Στην Ελλάδα «εξαπανέκαθεν», που έλεγε ένας τύπος, τον Ιανουάριο, τον Φεβρουάριο, καμιά φορά και τον γδάρτη και παλουκοκάφτη Μάρτιο, μπορεί να χιονίσει.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Ακόμη και στην Αθήνα και στα πέριξ. Και άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ, το κάνει κάθε χρόνο. Επομένως, οι δραματικές μεταδόσεις των καναλιών, ακόμη και με σκηνοθεσία των «ρεπορτάζ», με τον ταλαίπωρο που κρατάει το μαρκούτσι να πηγαίνει επί γονάτων, σαν ταλαίπωρος ΛΥΒίτης στο Μεγάλο Πεύκο με Λοχαγό τον αρειμάνιο Κατερίνη, είναι επιεικώς της πλάκας.
Στην Κοζάνη και τη Φλώρινα γελάνε όταν τα βλέπουν αυτά. Αν ένιωθαν τέτοιο δέος και πανικό με τη χειμερινή κακοκαιρία και το χιόνι στη Βόρεια και την Κεντρική Ευρώπη, τότε τα κράτη τους, η κοινωνία, η οικονομία θα λειτουργούσαν έξι μήνες τον χρόνο. Και οι Ρώσοι; Οι Ρώσοι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, όπως ούτε ο Καναδάς και πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ.
Όχι μόνο υπάρχουν, είναι κραταιές οικονομίες, δεν μασάνε από 10, 20 πόντους χιόνι ούτε και από ένα μέτρο. Κρατάνε ανοιχτούς τους οδικούς άξονες, τουλάχιστον τους βασικούς, και είναι πάντα προετοιμασμένοι. Δεν βγαίνουν στις εθνικές οδούς χωρίς αλυσίδες και μετά να φωνάζουν πού είναι το κράτος.
Οι εθνικοί δρόμοι έχουν αναδόχους, που τους έφτιαξαν και οφείλουν, υποθέτω, να έχουν τα μέσα να τους κρατάνε ανοιχτούς. Ιδιώτες είναι, έκαναν τα έργα αυτά για κέρδος, έτσι γίνεται στον καπιταλισμό -και ορθώς-, αλλιώς θα πηγαίναμε ακόμη με τα μουλάρια από Κριεκούκι και Κάζα για Θεσσαλονίκη. Θα ξεκινούσαμε διάκοι και θα φτάναμε με μούσι Μητροπολίτη. Όμως δεν εισπράττουν μόνο διόδια, έχουν και υποχρεώσεις. Τηρήθηκαν;
Στα εν τω κλεινώ άστει πάλι μας έσωσε, σε μερικές περιπτώσεις, το πιο καλά οργανωμένο κομμάτι του κράτους, που ταυτόχρονα αποτελεί τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας. Ο Στρατός. Καλό θα ήταν όμως να τον αποσπούμε όσο λιγότερο γίνεται από το κύριο έργο του, που δεν είναι το… κλάδεμα.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, από την άλλη, γνωρίζοντας την ακόμη ισχύουσα νοοτροπία του μέσου Νεοέλληνα, ίσως πρόλαβε και απώλειες ζωών, διότι όλο και κάποιοι θα ξεκινούσαν μόνο με βενζίνη και τσιγάρα και θα έπρεπε να ξοδευτούν εκατομμύρια για να τους μαζέψουν η ΕΜΑΚ και ο Στρατός, για να μη γίνουν «γκοντζίλα» βαθείας καταψύξεως, όπως ονομάζαμε το βόειο κρέας Αργεντινής που χορηγούσε η Υπηρεσία στις Στρατιωτικές Μονάδες και ο μύθος της καραβάνας έλεγε πως είχαν κάποιοι δει σφραγίδες 1949, αλλά σερβιριζόταν το 1990. Έχω δει πάντως να κόβουν τεράστιο μπούτι «γκοντζίλα» στην 2α ΜΑΛ με αλυσοπρίονο και το παπαριάζανε όλη νύχτα στη σόδα, για να μαλακώσουν οι ίνες του βροντόσαυρου βαθείας καταψύξεως, που αρχίζω και να πιστεύω πως μπορεί και να είχε αγοραστεί επί της πρώτης περιόδου του Χουάν Περόν.
Το ζήτημα όμως του δικτύου ηλεκτροδοτήσεως, της κακής ή ανύπαρκτης συντήρησης, των αρχαίων υλικών είναι ένα άλλο ζήτημα, υπαρκτό και βαθύτατα πολιτικό, που θέτει και προφανή ζητήματα, έστω απορίες. Είναι όλο αυτό αποτέλεσμα της αφραγκίας και των περικοπών των Μνημονίων; Είναι σκόπιμο, όπως λένε κάποιοι, για την πλήρη απαξίωση ώστε να πουληθεί κοψοχρονιά και το δίκτυο; Δεν ξέρω. Ξέρω πάντως το καθεστώς στις πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ, που, από τη μια, ήταν οι διοικήσεις και, από την άλλη, οι συνδικαλιστές με τα προνόμια, που η κομματοσκυλίαση πάει σετ με αγκυλώσεις και το κατόρθωμα να είσαι μονοπώλιο και ταυτόχρονα να κουτσαίνεις επιχειρηματικά, σαν μπαταρισμένο κάρο.
Οι δε ευθύνες για το δίκτυο δεν επιβαρύνουν μόνο την παρούσα κυβέρνηση αλλά τουλάχιστον και την προηγούμενη, που ειδικά στο θέμα του Δημοσίου και των συνδικαλιστών, όχι μόνον στις ΔΕΚΟ αλλά παντού, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να μείνει αλώβητο το κομματικό κράτος και οι τεμπέλικοι στρατοί του. Από όλα αυτά θα μας απαλλάξει μόνο μια αληθινή απελευθέρωση της αγοράς και ο αληθινός, υγιής και ελεύθερος ανταγωνισμός, με ρυθμιστικό ρόλο του κράτους, το οποίο θα μπορεί και θα τιμωρεί τέτοιες καταστάσεις. Τώρα ποιος θα τιμωρηθεί για τα μαζικά μπλακάουτ; Θα τιμωρήσει το κράτος τον εαυτό του; Ο ελεγκτής είναι και ελεγχόμενος, οπότε καλά κρασιά.
Η ενέργεια είναι ένα τεράστιο ζήτημα, κεφαλαιώδες για την ανάπτυξη της χώρας, όταν θα τινάξει τα πέταλα οριστικά το μετασοβιετικό σύστημα της «δημοκρατίας των κολλητών», αυτού του παράδοξου συστήματος, που ο λαός έδιωξε τον Βασιλιά, για να μην τον κυβερνά μία οικογένεια και τελικά τον κυβερνούν δέκα οικογένειες, πέντε πολιτικές και πέντε επιχειρηματικές, που δεν είναι και όλες αληθινά επιχειρηματικές. Οταν μόνος σου πελάτης είναι το κράτος, δεν είσαι επιχειρηματίας, τσιμπούρι είσαι.
Κληρονομικώ δικαιώματι κάνουν κουμάντο στα πάντα. Τα χάλια μας και στις υποδομές οφείλονται σε αυτό το σύστημα πολιτικής φεουδαρχίας, που και οι οικονομικές δραστηριότητες έχουν κοπεί σε τιμάρια, τσιφλίκια, που ισχύει μονοπώλιο ή, στην καλύτερη περίπτωση, ολιγοπώλιο, που οι φεουδάρχες φιξάρουν τις τιμές των υπηρεσιών -δείτε την κινητή τηλεφωνία- και έχουν και τους υπαλλήλους τους πολιτικούς, τους οποίους ενίοτε απειλούν, εγκαλώντας τους στην τάξη με τα ΜΜΕ που διαθέτουν, ανάμεσά τους πια και διαδικτυακές Εταιρείες Δολοφόνων Χαρακτήρων, που περιλαβαίνουν τους ανεπιθύμητους και απείθαρχους του δημόσιου βίου.
Οι αργυραμοιβοί και οι έμποροι δεν έχουν απλώς εγκατασταθεί στον Ναό, μετατρέποντάς τον σε οίκο εμπορίου, ορίζουν πια και τον Αρχιερέα και λοιπούς θεράποντες του Ναού. Πρέπει, λοιπόν, να έρθουν κάποιοι με τη μάστιγα για να διώξουν τους βέβηλους και να γίνουμε, επιτέλους, σύγχρονο και ισχυρό κράτος. Ως τότε, κάθε τόσο θα παίρνουμε δυνατές γεύσεις μπανανίας, ενίοτε στο βαθύ σκότος.
*Δικηγόρος – πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ,
www.neadexia.gr
