο τρόμος του κενού. Για εκείνους το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σιωπήσω επειδή γνωρίζω πως είναι τα πράγματα άμα τη ελεύσει του κενού. Από την άλλη εγώ ευγνωμονώ το έτος επειδή έριξε άπλετο φως σε αδυναμίες που πρέπει να αντιμετωπίσω, σε ελλείψεις που οφείλω να πληρώσω, σε σφάλματα που πρέπει να αποφύγω.
Το 2020 έδειξε και μερικές από τις δυνατότητές μου. Μια από αυτές, που μπορώ και είναι δέον να καλλιεργήσω είναι η συναισθηματική αποστασιοποίηση από τα τεκταινόμενα, από τον αναβρασμό της στιγμής και από την ενέργεια που παράγει η σύγκρουση των συμφερόντων.
Τα συμφέροντα τούτα μπορεί να είναι μικρά μπορεί και μεγάλα. Συμφέρον (νομίζει ότι) έχει ο πολιτικός που σπρώχνει τους «συναδέλφους» του για να κερδίσει το… εκτόπισμά του μερικά εκατοστά εγγύτητας στον πρωθυπουργό, συμφέρον (νομίζει ότι) έχει και η δεσποινίς Τούλα που ενθουσιάστηκε επειδή απέσπασε το λάγνο βλέμμα του αφεντικού της, που ξερογλύφτηκε στη θέα των άρτι αποτριχωμένων ποδιών της, τα οποία ξεχείλιζαν μέσα από το εφαρμοστό μίνι φόρεμα.
Η αποστασιοποίηση και η συμπόνοια μαζί και η αγάπη χωρίς ταύτιση και πάθος είναι μια καλή συνταγή για να ζει κάποιος.
Ευτυχώς, μέσα στο 2020 προσέγγισα το πνευματικό σημείο όπου όσα θέλουν οι άλλοι, εκτός από το δικαίωμά τους στην Ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την επιβίωση, μου φαντάζουν σαν φυσικά φαινόμενα, σαν αλλαγές του καιρού που έρχονται και παρέρχονται και με επηρεάζουν δίχως να με αφορούν ιδιαίτερα. Η Ελευθερία, η αξιοπρέπεια και η επιβίωση είναι πανανθρώπινοι στόχοι ιεροί και σεπτοί, θείες προσταγές τις οποίες είναι προδοσία του εαυτού μας και της ανθρωπότητας όλης να αγνοούμε, να υποτιμούμε, να παραμελούμε.
Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου σαν ένα θαύμα που ξεδιπλώνεται με χάρη και προσπαθώ να βρω το μοτίβο, τον κανόνα και την τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος. Μέσα στην χρονιά συνειδητοποίησα ότι όλα όσα έρχονται και παρέρχονται είναι ενιαία. Δεν πρόκειται για ασυνάρτητες καταχωρήσεις σ’ ένα παραληρηματικό αφήγημα αλλά για κεφάλαια μυθιστορήματος, για εξισώσεις, που οδηγούν αναπόφευκτα σ’ ένα ασύλληπτο, μαγικό, απροσπέλαστο για τον κοινό νου αποτέλεσμα.
Μέσα στο 2020 παρατήρησα καλύτερα και τον εαυτό μου και με πίεσα (όχι όσο σκληρά θα έπρεπε) να κάνω το σωστό. Κατανόησα τις μηχανιστικές αντιδράσεις μου πάνω σε ζητήματα, τις αδιέξοδες ταυτίσεις μου και τις μάταιες έχθρες. Ερμήνευσα κάποια από τα χαρακτηριστικά μου, τα οποία φάνταζαν ακατανόητα.
Η κατανόηση του περιβάλλοντος και η πρόθεσή μου να καταλάβω ακόμα περισσότερα, σε μεγαλύτερο βάθος και έκταση, με κάνει να αισιοδοξώ αλλά και να φοβάμαι – η έλλειψη φόβου Θεού, νομίζω, είναι η πηγή πάσης ανοησίας.
Ευλογημένο ήταν το 2020. Με ενθουσίασε που η αγνή, ανόθευτη απέχθειά μου για την εξουσία μπόρεσε να προσωποποιηθεί. Η καταπίεση της εξουσίας, η κατάχρηση της ισχύος, ο ασφυκτικός έλεγχος των ανθρώπων από τους δυνάστες-δεσμοφύλακες συμβολοποιήθηκαν σε πρόσωπα αξιοθρήνητα, άξια κάθε μομφής και χλεύης. Να και κάπου που είχα δίκιο, στα πολλά λάθη μου: οι έχοντες εξουσία αλλά και οι ζητούντες αυτήν είναι ακριβώς όπως τους φανταζόμαστε – κι ακόμα χειρότεροι…
2020 σε ευχαριστώ που υπήρξες στη ζωή μου. Με υπέβαλες σε δοκιμασίες και κινδύνους όχι για να με συντρίψεις, αλλά για να με διδάξεις. Πάλι καλά…
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!
