Θέλω να είμαι σαφής:
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Έτσι και γίνει η στραβή δεν θα την πληρώσουν μόνο αυτοί που έκαναν τη ζωή εύκολη στους Τούρκους, προσκαλώντας τους στην Αθήνα για τσάι λίγες μέρες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής, ακυρώνοντας έτσι κάθε ενδεχόμενο να υποστούν κυρώσεις. Θα κληθούν να λογοδοτήσουν στο στρατοδικείο (ναι, στο στρατοδικείο) και αυτοί που σκοπίμως καθυστερούν την αμυντική θωράκιση της χώρας σε μια περίοδο κατά την οποία τα κύμβαλα και οι αλαλαγμοί των απέναντι ακούγονται όλο και πιο καθαρά.
Αν νομίζει ο Μητσοτάκης πως με μια λειψή μοίρα Rafale εξόπλισε τη πατρίδα, είναι πολύ γελασμένος. Η κωλυσιεργία, ακούσια ή σκόπιμη, στην προμήθεια αμυντικών μέσων για μια χώρα που απειλείται, και μάλιστα σε «πρώτο χρόνο», είναι εθνικό έγκλημα και τιμωρείται αναλόγως. Επιπλέον, τα κριτήρια επιλογής στρατιωτικού εξοπλισμού σε τέτοιες επείγουσες περιπτώσεις που επιβάλλουν ενίσχυση της αποτροπής «εδώ και τώρα» είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά της Ελβετίας και του Λουξεμβούργου. Και ασφαλώς το κόστος που επικαλείται αναίσχυντα (και) η σημερινή κυβέρνηση έρχεται τελευταίο! Ας το καταλάβουμε επιτέλους αυτό.
Μα πού θα τα βρουν τα λεφτά, ίσως αναρωτιέστε. Δεν ξέρω. Κι ούτε είναι δουλειά δική μας να το σκεφτούμε. Είναι δουλειά των κυβερνήσεων που εξελέγησαν για να υπηρετήσουν τις προτεραιότητες του έθνους. Εκτός κι αν ομολογήσουν ότι δεν δουλεύουν για τους Έλληνες, αλλά για άλλον εντολέα.
Όπως, λοιπόν, βρίσκουν λεφτά στις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας, έτσι να τσακιστούν να βρουν λεφτά και στις έκτακτες συνθήκες απειλής της εδαφικής μας ακεραιότητας. Γιατί στη μία περίπτωση οι επιχειρήσεις μπορεί και να ξαναστηθούν. Ο εθνικός ακρωτηριασμός όμως δεν θεραπεύεται.
Ειλικρινά αμφιβάλω αν υπάρχει συναίσθηση της κρισιμότητας των στιγμών. Ή αν πιστεύουν οι «αρμόδιοι» ότι «κουλαντρίζουν» τους Τούρκους βάζοντας μια ταλαίπωρη κυρία χαμηλών δυνατοτήτων να χαριεντίζεται με τον εξ απορρήτων του Ερντογάν, πίσω από την πλάτη του Δένδια.
Στην Κύπρο, όπου παίρνουν τα πράγματα πιο σοβαρά, υπάρχει εδώ και χρόνια η έκτακτη εισφορά υπέρ εθνικής άμυνας σε τόκους και μερίσματα. Ερωτώ, λοιπόν: Τι εμποδίζει την κυβέρνηση Μητσοτάκη να επιβάλει κάτι αντίστοιχο; Μια ελάχιστη συνδρομή υπέρ εθνικής άμυνας στους περισσότερο ευκατάστατους. Ποιος Ελληνας, ακόμη και στη σημερινή εποχή των Μνημονίων και της πανδημίας, θα το αρνιόταν, όταν ξέρει ότι τα νησιά μας κινδυνεύουν; Ή μήπως το Καστελόριζο πέφτει μακριά;
Λύσεις υπάρχουν, και πολλές μάλιστα. Δασμός υπέρ άμυνας σε όλα τα εισαγόμενα προϊόντα. Τέλος υπέρ άμυνας για κάθε ξένο ταξιδιώτη με το που πατάει το πόδι του σε ελληνικό έδαφος (και σε όποιον αρέσει…). Υποχρεωτική εισφορά υπέρ άμυνας σε εταιρίες-κολοσσούς, ξένους επενδυτές και φυσικά πρόσωπα που δηλώνουν τεράστιους τζίρους και εισοδήματα. Ελάτε, τώρα, τρόποι υπάρχουν, και πολλοί μάλιστα. Τι; Το απαγορεύει η Ευρώπη; Ε, ας διαλέξει η Ευρώπη αν θα μας αφήσει να ενισχύσουμε την άμυνά μας ή θα δεσμευτεί ρητά ότι θα έρθει η ίδια να… καθαρίσει την μπουγάδα όταν μας την πέσουν οι απέναντι.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το εξηγήσει αυτό ο Μητσοτάκης στους Ευρωπαίους. Γι’ αυτό δεν έχει και πρόθεση να θωρακίσει εγκαίρως και με κάθε κόστος τη χώρα. Με τα χίλια ζόρια αγόρασε λίγα Rafale. Τώρα κάθεται και ψειρίζει τις φρεγάτες, λες και έχει χρόνο να το φιλοσοφήσει. Είναι ακριβές οι Βelharra…
Ξαναλέω, λοιπόν: Το κόστος δεν αποτελεί κριτήριο και όσοι το επικαλούνται δεν προσφέρουν υπηρεσία στη χώρα ή εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία άλλων. Να το πούμε απλά, μήπως και το καταλάβουν: Για κράτη που κινδυνεύουν άμεσα με πολεμική εμπλοκή πέντε είναι τα κριτήρια στις αμυντικές προμήθειες κατά σειρά σπουδαιότητας: η τεχνική αρτιότητα / τεχνολογική υπεροχή, ο χρόνος παράδοσης, η καταλληλότητα για τις επιμέρους υπηρεσιακές ανάγκες, η δυνατότητα σύναψης πολιτικής συμμαχίας με τον προμηθευτή και η εξασφάλιση ότι δεν θα δοθούν παρόμοια συστήματα στον εχθρό.
Για κράτη που δεν βιάζονται υπάρχουν ασφαλώς και άλλες παράμετροι, όπως η εξασφάλιση συμμετοχής εγχώριων φορέων στα στάδια κατασκευής (συμπαραγωγή) και βεβαίως το κόστος. Εμείς όμως βιαζόμαστε, εκτός αν ο Μητσοτάκης μπορεί να μας εγγυηθεί ότι με την πολιτική του παύουν οι διεκδικήσεις των Τούρκων, οπότε να καταργήσουμε τον στρατό εντελώς και να πάμε για ύπνο. Αλλιώς η… υπνηλία δεν δικαιολογείται.
Yπό το φως των κριτηρίων «ταχείας δράσεως» που προαναφέραμε, η επιλογή προμηθευτή για τα οπλικά συστήματα που έχουμε ανάγκη πρακτικά περιορίζεται σε δύο λύσεις: τη Γαλλία και το Ισραήλ. Μόνο αυτές οι χώρες μπορούν δυνητικά να καλύψουν τουλάχιστον τρία κριτήρια ταυτόχρονα: Αυτό της τεχνικής αρτιότητας, ενός είδους πολιτικής συμμαχίας και της εγγύησης ότι δεν θα παραδοθούν ανάλογα συστήματα στους απέναντι.
Για την ιστορία, να θυμίσω ότι όταν κάποια στιγμή ο κορυφαίος καθηγητής του MIT Kώστας Τσίπης εξέφρασε επιφυλάξεις στον Ανδρέα Παπανδρέου για την προμήθεια γαλλικών μαχητικών, λόγω της «πολυτυπίας» που θα προέκυπτε, ο τελευταίος τού απάντησε χαϊδευτικά: «Και τι ξέρεις εσύ, βρε Κώστα, από υψηλή πολιτική; Πυρηνικός φυσικός είσαι. Εγώ όμως έτσι εξασφαλίζω την υποστήριξη του φίλου μου του Φρανσουά Μιτεράν στα ζητήματα με την Ευρωπαϊκή Ένωση!» Και τα Mirage αποδείχτηκαν εξαιρετική επιλογή και από τεχνικής απόψεως για την άμυνα στο Αιγαίο.
Κανείς, βέβαια, δεν πρέπει να είναι δογματικός ως προς την προέλευση των οπλικών συστημάτων. Δυνητικά στη λίστα των προμηθευτών θα μπορούσαν να μπουν και οι Αμερικανοί, αλλά μόνο σε συνάρτηση με τη νέα αμυντική συμφωνία και υπό καθεστώς ρητών εγγυήσεων στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση επίθεσης από την Τουρκία.
Δυστυχώς, εδώ την υπόθεση φοβούμαι ότι αποπροσανατολίζει ο πολυπράγμων πρέσβης με τις σφήνες του. Προχθές είπε ότι η κυβέρνησή του θα μπορούσε να μας δώσει και F-35. Αλλά σε πέντε χρόνια… Τόσο ισχυρίστηκε ότι χρειάζεται για να φτιαχτούν οι υποδομές φιλοξενίας τους. Σωστά. Αν δεν θέλεις να ζυμώσεις, δέκα χρόνια κοσκινίζεις. Μόνο που εμείς δεν έχουμε ούτε δέκα λεπτά για χάσιμο…
ΥΓ.: Υπό το φως των κριτηρίων επιλογής προμηθευτή αποκλείονται πλέον εξ ορισμού οι Γερμανοί και τζάμπα να μας τα δώσουν. Καλό θα ήταν να τους το ξεκαθαρίσει η κυβέρνηση και να μην υποβάλουν καν προσφορά για τις φρεγάτες. Αντιληπτόν, κύριε Μητσοτάκη;
