Eπειδή ειδικά το τελευταίο διάστημα είναι πολλοί στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα που μιλούν για θετική ατζέντα μεταξύ Τουρκίας και Ε.Ε., είναι καλό να δούμε ορισμένα αντικειμενικά ζητήματα.
- Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Είναι σε όλους γνωστό ότι το τουρκικό κράτος είναι έτσι δομημένο που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη της δημοκρατίας, τουλάχιστον όπως αυτή εμφανίζεται στα κράτη της Ευρώπης.
Ας δούμε τι λέει το Σύνταγμα:
Άρθρο 1 – Το Κράτος της Τουρκίας είναι Δημοκρατία (Cumhuriyet)
ΙΙ. Τα χαρακτηριστικά της Cumhuriyet
Άρθρο 2 – Η Δημοκρατία της Τουρκίας είναι ένα κοσμικό, κοινωνικό κράτος Δικαίου, που παραμένει πιστό στον εθνικισμό του Atatürk και στηρίζεται στις βασικές αρχές της δημόσιας ειρήνης, της εθνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
III. Ακεραιότητα, επίσημη γλώσσα, σημαία, εθνικός ύμνος και πρωτεύουσα του κράτους
Άρθρο 3 – Το κράτος της Τουρκίας μαζί με το έδαφος και το έθνος της είναι μια αδιαίρετη οντότητα. Η γλώσσα του είναι τα τουρκικά.
Η σημαία του είναι λευκή ημισέληνος με το αστέρι μέσα στην κόκκινη σημαία, το σχήμα της οποίας ορίζεται στον νόμο.
Ο εθνικός ύμνος του είναι ο «Ύμνος της Ανεξαρτησίας».
Η πρωτεύουσά του είναι η Αγκυρα.
IV. Αμετάβλητες διατάξεις
Άρθρο 4. – Η διάταξη που αναφέρει ότι η μορφή του κράτους στο άρθρο 1 του Συντάγματος είναι Cumhuriyet, το άρθρο 2 που αφορά τα χαρακτηριστικά της Cumhuriyet και οι διατάξεις του άρθρου 3 δεν μπορούν να τροποποιηθούν και δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν προτάσεις για να τροποποιηθούν.
Όλα τα παραπάνω, που αποτελούν πιστή μετάφραση του τουρκικού Συντάγματος, είναι σημαντικά, με βασικότερο πυλώνα, που δίνει στην Τουρκία τα χαρακτηριστικά ενός κράτους που είχε ενσωματωμένη στον «μυελό των οστών» του την υποχρέωση όλες οι κυβερνήσεις να εφαρμόζουν πολιτικές εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας στους πολίτες του κράτους, το άρθρο 3, το οποίο μάλιστα δεν μπορεί να τροποποιηθεί.
Όταν το άρθρο αυτό λέει ότι «Το κράτος της Τουρκίας μαζί με το έδαφος και το έθνος της είναι μια αδιαίρετη οντότητα. Η γλώσσα του είναι τα τουρκικά», σημαίνει ότι όσοι λαοί, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες κατοικούν στη χώρα αυτή είναι μια «αδιάσπαστη ενότητα με το έδαφος και το κράτος».
Αν δε εξετάσουμε τι λέει το άρθρο 14, θα αντιληφθούμε ότι και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες του ατόμου συνθλίβονται στην κυριολεξία σ’ αυτήν την «αδιάσπαστη ενότητα του έθνους με το έδαφος και το κράτος».
Λέει λοιπόν το άρθρο 14: (Τροποποιήθηκε: 3/10/2001-4709 / Αρθρο 3) Κανένα από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που περιλαμβάνονται στο Σύνταγμα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τη μορφή δραστηριοτήτων που αποσκοπούν στην καταστροφή της αδιάσπαστης ενότητας της χώρας του κράτους και του έθνους και την κατάργηση της δημοκρατικής και κοσμικής Cumhuriyet, που στηρίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Δηλαδή, το άρθρο αυτό μας λέει ότι οι ελευθερίες που περιλαμβάνονται στο Σύνταγμα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τρόπο που να απειλήσουν μια «ενότητα», που δεν υπάρχει, αφού όλοι γνωρίζουν ότι στην Τουρκία κατοικούν Τούρκοι, Κούρδοι, Αραβες, Λαζοί, Αρμένιοι, Βόσνιοι, Αλβανοί, Κιρκάσιοι, Έλληνες…
Με άλλα λόγια, μια «ενότητα» που επιβάλλεται με τη σιδηρά πυγμή του κράτους, ενός κράτους στο οποίο μάλιστα ανήκει η χώρα, όπως λέει το Σύνταγμα.
Στο άρθρο 14, εκτός από την πολιτική των εθνοκαθάρσεων και της γενοκτονίας, κρύβεται και ο παραλογισμός. Ότι οι πολίτες δεν χρησιμοποιήσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που δίνει το ίδιο το Σύνταγμα και για άλλον έναν λόγο. Για να μην τεθεί σε κίνδυνο η «δημοκρατική και κοσμική Cumhuriyet, που στηρίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα».
Δηλαδή, το ίδιο το Σύνταγμα ακυρώνει τα δικά του άρθρα που αφορούν τα δικαιώματα των πολιτών, για να προστατευτεί «η δημοκρατική και κοσμική Cumhuriyet, που στηρίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα».
Αν υπάρχει κανένας καλός ψυχίατρος, καλό είναι να συνεργαστεί με έναν κοινωνιολόγο και έναν πολιτικό επιστήμονα για να αναλύσουν αυτήν την κατάσταση και να συγγράψουν ένα δοκίμιο για το πώς είναι δυνατόν να επηρεάσουν μια κοινωνία αυτά τα αλλοπρόσαλλα που συμπεριλαμβάνονται στα παραπάνω άρθρα.
Εμείς απλά να αναφέρουμε τα εξής:
Στην Τουρκία, με εξαίρεση τους Κούρδους και μικρό ποσοστό της κοινωνίας, το σύνολο των πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής ή ιδεολογικής ταυτότητας, έχει ενστερνιστεί αυτήν την εθνικιστική τρέλα και την εκφράζει με τον πιο άγριο τρόπο, όποτε το κράτος τού υποδείξει κάποιον που απειλεί την «αδιάσπαστη οντότητα που αποτελούν το κράτος, η χώρα και το έθνος».
Για του λόγου το αληθές, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις η κατάσταση έχει ως εξής:
Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης – ΑΚΡ: 35%
Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα – CHP: 25%
Καλό Κόμμα – IYI PARTI: 11%
Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών – HDP: 10%
Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης – Milliyetçi Hareket Partisi: 9%
Λοιπά κόμματα: 10%
Μια μικρή ανάλυση των κομμάτων:
-Το ΑΚΡ είναι ένα κόμμα που έχει ως ιδεολογία τον ισλαμοτουρκισμό. Με απλά λόγια, προηγείται το Ισλάμ και ακολουθεί ο τουρκικός εθνικισμός.
-Το CHP είναι ένα κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται κεντροαριστερό, αντι-ιμπεριαλιστικό, όμως ο πυρήνας του είναι ο σκληρός τουρκικός εθνικισμός. Υπερασπίζεται τον κεμαλισμό, μια ιδεολογία εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών, για να προστατευτεί η «αδιάσπαστη οντότητα που αποτελούν το κράτος, η χώρα και το έθνος».
– Το Καλό Κόμμα – IYI PARTI αποτελεί τμήμα του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης, που αποσπάστηκε και «μπολιάστηκε» με στελέχη του Κόμματος του Ορθού Δρόμου (DYP) της Τανσού Τσιλέρ.
– Το Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών – HDP είναι το κόμμα που εκπροσωπεί τους Κούρδους και ορισμένα δημοκρατικά ρεύματα της τουρκικής κοινωνίας, το οποίο έκανε το «λάθος» να χρησιμοποιήσει ορισμένα από τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που περιλαμβάνονται στο Σύνταγμα, που αμφισβητούν και θέτουν σε κίνδυνο την «αδιάσπαστη ενότητα» που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, αφού διεκδικούν δικαιώματα στη γλώσσα και την ελεύθερη έκφραση της εθνικής τους ταυτότητας.
– Το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης – ΜΗΡ είναι ένας σκληρός μηχανισμός του κράτους, με παρακρατικές και παραστρατιωτικές ομάδες, που παίζει τον ρόλο του σκληρού τιμωρού εναντίον εκείνων που απειλούν την «αδιάσπαστη ενότητα του κράτους και του έθνους». Αυτό σημαίνει απαγωγές, δολοφονίες, ληστείες, άσκηση τρομοκρατίας και άλλα πολλά.
– Το άλλο 10% αποτελείται από κόμματα που αποτελούν παραλλαγές των τεσσάρων άλλων κομμάτων.
Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία, η οποία, με εξαίρεση τους Κούρδους και ορισμένους θαρραλέους πολίτες, στη συντριπτική της πλειονότητα αποτελεί «παιδί» των διατάξεων του Συντάγματος που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου και όργανο του τουρκικού κράτους, στο οποίο δεν ανήκει μόνο η χώρα, αλλά και η ίδια η κοινωνία.
Ελπίζουμε η ανάλυση αυτή να φανεί χρήσιμη σε όλους εκείνους που κάνουν όνειρα ότι είναι δυνατόν να συνεννοηθούν με την Τουρκία και να εξασφαλίσουν τα εθνικά μας συμφέροντα επικαλούμενοι τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου.
Τέλος, να αναφέρουμε ότι ο Ερντογάν, σε αγαστή συνεργασία με το κράτος και όλα τα κόμματα, οδηγεί το κόμμα των Κούρδων HDP, που έλαβε 6.000.000 ψήφους, στο εκτελεστικό απόσπασμα, την ίδια περίοδο που ο Ερντογάν παρουσιάζει στους… Βρυξελλιώτες το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να εξασφαλίσει τη θετική ατζέντα στις 25 Μαρτίου, στον απόηχο των ερευνών που έκανε το «Τσεσμέ» στην καρδιά του Αιγαίου και της άσκησης «Γαλάζια Πατρίδα», που διεκδικεί το μισό Αιγαίο και σβήνει από τον χάρτη Κύπρο και Καστελόριζο!
