Η Ελλάς, καίτοι συμπληρώνονται 200 χρόνια εκ της εθνικής μας παλιγγενεσίας υπό του τουρκικού ζυγού, η οποία επετεύχθη διά της ανιδιοτελούς θυσιαστικής αυταπάρνησης των προγόνων μας, υπέρ πίστεως και πατρίδας, σήμερον πνέει τα λοίσθια, αφενός καρκινοβατώντας εις τη θεμελίωση συμπαγών κρατικών δομών και την εγκαθίδρυση στέρεων θεσμών, αφετέρου εις την ακέραιη διάσωση της εθνικής μας ταυτότητας, η οποία πλήττεται υπό των ένδον εμμίσθων ανθελληνικών «δούρειων ίππων», υπό την καθοδήγηση των ιθυνόντων εξωεθνικών νοών της αλλοδαπής.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η Ελλάς εάλω, καθότι διοικείται από ανθρώπους οι οποίοι καταδήλως δεν αγαπούν την Ελλάδα και είναι διατεθειμένοι να εκχωρήσουν την εθνική κυριαρχία ή να εκποιήσουν τον ελληνικό πολιτισμό εν ριπή οφθαλμού, αρκεί να διατηρούν προς ίδιον όφελος τα προνόμιά τους. Ο υπερεκχειλίζων εθνομηδενισμός, η άμετρη αλλοτρίωση και η διάβρωση του πολιτισμού μας αποτελούν κεντρικό άξονα της Πολιτείας, η οποία δρα ως παράρτημα ωσεί «πρεσβείας» και όχι ως ανεξάρτητο έθνος κράτος, με αυτόνομη υπόσταση και δυναμική διεκδίκησης υπέρ της εθνικής της κυριαρχίας.
Ο ανθελληνισμός, ο αντικληρικαλισμός, η δουλοφροσύνη, η χρεοκοπημένη μαρξιστική φληναφηματολογία αποτελούν τη συνισταμένη του πολιτικού μείγματος του εν λόγω κρατιδίου (ανεξαρτήτως της ιδεολογικής αποχρώσεως), το οποίο ασκεί πολιτική σχεδόν επί ήμισυ αιώνα και εντεύθεν κατά τρόπο ασφαλώς υποδεέστερο της ιστορικής βαρύτητας ως έθνους, απλώς με συνθήματα και άναρθρες κραυγές ρητορικής προς τις μάζες δήθεν κατά του επάρατου ναζισμού (1939-1945), αναζωπυρώνει το μετεμφυλιακό μίσος (1946-1949), στηλιτεύει το ιδεολόγημα της στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974), ωσάν η Ιστορία να έχει παγώσει προς τα γεγονότα εκείνα, καταπείθοντάς μας τεχνηέντως ότι ούτως «ξορκίζει» το ανεπανάληπτο κακό.
Η γενιά του Πολυτεχνείου ουδέποτε άσκησε κριτική για τα ανοσιουργήματά της ανά τον κόσμο, ουδέποτε ο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κομμουνισμός άσκησε την κριτική του, τουλάχιστον διά την εν Ελλάδι αλλά και αλλαχού καταστροφική μανία του, ο εν Ελλάδι κεντροδεξιός ή σοσιαλιστικός χώρος ουδέποτε λογοδότησε διά τη στυγνή κομματοκρατία και τη διάβρωση των θεσμών, διά να φτάσουμε σήμερα το Σύνταγμά της πατρίδος μας να ποδοπατάται ιταμώς και ανεπαίσχυντα, και άπαντες να αδιαφορούν περί της ορθής λειτουργίας των θεσμών.
Σημεία των καιρών της σήψης την οποία ζούμε, η οιονεί πραξικοπηματική αυθαιρεσία των πάντων, η κατάλυση του Συντάγματος, της νομιμότητας, διεθνώς παραδεδεγμένων αρχών του Διεθνούς Δικαίου (διεθνείς συμβάσεις, το τεκμήριο της αθωότητας), η εργαλειοποίηση της δημόσιας υγείας, ο σφετερισμός της εκ του Συντάγματος ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, όπου εν ενεργεία δικαστικοί λειτουργοί ανενδοίαστα τάσσονται αναφανδόν υπέρ εκκρεμών δικαστικών αποφάσεων αλλά και των πολιτικών εξελίξεων, εκδηλώνοντας τοιουτοτρόπως την πολιτική τους κατά περίσταση κατεύθυνση.
Συνελόντι ειπείν, επειδή η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει κατά τον παμμέγιστο Θουκυδίδη και θα έπρεπε να παραδειγματιζόμεθα από το παρελθόν μας, πράγμα το οποίο δεν κάνουμε, πολύ φοβούμαι ότι λίαν συντόμως θα βιώσουμε μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού, η οποία θα ασελγεί αβίαστα προς τα κεκτημένα ατομικά μας δικαιώματα. Ήδη η επελαύνουσα Νέα Τάξη Πραγμάτων θέτει επί μακρόν σε αναστολή θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα ωσάν να είμεθα εις κατάσταση κανονικού πολέμου και όχι με ειρηνικά μέσα όπως τώρα!
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
