Τι σχέση μπορεί να έχει η κατάχρηση αστυνομικής βίας με τις ενδυματολογικές επιλογές της πρωθυπουργικής συζύγου; Δεν ξέρω. Ρωτήστε την κυβερνητικό εκπρόσωπο. Προφανώς όποιος τις αμφισβητεί τρώει ξύλο.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Αλλιώς, δυσκολεύομαι να εξηγήσω την ανεκδιήγητη συσχέτιση του ξυλοδαρμού πολιτών με το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν να πετούν σε δημόσιο χώρο «χυδαία τρικάκια που στοχοποιούσαν τη σύζυγο του πρωθυπουργού».
Έξυπνη συνάδελφος είναι η κυρία Πελώνη, αποκλείεται να ξεφούρνισε τέτοια κοτσάνα από μόνη της για να ενισχύσει την εικόνα… παραβατικότητας αυτών που ξυλοφορτώθηκαν. Της το είπαν από πάνω και αυτό καθιστά ακόμη πιο τραγική τη θέση της. Τς, τς, τς! Τρικάκια κατά της Μαρέβας; Ντροπής πράγματα. Μόνο που τα τρικάκια ούτε χυδαία ούτε υβριστικά ήταν. Πλάκα έκαναν με τη μανία της συγκεκριμένης κυρίας να αποθεώνεται από τα μέσα ενημέρωσης για τις στιλιστικές προτιμήσεις της. «Πριν από τη λέξη Μαρέβα να βάζετε τη λέξη υπέρκομψη» έγραφαν, τρολάροντας έναν υπότιτλο που ξέφυγε σε άσχετο «τόπο και χρόνο», σε ένα δελτίο του πάντα… έγκυρου Σκάι.
Και λοιπόν; Είναι αυτό επιβαρυντικό στοιχείο για όσους βρέθηκαν συγκεντρωμένοι στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και έφαγαν της χρονιάς τους; Πολύ φοβούμαι ότι κάποιος στο Μέγαρο Μαξίμου έχει ξεφύγει για τα καλά σε… λουδοβίκειες ατραπούς και πρέπει να προσγειωθεί στην πραγματικότητα όσο είναι καιρός.
Στις δημοκρατίες δεν αποτελεί αδίκημα η κριτική σε δημόσιο πρόσωπο. Πόσο μάλλον η σάτιρα. Γιατί, λοιπόν, έπεσε το ξύλο στη Νέα Σμύρνη; Δεν θα σπεύσω να κακίσω εκ προοιμίου τα παιδιά της ΔΙΑΣ, που πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές κάνουν καλά τη δουλειά τους και είναι αυτοί που τρέχουν με αυταπάρνηση να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά σε εποχές λειψής αστυνόμευσης. Δεν ήμουν επίσης μπροστά στο περιστατικό για να ξέρω ποιος πραγματικά ήρξατο χειρών αδίκων. Με την αστυνομία δεν «πιάνεις την κουβέντα». Ακόμη και στις πιο δημοκρατικές χώρες του κόσμου η απόσταση από την απείθεια στις χειροπέδες είναι ελάχιστη. Για να μη μιλήσουμε για την Αμερική που σε πυροβολούν πριν προλάβεις να πεις το όνομά σου. Είναι, όμως, αλήθεια ότι δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος ο συγκεκριμένος πολίτης, όποιος κι αν ήταν, ό,τι κι αν είπε, όσο κι αν προκάλεσε, να τρώει το ξύλο της αρκούδας και μάλιστα σε κοινή θέα, μπροστά σε οικογένειες με παιδιά. Οι σκηνές ήταν ντροπιαστικές.
Όμως, το θέμα δεν είναι μόνο υπηρεσιακό. Είναι πρωτίστως πολιτικό. Ποιος και γιατί έστειλε τους αστυνομικούς κυριακάτικα στην κεντρική πλατεία μιας αστικής συνοικίας να κόβουν πρόστιμα; Και πώς όλον αυτόν τον καιρό το ίδιο κράτος και η ίδια αστυνομία αφήνουν τους οπαδούς του Κουφοντίνα και τους «συντρόφους» του Κουτσούμπα να παρελαύνουν στο κέντρο της Αθήνας, τους Ρομά να γλεντοκοπούν ανενόχλητοι και τους Πακιστανούς να παίζουν κρίκετ στο προαύλιο του Αρχαιολογικού Μουσείου; Τι είδους κράτος δύο ταχυτήτων είναι αυτό; Η μισή Ελλάδα να είναι στον γύψο και η άλλη μισή στους δρόμους;
Φυσικό είναι να εξανίστασαι όταν έρχεται ο άλλος τσαμπουκαλεμένος να σου γράψει πρόστιμο μέρα μεσημέρι στο πάρκο της Νέας Σμύρνης. Και η μία κουβέντα φέρνει την άλλη. Θα μπορούσαν τουλάχιστον οι αστυνομικοί να απευθύνουν ευγενικές συστάσεις, να φέρουν τον κόσμο στο φιλότιμο και όχι να κόβουν μονέδα για τον κυβερνητικό κουμπαρά. Όμως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη Μαρέβα; Για τον Θεό, συνέλθετε. Μόνο στην Ταϊλάνδη και σε κάποιες αφρικανικές κοινωνίες θεωρείται ποινικό αδίκημα η σάτιρα κατά των βασιλιάδων και των συζύγων τους. Μήπως ξαναγυρίσαμε στην εποχή της Φρειδερίκης και δεν το έχουμε καταλάβει;
