Η σύγχρονη Αστυνομία ομοιάζει με τους έμμισθους, τελούντες εις διατεταγμένη υπηρεσία, πυρήνες των ταγμάτων εφόδου, των προσφιλών προς το σύστημα, «γνωστούς αγνώστους», οι οποίοι, επί ήμισυ του αιώνος, περιάπτονται του αορίστου και εύηχου μανδύα του οιονεί «αναρχικού» και προβαίνουν ανελέγκτως και ατιμωρήτως σε εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου προς πρόσωπα των οποίων η δράση δεν ευθυγραμμίζεται ή δεν υπακούει προς τις άνωθεν εντολές της καθεστηκυίας τάξεως.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η ριζωμένη αυτή νοοτροπία εκφοβισμού ή προκλήσεως σωματικών κακώσεων, πλειστάκις και διακεκριμένων, ή συναφώς η φθορά κατ’ αντιστοιχία διακεκριμένη εις την ιδιοκτησία πολιτών αποτελεί διαχρονική προβοκατόρικη πρακτική βίαιου εκφοβισμού, υπό των μηχανισμών «συστήματος» προς τους αντιφρονούντες προς αυτό. Ορισμένοι εκ των αστυνομικών οργάνων σήμερα έχουν καταφώρως απολέσει τον σεβασμό προς το έθνος, τις αξίες, τους πολίτες και τη δημοκρατία, με συνέπεια κατά την άσκηση των καθηκόντων τους να ασκούν παράνομη βία ή να διολισθαίνουν σε πρόδηλη κατάχρηση εξουσίας, μη όντες ικανοί να προβούν σε χρήση της διακριτικής ευχέρειας επιστράτευσης του είδους της εξουσίας τους, η οποία τους εκχωρείται αυτοδικαίως εκ της στολής τους ως όργανα της τάξεως. Εντούτοις, όμως, οι αστυνομικοί καθίστανται συνυπαίτιοι με τους ανωτέρους τους, τουτέστιν με τη φυσική ή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, από όπου και εκπορεύονται και διαχέονται οι εντολές από τους ανωτέρους προς τους κατώτερους υπαλλήλους αστυνομικούς.
Ο εκφοβισμός των πολιτών, εν μέσω της περιλάλητης πανδημίας, διά της αστυνομικής βίας, μέσω του πειθαναγκασμού επιβολής διοικητικών προστίμων ή αυτοφώρου συλλήψεως προς τους ασθενείς πολίτες, ενώ εις τον αντίποδα η εκκωφαντική απουσία αυτής, όταν επί τρεις μήνες πολυπληθείς ομάδες, άνευ λήψεως ουδενός προφυλακτικού μέτρου έναντι του ιού, διαμαρτύρονται εθιμοτυπικά εις το κέντρο των Αθηνών ή διά τα πανεπιστήμια ή διά τη συνηγορία του βαρυποινίτη-ισοβίτη, ο οποίος αφαίρεσε τη ζωή 11 ανθρώπων, καθίσταται ψηλαφητή τοις πάσι.
Δηλαδή, δύο μέτρα και δύο σταθμά, διά τους πολίτες η Αστυνομία στρέφεται απηνώς κατά των ηλικιωμένων ή των βιοπαλαιστών, πλην όμως διά τη διαμαρτυρόμενη μάζα, η οποία κραδαίνει μπογιές, ξύλα και λοιπά άλλα αντικείμενα, ουδόλως παρεμβαίνει (ή, κατά το ορθότερον, δεν της επιτρέπουν), τη στιγμή την οποία αφενός δημιουργούνται προϋποθέσεις ικανές και πρόσφορες προς ευχερή διασπορά του ιού και αφετέρου προξενούν διακεκριμένες υλικές ζημιές, τόσο ως προ τη δημόσια όσο και την ιδιωτική περιουσία. Ως εκ τούτου ομιλούμε διά τη διολίσθηση της κατ’ επίφαση δημοκρατίας την οποία ζώμεν προς μια ιδιότυπη δικτατορία, όπου η ελίτ, σφετεριζόμενη τη λαϊκή κυριαρχία, στρέφεται κατά της πλειοψηφίας των ανίσχυρων πολιτών, η στάση της δε τούτη συνιστά αδιάσειστη και απτή απόδειξη για το πώς αντιμετωπίζει τον μέσο πολίτη, ως ένα ανυπόληπτο πειραματόζωο, κατά του οποίου επιβάλλει οποιοδήποτε ανθρωποκτόνο μέτρο, βάναυσα προσβλητικό διά την αξιοπρέπειά του, αρκεί να τον τιθασεύσει και να τον χρησιμοποιήσει ως άθυρμα δούλο προς την υλοποίηση των σκοτεινών συμφερόντων του.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
