Σας εξομολογούμαι ότι δεν άνοιξα καν την τηλεόραση για να παρακολουθήσω την κλοτσοπατινάδα στη Βουλή περί επιπέδου, τάχα μου, του δημόσιου διαλόγου.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Παρότι το επέβαλε, ίσως, η επαγγελματική μου ιδιότητα, δεν μπήκα καν στον πειρασμό. Πέραν του ότι επρόκειτο για μια παράσταση με απολύτως προβλέψιμο σενάριο, θεωρώ προσβολή προς το εκλογικό ακροατήριο την επιλογή της συγκεκριμένης «θεματικής ενότητας» σε αυτή τη συγκυρία, και μάλιστα από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της κατάπτωσης στη δημόσια ζωή.
Λες κι έχει λύσει όλα τα προβλήματα, σε μια χώρα που εξακολουθεί να είναι δεμένη χειροπόδαρα, λόγω της πανδημίας, με εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και συμπολίτες μας στον αστερισμό της απόγνωσης, ο Μητσοτάκης, ο «ανέμελος», αγανάκτησε και αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο! Τον έπνιξε το δίκιο. Γι’ αυτό φώναξε τους υπολοίπους να μιλήσουν «εδώ και τώρα» για τα τρολ, τις θεωρίες συνωμοσίας, τους παιδεραστές, τη Μενδώνη, τις επενδύσεις και τον τραμπισμό. Από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή… κανέλα. Πάλι καλά που δεν έβαλαν στην ατζέντα και τον εξωγήινο που είχε γνωρίσει προ ετών στον Υμηττό…
Λες και δεν είχαμε άλλο μπελά στο κεφάλι μας, κληθήκαμε, λοιπόν, να διαπιστώσουμε ποιος πετάει τη λάσπη με μεγαλύτερη μαεστρία. Ο Πολάκης ή ο Ρωμανός; Η Σουλτάνα Ελευθεριάδου ή η Ειρήνη Αγαπιδάκη; «Σου είπα, μου είπες και… πάει λέγοντας». Να ανέβει λίγο το θερμόμετρο, να ξεκατινιαστούν εκ του ασφαλούς, on camera, οι πρωταγωνιστές, να μουντζωθούν μεταξύ τους, για να σταματήσει λίγο να τους μουντζώνει ο κόσμος, που έχει τον καημό του.
Με συγχωρείτε, αλλά αυτό δεν συνιστά πολιτική πρωτοβουλία. Ούτε προάγει το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου. Ασέλγεια προς τον ελληνικό λαό συνιστά, από πολιτικούς που σοκαρίστηκαν -υποτίθεται- από τις ασέλγειες κάποιων επωνύμων, αλλά εξακολουθούν να ζουν στην κοσμάρα τους και δεν δίνουν δεκάρα για αυτούς που τους ψήφισαν.
Το προσκλητήριο δόθηκε ατυχώς από τον πρωθυπουργό. Για δήθεν λόγους πολιτικής ευθιξίας. Δεν άντεξε να «διασύρεται» η υπόληψή του από τα τρολ του… τραμποτσιπρισμού. Η διαφάνεια, κορόνα στο κεφάλι των Μητσοτάκηδων. Μάλιστα. Και ο άλλος άφησε για λίγο τον Κουφοντίνα και έσπευσε να ανταποκριθεί. Μην τυχόν του βάλουν απουσία από την αρένα της λασπομαχίας. Αλλά δεν είχε το θάρρος να του πει: «Καλέ μου άνθρωπε, έχεις καταλάβει ποια χώρα κυβερνάς; Αν θες να συζητήσουμε για τη σεξουαλική βία στην Ελλάδα, χαλάλι σου. Πρωθυπουργός είσαι, εσύ βάζεις την ατζέντα. Να σου δώσουμε και εύσημα που την ανακάλυψες. Κι αν νιώθεις ότι αδικήθηκες, πεδίο δόξης λαμπρόν, για να αποκαταστήσεις την αλήθεια. Υπό έναν όρο όμως: Την επόμενη μέρα να κάνουμε καπάκι μια κουβέντα για τα άλλα θέματα: Γιατί έμεινε χωρίς ρεύμα μια εβδομάδα η πρωτεύουσα από έναν διαλυμένο ΔΕΔΔΗΕ που ετοιμάζεσαι να πουλήσεις, γιατί στη χώρα των επενδύσεων μένει κλειστή επί έναν μήνα (!) η Διώρυγα της Κορίνθου, γιατί στην… Εσθονία του Πιερρακάκη χρειάζεται πέντε μήνες για να μεταβιβάσεις ένα ακίνητο, γιατί πεθαίνουν 30 άνθρωποι την ημέρα από την «υποδειγματική» υγειονομική διαχείριση, γιατί δεν αποζημιώνεται ο «καμένος» κόσμος της εστίασης, γιατί κάνεις ότι δεν βλέπεις το «Τσεσμέ», που σε λίγο θα δέσει στον Φλοίσβο, γιατί πας να ξεπουλήσεις την Εθνική Ασφαλιστική, ενώ η Ελλάδα «άφησε πίσω της τα Μνημόνια», γιατί γεμίζεις την επικράτεια με λαθρομετανάστες, χωρίς τη συναίνεση των τοπικών κοινωνιών.
Αυτά για αρχή. Και μετά πάμε να δούμε τι γίνεται με το MeToo που γύρισε μπούμερανγκ, γιατί η ανωμαλία και η διαστροφή δεν κάνουν διάκριση σε γαλάζιους, πράσινους και κόκκινους. Μπορεί να βρεθεί στο στενό περιβάλλον πολλών, όπως άλλωστε έχει αποδείξει η ζωή… Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως κάποιος επικοινωνιολόγος που ζει σε άλλη χώρα, από αυτούς που συμβουλεύουν τους πολιτικούς να φωτογραφίζονται με τα κολάν και τα μπατόν του σκι, για να δείχνουν μοντέρνοι, συμβούλεψε την κυβερνητική «υιοθεσία» της υπόθεσης Μπεκατώρου.
Και η μεν Μπεκατώρου πολύ καλά έκανε και μίλησε, έστω και αν κάτι μου λέει ότι έβαλε πλώρη για το… ψηφοδέλτιο Επικρατείας με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη. Όμως, όταν ανοίγουν στόματα, προκύπτουν και παράπλευρες απώλειες. Και όταν αυτό συμβαίνει σε μια κοινωνία που πεθαίνει για το κουτσομπολιό, εύκολα καταργείται και το τεκμήριο της αθωότητας. Όχι, βεβαίως, για την υπόθεση Λιγνάδη, όπου υπάρχουν πλείστες όσες μαρτυρίες και, αν συγκαλυφθεί, θα πρόκειται για κλασική περίπτωση «άνωθεν προστασίας», αλλά για άλλες που παραπέμπουν στο «ο λόγος μου στον λόγο σου» και μπορεί να υποκρύπτουν ταπεινά ελατήρια. Ο μιμητισμός μιας φάμπρικας που άνοιξε στην Αμερική, εκτός από την καλώς εννοούμενη «κάθαρση», που είναι το ζητούμενο, μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολές και ενέχει ορισμένους κινδύνους «εκμετάλλευσης» για λόγους αντεκδίκησης, εντελώς άσχετους με περιστατικά σεξουαλικής βίας. Δυστυχώς, στις χώρες που δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη τον ρόλο του «τιμωρού» αναλαμβάνει το διαδίκτυο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Και οι πολιτικοί τρίβουν τα χέρια τους για τον «τζερτζελέ» που τους επιτρέπει να χειραγωγούν την επικαιρότητα, κάνοντας τον κόσμο να ξεχνά για λίγο τα πραγματικά του προβλήματα. Ψοφάνε να βλέπουν αίμα στην αρένα, αρκεί να μην είναι το δικό τους. Και μετά σκουπίζουν τις πιτσιλιές με το χαρτομάντιλο, αναφωνώντας «Αίσχος!»
Δυστυχώς, όμως, ακόμα κι αυτοί οι επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί έχουν κοντά ποδάρια. Όσες συζητήσεις κι αν γίνουν (σε αυτήν ειδικά τη Βουλή) «για τον δημόσιο διάλογο», το μόνο που θα αναδείξουν είναι η απύθμενη υποκρισία των πολιτικών της πρωταγωνιστών. Τίποτε περισσότερο και τίποτε καλύτερο…
